۱۹ماه مه ـ زادروز دکتر هو شی مین - اندیشه و کارهای او

۱۹ماه مه (هجدهم ماه مه به وقت غرب جهان) زادروز دکتر هو شی مین رهبر شهیر مردم ویتنام در قرن ۲۰ است که بسال ۱۸۹۰ به دنیا آمد و در ۷۹ سالگی در دوم سپتامبر ۱۹۶۹ درگذشت. فوت این مرد بزرگ در سالروز استقلال ویتنام که خود او آن را در دوم سپتامبر ۱۹۴۵ اعلام داشت همزمان است.
هوشی مین [تلفظ درست: هو - چی مین] از مردان بزرگ قرن ۲۰ در ۱۹ سالگی به فرانسه رفت و پس از انجام تحصیلات دانشگاهی، در سی سالگی کمونیست شد و یکی از اعضای موسس حزب کمونیست فرانسه بشمار می آید. وی در سال ۱۹۲۵ به شوروی رفت تا به کار پیاده کردن نظام سوسیالیستی این اتحادیه کمک کند و در سال ۱۹۳۰ در زمانی که در چین به سازماندهی کمونیستهای این کشور کمک می کرد حزب کمونیست ویتنام را تاسیس کرد. آنگاه به فکر پایان دادن به استعمار فرانسه بر ویتنام، وطن خود، افتاد و به این منظور سازمان «ویت مین» مرکب از کمونیستها و ناسیونالیستهای ویتنامی را تشکیل داد.
در جریان جنگ جهانی دوم، شبه جزیره هندوچین از جمله ویتنام به تصرف ژاپن درآمده بود. پس از تسلیم شدن ژاپن در پی بمباران اتمی توسط آمریکا، سازمان ویت مین به سلاحهای نیروهای ژاپنی دست یافت و هوشی مین با تکیه بر این سلاحها و نیروی ملت اعلام استقلال کرد و کوشید که فرانسه نتواند بار دیگر بر ویتنام مسلط شود و برای این منظور «بائودای» امپراتور دست نشانده و اسمی را وادار به کناره گیری کرد. جنگ ویت مین با فرانسه ۹ سال طول کشید و فرانسه پس شکست نیروهایش در «دین بین فو» حاضر به مذاکره شد و طبق قرارداد ژنو سال ۱۹۵۴ ویتنام موقتا به دو بخش شمالی و جنوبی تقسیم شد و مدار ۱۷ درجه عرض جغرافیایی خط تقسیم قرار گرفت و قرار شد که از طریق رفراندم، وحدت ویتنام تامین شود .
دهم اکتبر سال ۱۹۵۴«هوشی مین» رهبر جبهه واحد استقلال طلبان، ملی گرایان و کمونیستهای ویتنام همزمان با پایین کشیده شدن پرچم فرانسه پس از ۷۰سال در شهر هانوی، بدون کوچکترین تشریفاتی و این که اجازه دهد از او استقبال شود وارد این شهر شد و در نطقی از مردم خواست که ضمن ادامه مبارزه، سازندگی را هم فراموش نکنند و تنها تولیدات ویتنام است که می تواند پشتوانه مبارزات باشد. وی گفت که دولتهای بزرگ به منظور حفظ برتری خود نمی خواهند کشورهای دیگر از نظر اقتصاد داخلی خودکفا و نیز دارای سلاحهای پیشرفته باشند و ویتنامی ها باید این دو نکته را از نظر دور ندارند. کشور خودکفا در امور اقتصادی و دفاع برای خود یک قدرت است و کسی در صدد در آویختن با یک قدرت بر نمی آید و بر این دو مورد باید ابزار های بالا بردن سطح آگاهی ها را اضافه کنیم که عبارتند از نشر کتاب، رسانه ها و مدارس که گردانندگان این سه ابزار گرانبها، آموزگاران جامعه بشمار می آیند که باید تشویق شوند، دلگرم باشند و رعایت احوال آنان لازم است. باید بدانیم که انسان آگاه را نمی توان اسثتمار کرد و تحت ستم قرارداد و به او زور گفت.
چون تامین وحدت ویتنام از طریق رفراندم بارها به تعویق افتاد و هوشی مین پی به سوء نیت غرب در این زمینه برد جنگهای غیر منظم را از سر گرفت که این بار آمریکا مداخله کرد. نخست، مستشار نظامی و سپس سرباز به ویتنام فرستاد و شمار نیروهایش یک زمان از رقم نیم میلیون تن بیشتر شد. هو شی مین که رهبری مبارزه را بر عهده داشت سوم سپتامبر ۱۹۶۹ درگذشت. ولی آرزوی او در سال ۱۹۷۵ به تحقق پیوست و نیروهای کمونیست شهر سایگون را تصرف و آن را به «هوشی مین سیتی» تغییر نام دادند و وحدت ویتنام تامین شد.
هو شی مین همانند مائو و کاسترو معتقد به این بود که نخست کشور و میهنی باید وجود داشته باشد تا سوسیالیسم در آن پیاده شود. بنابراین، نخست «وطن» بعد ایدئولوژی و یا هر دو به موازات هم (ناسیونالیسم + سوسیالیسم) و به همین دلیل است که سوسیالیسم در هر سه کشور زنده مانده است. هو شی مین بمانند مائو همچنین اعتقاد داشت که یک فرضیه تا با فرهنگ و باور مردم یک سرزمین تطبیق داده نشود نمی شود به آسانی آن را پیاده کرد و استالین که به این حقیقت توجه نکرد مجبور شد با زور سوسیالیسم را تحمیل کند. «هو شی مین» می گفت که نمی توان یک فرضیه را به یک صورت و یک روش میان همه ملل به اجرا درآورد. اصحاب فلسفه بر کمونیسم ویتنام عنوان «سوسیالیسم هوایسم» نهاده اند، به همان گونه که کمونیسم چین را «مائوئیسم» می خواندند.

منبع : تاریخ ایران و جهان در این روز