رویای یک دنیا

۱) مشعل کوچک پیرمرد چینی ناگهان راه مشعل بزرگ ورزشگاه ملی پکن را گرفت و آتش به جان میلیاردها بیننده‌‌ای زد که در لحظه‌نهایی مراسم افتتاحیه شاهد این رویداد باشکوه بودند. المپیک اینک مشخص‌ترین نماد پیشرفت و توانایی کشورها در کلیه شئون اجتماعی، سیاسی و ورزشی است و بخت شیرینی است برای مردم میزبان. بی‌جهت نیست که برای کسب میزبانی بازی‌های المپیک جنگی به وسعت جهان درمی‌گیرد و دولتمردان از همه ابزارهای سیاسی برای بخشیدن این امتیاز به مردمشان استفاده می‌برند. حال چین به‌عنوان کشور تازه‌وارد به کلوپ جهان‌اولی‌ها، المپیک را باشکوه هرچه تمام‌تر برگزار می‌کند و به چهارگوشه جهان نشان می‌دهد که به چه سطحی از تکنولوژی، مدیریت، یکپارچگی و توانایی رسیده است. چینی‌ها در راه برگزاری این المپیک نشانه‌هایی از چین مدرن را به نمایش گذاشتند، از لحاظ سیاسی روابط خود را با مخالفان تغییر دادند، با موافقان تجدید میثاق کردند و با مردم خود نیز مهربان‌تر شدند. از برکت همین المپیک بود که بسیاری از مردم دنیا ماجرای اختلاف چین و تبت را فهمیدند و در راه رفع کدورت‌ها گام برداشتند. حالا المپیک عرصه رقابتی دوستانه و صلح‌آمیز بین تمام ملل است و حتی تبتی‌ها پنجه در پنجه چینی‌ها می‌اندازند. این جادوی المپیک است و راز دوام و ماندگاری آن. و چه زیباست شعار المپیک ۲۰۰۸ که می‌گوید: «یک دنیا، یک رویا». آیا رویایی بالاتر از صلح هست؟
۲) رژه کاروان ورزشی ایران در المپیک پکن یکی از باشکوه‌ترین لحظات سال‌های اخیر ورزشی ایران بوده. سبزپوشان ایران اینبار بسیار شیک و مرتب پا به صحنه رژه گذاشتند و پرچم ایران را تکان دادند. کاروان ورزشی ایران در حالی با هزار امید و آرزوی مردم پا به عرصه المپیک گذاشته که از دید کارشناسان شانس زیادی برای شکار طلا ندارد. این هم سرنوشت ماست که بدبیاری‌ها همواره در آغاز مسابقات گریبان ورزشکارانمان را می‌گیرد. از بین امیدهای اصلی مدال طلا حالا حسین رضازاده از میدان قهرمانی خداحافظی کرده و می‌بایست از تلویزیون شاهد موفقیت رقبایش باشد. حمید سوریان دلاور طلایی کشتی فرنگی ایران از درد زانو رنج می‌برد و شاید به همین درد ببازد. هادی ساعی طراوت و شادابی چهار سال گذشته را ندارد و شاید این‌بار آن تکواندوکار شکست‌ناپذیر نباشد. در کاروان کشتی نسیم جوانی وزیدن گرفته و چهره‌‌های جدید به مصاف رقبا خواهند رفت اما در برابر تندباد روس‌ها، ترک‌ها، کره‌ای‌ها و گرجستانی‌ها چه باید کرد؟ احسان حدادی پرتابگر جوان اما پرامید ایران می‌تواند شکارچی طلا باشد به شرطی که درد قفسه سینه امان بدهد.
دیسک او تا کجا خواهد رفت؟ وزنه‌ها نیز در غیبت رضازاده سنگین‌تر از همیشه هستند. اصغر ابراهیمی، رشید شریفی و محسن بیرانوند رقبای بسیار قدرتمندی دارند. با این حال امید و آرزوی میلیون‌ها نفر در ایران بدرقه راه جوانانی است که افتخار حضور در المپیک را به دست آورده‌اند و عهد کرده‌اند چون سربازی برای کسب موفقیت، جوانمردانه بجنگند. برای رسیدن به این هدف بزرگ اما تنها داشتن مشتی ورزشکار کفایت نمی‌کند. ای‌کاش مسوولان ورزش ایران نیز که به تعداد، وارد دهکده بازی‌های المپیک شده‌اند خود را المپیکی بدانند و از چینی‌های پرکار و مسوولیت‌پذیر کلید موفقیت را بربایند. نمایش خیره‌کننده چینی‌ها در المپیک تازه شروع شده و آنها از همین امروز برای درو‌کردن مدال‌ها لحظه‌شماری خواهند کرد. این مبارزه‌جویی بی‌نظیر حالا مهم‌ترین‌ شأن از شئون مردمی است که تا ۲۰ سال قبل به سخت‌ترین شکل می‌زیستند. چین حالا در سایه این تلاش و کوشش جمعی مرزهای جدیدی از موفقیت را فتح می‌کند، چه در ورزش و چه در تمام امور زندگی.

آرش راهبر

منبع : روزنامه کارگزاران