۲۳ ژوئیه سال ۱۴ میلادی ـ ... و به این سان دمکراسی تقویت شد - زخم شمشیر ایرانیان بر چهره خود را نشان داد و امپراتور شد

تیبریوس، ژنرال رومی که بیشتر عمر خود را در جنگ با ایرانیان سپری کرده بود و آثار زخمهای متعدد شمشیر دلاوران ایران را بر صورت و چانه اش داشت در این روز در سال ۱۴ میلادی با رای سنای روم امپراتور روم شد. شورای عالی قوه مجریه روم قبلا او را برای احراز این سمت به «سنا» پیشنهاد کرده بود، ولی سناتورها در انتخاب وی دو دل بودند که تیبریوس ۲۳ ژوئیه سال ۱۴ میلادی به جلسه سنا رفت و با نشان دادن جای زخمهای خود و شرح جنگهایش در سوریه و فلسطین با ایرانیان، موفق به گرفتن رای شد. سناتور های مخالف در این که تیبریوس سرباز حرفه ای خوبی بود تردید نداشتند، ولی باور نداشتند که بتواند امپراتور شایسته ای باشد، قواعد دمکراسی را رعایت، و قوانین مصوب سنا را عینا اجرا کند و به افکار عمومی احترام بگذارد.
تیبریوس که از آن پس در برابر سنای روم خود را مدیون و ضعیف می دید با هر پیشنهاد سنا موافقت می کرد ازجمله در سال ۲۷ میلادی (و باز در ۲۳ ژوئیه) با طرح چند سناتور مقتدر که قضات روم از آن پس به پیشنهاد امپراتور و تصویب سنا منصوب شوند، موافقت کرد. این قانون در حال حاضر به همین صورت در آمریکا اجرا می شود. سنای روم در زمان تیبریوس به آن چنان قدرتی دست یافته بود که بدون اجازه امپراتور به بازجوئی و تعقیب ژنرال «پیسو» به اتهام سازش محرمانه با ایران و نافرمانی نظامی و نیز مسموم کردن ژرمانیکوس مافوق خود دست زده بود که به خودکشی ژنرال پیسو منجر شده بود و .... (رسم احضار مقامات و ژنرالها به سنای آمریکا و تحقیق «بازجویی مانند» از آنان، از سنای روم به ارث باقی مانده است)
تیبریوس بعد از امتیازهای متعدد که به سنا و ژنرالهای روم داده بود به هراس افتاد و دفتر کار خود را از شهر "رم" به جزیره کاپری در جنوب ایتالیا منتقل کرد تا بر ضد او کودتا نشود و به این ترتیب امپراتوری روم تا مدتها دارای دو پایتخت بود: پایتخت مقننه "شهر رم" و پایتخت مجریه "جزیره کاپری".
در " تاریخ تحولات دمکراسی" آمده است که ترس تیبریوس از سنا باعث تقویت دمکراسی روم شد. همین کتاب در چند مورد با ذکر مثال ثابت کرده است که کشورهای شبه دمکراتیک پس از روی کار آمدن یک سلطان خردسال و یا ضعیف به دمکراسی کاملتری مبدل شده اند. دمکراسی انگلستان هنگامی تکمیل شد که برای این کشور از هانور آلمان پادشاه تعیین کردند و این پادشاه که زبان انگلیسی را به خوبی نمی دانست و به ایالت خود در آلمان انس بیشتری داشت امور را دردست نخست وزیر انگلستان و پارلمان این کشور قرار داد که به صورت همیشگی در آمده است.

منبع : تاریخ ایران و جهان در این روز