پنجشنبه, ۹ فروردین, ۱۴۰۳ / 28 March, 2024
مجله ویستا
آنتیبیوتیک و میکرب
میکرب، حریف آنتیبیوتیک، در پرتو غریزه نیروی حیاتی دارای قدرت سازش با محیط زندگی خیوش میباشد شبیه به قدرتی است که انسان برای سازش با محیط زندگی خود از راه عقل بهدست میآورد. نبرد میان دو حریف بدینگونه صورت میگیرد. میکرب در سپری همچون سپری آهنین در مقابل خمپارههای آنتیبیوتیک قرار میگیرد، در نتیجه هیچ نبردی به پایان نمیرسد. بهنظر میآمد که پژوهشگران به امید به دام انداختن میکروبها، محکوم به یافتن آنتیبیوتیکهای تازه و ناشناس مقاومت به خرج خواهند داد. همین امید محرک پیدایش تعداد زیاد و متنوع آنتیبیوتیک در مدت بیش از ۲۰ سال گردید در ۱۹۴۹ دوگار DUGAR پس از تحقیق درباره بیش از ده هزار کشت میکرب موفق شد که عامل فعال استرپتومیسین اورئوفاسینس بهنام ارومایسین را جدا کند. تقریباً همه بیماران گرفتار استافیلوکوک که پنیسیلین در آنان اثری نداشت پس از مدت چند سال اریترومایسین در درمان بیماریهای استافیلوکوکی جانشین ارومایسین گشت، اما باز این داروی آنتیبیوتیکی و دیگر داروها تأثیر قطعی خود را در برابر میکروبها از دست داد تا اینکه چین کاشف بزرگ، پنیسیلینی بهدست آورد که دارای طیف گستردهای بود که نقش ملکولی مادر را ایفاء میکرد.
در ۱۹۸۰ تعداد آنتیبیوتیکها بالغ بر ۳۰۰۰ بود و هر سال آنتیبیوتیک جدیدی عرضه میگشت. بهطوری که در مدت بیشتر از نیم قرن ساختن آنتیبیوتیکها در رأس صنعت داروسازی قرار گرفت.
واکسمان به آزمایش این دارو روی انسان پرداخت. در ژوئیه ۱۹۴۳ دختری را که به واسطه بیماری ریهاش در بیمارستان بستری بود مورد آزمایش قرار داد. بدینمعنی که نخستین استرپتومایسین به او تزریق گردید و این بیمار از مرگ حتمی رهائی یافت و سالها زیست.
در سالهای ۱۹۴۵ تا ۱۹۵۳ استرپتومایسین یگانه درمان بیماری سل شناخته شد بهطوری که تا ۵۰% از مبتلایان به سل با استفاده استرپتومایسین از مرگ رهائی یافتند. از این گذشته این دارو در درمان مننژیت کودکان نقش مهمی داشته.
پس از این تأثیرات معجزهآسا، واکسمان توانست به تعریف کلاسیک آنتیبیوتیک بپردازد و آنتیبیوتیک مادهای است که از یک موجود ذرهبینی بهدست میآید، و قادر است نمو موجودات ذرهبینی دیگر را متوقف یا نابود کند.
در ۱۹۸۰ تعداد آنتیبیوتیکها بالغ بر ۳۰۰۰ بود و هر سال آنتیبیوتیک جدیدی عرضه میگشت. بهطوری که در مدت بیشتر از نیم قرن ساختن آنتیبیوتیکها در رأس صنعت داروسازی قرار گرفت.
واکسمان به آزمایش این دارو روی انسان پرداخت. در ژوئیه ۱۹۴۳ دختری را که به واسطه بیماری ریهاش در بیمارستان بستری بود مورد آزمایش قرار داد. بدینمعنی که نخستین استرپتومایسین به او تزریق گردید و این بیمار از مرگ حتمی رهائی یافت و سالها زیست.
در سالهای ۱۹۴۵ تا ۱۹۵۳ استرپتومایسین یگانه درمان بیماری سل شناخته شد بهطوری که تا ۵۰% از مبتلایان به سل با استفاده استرپتومایسین از مرگ رهائی یافتند. از این گذشته این دارو در درمان مننژیت کودکان نقش مهمی داشته.
پس از این تأثیرات معجزهآسا، واکسمان توانست به تعریف کلاسیک آنتیبیوتیک بپردازد و آنتیبیوتیک مادهای است که از یک موجود ذرهبینی بهدست میآید، و قادر است نمو موجودات ذرهبینی دیگر را متوقف یا نابود کند.
منبع : مطالب ارسال شده
همچنین مشاهده کنید