کارگه کوزه گری

صنعت کوزه گری در افغانستان صنعت به یادگار مانده از روزگاران بسیار دوری است. مردان کوزه گر دستان نیرومندی دارند و از گِل، ظرف های گِلی زیبایی می آفرینند.
امروز رواج کوزه گری فقط در شمال افغانستان محدود مانده است و این می رساند که صنعت دیرین رو به فراموشی است.
دلیل احتمال بی میلی کوزه گران به ادامه کار همانا از رونق افتادن تدریجی استفاده مردم از کوزه است.
کوزه، ظرفی است برای سرد نگه داشتن آب در تابستان ها. اما با افزایش محصولات برقی سرد کننده آب، استفاده از کوزه کمتر شده است.
در مزارشریف، مهم ترین شهر شمال افغانستان ، سراغ کوزه گران را گرفتم، گفتند دیگر کوزه گری در این شهر نیست.
محراب، یکی از دکانداران رسته کلالی در شهر، می گوید کلالان دیگر در این شهر کار نمی کنند، زیرا به گفته وی مردم خیلی عصری (مدرن)‌ شده اند و نیازی به کوزه گری نیست.
در دکان محراب اشیای گلی زیاد به چشم می خورد. از وی می پرسم تو این اشیا را خودت می سازی یا خریده ای؟ می گوید از شبرغان می آورد و در آنجا هنوز کارگاه های کلالی وجود دارد.
برای دیدن کارگاه های کوزه گری راه شبرغان را در پیش می گیرم که در کمتر از دوصد کیلومتری شمال غرب بلخ - محل کار و زندگی من- قرار دارد.
به محض ورود به شهر شبرغان، نشانی کارگاه کوزه گری را می پرسم و به آنجا که در روستای یکه باغ، دو کیلومتری شمال شهر، می روم.
نزدیک کارگاه می شوم، می بینم یکی مشغول روشن نگه داشتن آتش خمدان است، دیگری مصروف آماده کردن گِل است و آن دیگر هم ظرف های ساخته شده از گل را در آفتاب می گذارد. اینجا کارگاه استاد حلیم است که در محله به او استا حلیم می گویند.
از من استقبال می کند و می گوید از طفولیت با پدرش در این کارگاه کار می کرده است و از کسب کلالی خیلی راضی است. اما می گوید کارش زحمت زیاد دارد و درآمدش هم چندان زیاد نیست.
استا حلیم کمی از گذشت زمان می نالد و می گوید در گذشته کار و بارش خیلی بهتر از حالا بوده است. فکر می کند که حالا کمی پیر شده و پاهایش توان چرخاندن ماشین را ندارد.
حلیم می گوید در کارخانه او بیش از ۶ نفر کار می کنند و درباره کار و بارش معلومات می دهد.
چند قطعه عکس از وی می گیرم و خداحافظی می کنم. در راه بازگشت به این پیرمرد می اندیشم و پیشه ی کلالی او که پیشه ای پاک اما خیلی پر زحمت است.

منبع : جدید آنلاین