۲۷ ژوئن سال ۹۶۷ ـ روزی که ایرانیان دوباره بر سراسر ایران حاکم شدند

ایالت کرمان ۲۷ ژوئن سال ۹۶۷ ملادی (ششم تیرماه) به متصرفات فناخسرو دیلمی پیوست. در آن زمان ایالت کرمان که جنوب آن را خلیج فارس و دریای عمان تشکیل می داد به مراتب وسیعتر از امروز بود. با پیوستن کرمان به قلمرو عضدالدوله، سراسر ایران دارای حکومت های ایرانی شد که سامانیان و آل بویه سهم بیشتری داشتند. قلمرو عضدالدوله پس از پیوستن کرمان، شامل سراسر جنوب و مرکز ایران بود.
فناخسرو معروف به عضدالدوله پسر رکن الدوله در اصفهان به دنیا آمده بود. پدر و دو عموی او از دیلمان (شمال ایران) برخاسته بودند که به همراه «ماکان کاکی» و مرد آویز پرچم استقلال ایران و جدا ساختن آن را از قلمرو خلفای عباسی برافراشته بودند و موفق به این کار مهم شدند. بغداد به تصرف علی بویه (عماد الدوله) درآمد و از آن زمان، خلفای عباسی تحت نفوذ و اقتدار ایرانیان قرار داشتند.
از زمان دیلمیان بود که مذهب شیعه (اثنی عشری) به صورت ستون اصلی ناسیونالیسم ایرانی درآمد. به عبارت دیگر، ناسیونالیسم ایرانی باعث تقویت مذهب شیعه شد. هدف بوئیان دیلمی این بود که ایران را کاملا از عربان دور سازند و ایرانیان راضی به جنگ با عربان شوند که عمدتا غیر شیعه بودند، زیرا که جنگ مسلمان با مسلمان نهی شده است. بوئیان خود را از فرزندان بهرام گور و ساسانیان می دانستند که در زمان ساسانیان نیز آیین زرتشت ستون اصلی ناسیونالیسم ایرانی بود که امپراتوری ایران قرنها به صورت یکی از دو ابرقدرت جهان عمل می کرد. علی بویه پس از تصرف بغداد خلیفه وقت عباسی را وادار کرده بود که روز عاشورا با پای برهنه در خیابانهای بغداد راه برود و در ماتم امام حسین ابن علی (ع) سینه بزند.

منبع : تاریخ ایران و جهان در این روز