عابر «پیاده» یا بیچاره !

«عابر پیاده» همان طور که از عنوانش برمی آید، نوعی شهروند محترم است که یا وسیله نقلیه ندارد و یا این که دوست دارد در شهر پیاده روی کند.
عابر پیاده از این که عکس و تابلو نوشته های مربوط به خود را در علائم راهنمایی و رانندگی مشاهده می کند، لذت می برد: محل عبور عابر پیاده!
اما این که «شهروندان پیاده» در شهر دارای چه حق و حقوقی هستند و آیا اصلاً حق عبور، پیاده بودن و پیاده رفتن را دارند یا نه، بحثی جدا است.
کمتر کسی می تواند به این پرسش پاسخ دهد که محل عبور عابر پیاده در این شهر کجاست
در این میان اما قطعاً پیاده روهای شهر مصداق لفظی (و نه عینی) عبور پیاده است. مصداق لفظی، از آن جهت که نبود پیاده رو در تهران و یا وجود پیاده روهای غیراستاندارد از مشکلات اساسی مردم پایتخت است.
در این ترافیک سنگین خیابان ها اگر شهروندان اراده کنند که مسیرها را پیاده بروند، تنها راه ممکن برای پیاده رفتن، خیابان است و نه پیاده رو!
البته اگر پیاده روهایی نیز در کوچه ها و خیابان های شهر تهران وجود داشته باشد آنقدر باریک است که شما به همین علت هیچ وقت تصمیم نمی گیرید که با همسر، دوست و یا همکارتان در سطح شهر پیاده روی کنید.
این در حالی است که پیاده رو می تواند به عنوان محلی برای انسجام بیشتر شهروندان مطرح باشد. در برخی از کشورها و شهرهای بزرگ، پیاده رو محلی است برای چیدن میز و صندلی در شکل یک کافه.
پیاده رو در این کشورها و شهرها جایی است که مردم در آن یکدیگر را می بینند و ارتباط شهروندی از این طریق بیشتر می شود.
در تهران ولی گویا عکس این موضوع حاکم است. پیاده رو در این شهر محلی است برای انجام اعمال و حرکات شاقه! شما تصور کنید که باید یک پیاده رو باریک و نیم متری را طی کنید. اگر با چشم های باز و تیز این کار را انجام ندهید قطعاً با درخت ها و اشیایی که به طور نامنظم در زمین کاشته شده اند، برخورد می کنید؛ اشیایی همچون تیر چراغ برق، لوله ها و علائم کلاهکی مربوط به آب و گاز که اگر دقت نکنید، پای شما به آنها گیر کرده و با سر داخل جوی آبی می افتید که به همین منظور در کنار پیاده رو تعبیه شده است. البته چاله چوله ها، آسفالت کاری ها و موزائیک کاری های سلیقگی صاحبان ملک ها، کنده کاری های شهرداری محل (که حتی شاید مربوط به چند ماه قبل باشد) و سراشیبی های هولناک و ناگهانی که جلوی شما سبز می شود را نیز باید به این تصویر اضافه کرد.
پیاده رو در تهران محلی برای هر کار به جز پیاده رفتن است و مثال مشخص آن افرادی است که بساط دستفروشی خود را در عرض پیاده رو پهن کرده اند و یا موتورسوارهایی که به لطف قوانین محکم و ناظران و مجریان متعدد، پیاده رو را بهترین محل برای موتورسواری می دانند.
پارک و توقف خودرو در پیاده رو نیز از جمله مصادیق پایمال شدن حقوق شهروندی است، چراکه ما شاهد پارک خودروها در پیاده روهای مشرف به خیابان ها هستیم و یا برخی از صاحبان ملک، با این استدلال که پیاده رو مقابل ملک آنها قرار دارد، خودروی خود را در پیاده رو پارک می کنند.
به این تصاویر خارق العاده و منحصربه فرد، تصویری از اشغال پیاده رو به علت ساخت و سازهای ساختمانی را نیز اضافه کنید تا یک تابلوی زیبا و کامل از تضییع حقوق شهروندی و عابران پیاده در ذهنتان مجسم شود.
موتورها، خودروها و دستفروش ها نه به پیاده رو بلکه به محل های دیگری که مختص به عبور عابر پیاده است نیز تجاوز می کنند. چنان که بارها شاهد حرکت موتورسوارها روی پل عابر پیاده بوده ایم(!) و یا خط کشی های عبور پیاده در خیابان ها را تصور کنید که عابر پیاده نمی تواند با خیال راحت و اطمینان از حفظ جان خود از آن عبور کند.
یکی از پرسش های اصلی شهروندان این است که سهم عابر پیاده از پیاده رو و مکان های مختص به او کجاست و چقدر است آیا او واقعاً «عابر پیاده» است و یا «عابر بیچاره» !

منبع : روزنامه ایران