۲۰ ژوئن ۲۰۰۳ ـ پیشنویس قانون اساسی کشورهای متحد اروپا

۲۰ ژوئن ۲۰۰۳ ( ۳۰ خرداد ۱۳۸۲) اصول ۴۰۰ گانه قانون اساسی «کشورهای متحده اروپا» که برای تدوین آن ۱۰۵ نماینده و مشاوران آنها ۱۶ ماه تلاش کرده بودند در اجلاس سران این ممالک که در یونان برگذار شده بود تایید شد. در این اجلاس قرار بر این شد که یک سال بعد، این طرح در بروکسل مورد بررسی نهایی قرار گیرد و سپس برای تصویب توسط یکایک کشورهای عضو به این ممالک ارسال شود و رای گیری درباره آن در هرکشور، از طریق رفراندم و یا پارلمان صورت گیرد، و این کار بیش از سال ۲۰۰۷ طول نکشد. این طرح در چند کشور تصویب شد ولی فرانسویان و هلندی ها آن را رد کردند. با این وضعیت، طرح آینده مبهمی پیدا کرد. ۲۱ ژوئن ۲۰۰۷ سران اعضای اتحادیه در بروکسل گرد آمدند تا ضمن دو روز مذاکره مسئله را با اصلاح طرح و یا تنظیم طرح دیگری حل کنند. فعلا انگلستان و لهستان با اصلاحات پیشنهادی مخالفند. بانو مرکل صدراعظم آلمان و رئیس دوره ای اتحادیه (و اجلاس بروکسل) گفته است که تلاش خواهد کرد به مخالفت انگلستان و لهستان پایان دهد تا مسئله حل شود.
کشورهای عضو اتحادیه اروپا در ماه مه ۲۰۰۴ ( زمانی که ۲۵ عضو داشت) دارای ۴۵۰ میلیون تن جمعیت و یک اقتصاد ۹ تریلیون دلاری اند. قرار بود همه نفوس ممالک ۲۵ گانه (در سال ۲۰۰۷ بیست و هفت گانه) که بازهم عضو تازه خواهد پذیرفت در صورت تصویب نهایی طرح قانون اساسی متساوی الحقوق و اتباع این «اتحادیه» که بزرگترین عضو آن آلمان است بشمار روند.
طبق طرح، قرار بود «کشورهای متحده اروپا» دارای یک رئیس جمهوری انتخابی باشد. کشورهای کوچکتر خواهان ریاست جمهور دوره ای بوده اند.
طبق طرح معلق، این اتحادیه همانند «ایالات متحده آمریکا» که در اغاز کار یک وزیر (وزیر امور خارجه) داشت قرار بود دارای چنین وزیری باشد و راه برای داشتن وزیر دفاع هم کاملا بسته نشده بود. رئیس اتحادیه و وزیر خارجه اش دارای شخصیت مستقل حقوقی یعنی دارای اختیار امضای معاهده با کشورهای دیگر می بودند.
در این طرح، برخلاف قانون اساسی ایالات متحده آمریکای شمالی که از عمر آن بیش از دو قرن می گذرد مجازات اعدام و برده داری منع شده و کناره گیری اعضاء از اتحادیه، آزاد پیش بینی شده بود . تصمیمات در این اتحادیه قرار بود با اکثریت آراء اتخاذ شود ، نه اتفاق آراء و هدف این بود که از به وجود آمدن هر گونه بن بست در تصمیمگیری ها جلوگیری شود.
در سال ۲۰۰۵ فرانسویان و هلندی ها در دو رفراندم ملی، طرح قانون اساسی اروپا را رد کردند و این طرح را در بن بست قرار دادند زیرا که باید همه اعضای اتحادیه آن را تصویب می کردند تا بتواند به اجرا درآید. اجلاس ژوئن ۲۰۰۷ به منظور رهایی از این بن بست تشکیل شده است.
برای تامین وحدت اروپائیان، در طول تاریخ تلاشهای فراوان بعمل آمده و این فکر از رومیان است، ولی چون در آن برتری یک کشور منظور بود به حقیقت نپیوست.

منبع : تاریخ ایران و جهان در این روز