زهد حقیقی

عثمان بن مظعون چهاردهمین کسی بود که اسلام آورد، مردی خوش فکر و عاقل بود و مورد توجه خاص پیامبر(ص) و علی(ع) بود تا جایی که امیرالمؤمنین(ع) به یاد او یکی از فرزندانش (از ام البنین) را عثمان نام نهاد. او دو بار به حبشه هجرت کرد و مردی بود که شهامت داشت. اما از صفات بسیار گویای او بی اعتنایی به دنیا و توجه به عبادت و بندگی بود.
مدتی از زنش جدا شد و پشت کوه ها برای عبادت رفت و پیامبر(ص) دستور داد این کار را ترک کند و به منزل بیاید و به همسر و فرزندانش برسد و فرمود: خداوند مرا به رهبانیت مأمور نکرده است.
مدتی تصمیم گرفت، خود را خواجه کند تا بتواند بهتر عبادت کند و در این رابطه پیامبر(ص) نیز او را نهی کرد.
عثمان روزها را روزه می گرفت و شب ها به عبادت می پرداخت. او در جنگ بدر شرکت کرد و بعد از آن وفات یافت. اولین کسی که در بقیع دفن گردید، او بود پیامبر(ص) در مرگش بسیار ناراحت بودند، آن حضرت با چشمی گریان خم شد و کفن او را گشود، پیشانیش را بوسید، و سه بار بوسیدن را تکرار کرد. آن گاه ناله ای از سینه برکشید و فرمود: خوش به حالت ای ابوسائب که از دنیا رفتی و دنیا نتوانست تو را بیالاید.
این بیان پیامبر(ص) دلالت دارد که زهد عثمان حقیقی و بی اعتنایی به دنیایش واقعی بوده است. وقتی ابراهیم و رقیه فرزندان پیامبر(ص) از دار دنیا رفتند و در بقیع دفن کردند، پیامبر(ص) فرمود: به جلودار و پیش رفته صالح و شایسته ما «عثمان بن مظعون» ملحق شدید.(۱)
۱- بحارالانوار، ج ۲۲، ص ۲۶۴

منبع : روزنامه کیهان