۲ ژوئیه سال ۱۹۴۶ ـ نشست ادیبان برای نوسازی نثر نویسی، ترجمه و روزنامه نگاری ایران

دوم ژوئیه سال ۱۹۴۶ نشست ادیبان و نویسندگان ایران که از ۲۵ ژوئن (چهارم تیر ماه ۱۳۲۵ خورشیدی) برای نوسازی روزنامه نگاری، ترجمه و نثرنویسی و اظهار نظر درباره شعر تشکیل شده بود با صدور قطعنامه (توصیه نامه) ای پایان یافت که تا سالها الگوی نویسندگی بود.
در جلسات هفت گانه این نشست (کنگره) ادیبان و نویسندگان از جمله دهخدا، بهار، حکمت، فروزانفر و علی شایگان شرکت داشتند و روش های روزنامه نگاری و نثر نویسی اروپایی در این جلسات بررسی شد و سبکهایی برای ترجمه از زبانهای دیگر مورد موافقت قرار گرفت که رعایت انها به مترجمان توصیه شد.
نوسازی واقعی روزنامه نگاری ایران از سال ۱۳۳۵ و تاسیس نخستین دوره آموزش روزنامه نگاری در ایران و دعوت دو استاد روزنامه نگاری از آمریکا از جمله دکتر ویلسون رئیس وقت گروه روزنامه نگاری دانشگاه یوتا و سپس ایجاد دوره های خبرنویسی و ادیت در دانشگاه تهران برای روزنامه نگاران شاغل و تدریس استادان و روزنامه نگاران معروف جهان در آنجا آغاز شد.
پیش از سال ۱۳۳۵، روزنامه نگاری ایران مطابق استاندارد جهانی نبود و قواعد و اصول معینی را دنبال نمی کرد و چون مطالب ساده، روان، روشن و کامل نوشته نمی شد عادت و اعتیاد به روزنامه خوانی در طبقه باسواد ایرانی به وجود نیامده و روزنامه از نیازمندی های زندگی روزمره نشده بود.

منبع : تاریخ ایران و جهان در این روز