مردان خدا در خفا زیند!

یکی از بازرگانان نیشابور کنیزک خود را به شیخ ابوعثمان حمیری سپرد.
روزی شیخ را نگاه بر او افتاد و دل بدو باخت و شیفته او شد. حال خود به مراد خویش ابوحفص حداد نوشت.
وی در پاسخ او فرمانش داد که به ری نزد شیخ یوسف رود. هنگامی که ابوعثمان به ری رسید و از مردم خانه شیخ یوسف را جویا شد سرزنشش کردند که چگونه پارسایی چون تو از خانه بدکاری چون او همی پرسد؟
مرد به نیشابور بازگشت و حکایت را به شیخ خویش ابوحفص عرضه کرد. وی بار دیگر فرمانش داد که به ری سفر کند و شیخ یوسف را ملا قات نماید.
ابوعثمان بار دیگر به ری سفر کرد و از مردم خانه شیخ یوسف را جویا شد و سرزنش و تحقیرشان را اعتنایی نکرد.
گفتندش که خانه شیخ یوسف در کوی باده فروشان است.
ابوعثمان بدان جا شد و شیخ را درود گفت. مرد پاسخ گفت ووی را بزرگ داشت.
در کنار وی شیشه هایی چون شراب نهاده بود. شیخ ابوعثمان پرسید: «در این خانه و بدین محله چه می کنی؟»
پاسخ داد: «ستمگری خانه یاران مرا خرید و به باده فروشی بدل ساخت اما نیازی به خانه من نداشت. شیخ باز پرسید: «این شیشه های شراب چیست؟ شیخ پاسخ داد: در این شیشه ها نیز سرکه است.»
شیخ ابوعثمان پرسید: «ز چه روی خود را در مظان تهمت مردم نهاده ای؟»
گفت: از آن روی که مپندارند من امین وثقه ام و کنیزکان خویش به من نسپارند که مفتونشان گردم.
ابوعثمان سخت بگریست و قصد پیر خویش بدانست که مردان خدا در خفازیند!

از کشکول شیخ بهایی

منبع : روزنامه مردم‌سالاری