پردازنده Celeron

اینتل پردازنده های Celeron خود را در سال ۱۹۹۸ به بازار عرضه کرد. Celeron برای مقابله با پردازنده های ارزان قیمت تر Cyrix و AMD ارائه شد، که کماکان از همان اسلات Socket ۷ که اینتل برای پردازنده های قدیمی خود استفاده کرده بود، سود می بردند.
این پردازنده ها نیز از ساختاری مشابه Pentium II استفاده می کردند و با مادربردهای Pentium II سازگار بودند. نمونه های اولیه Celeron با فرکانس ۲۶۶ و ۳۰۰ مگا هرتز عرضه شدند که دارای حافظه Cache ثانویه نبودند. برای توضیح بیشتر به سایر مقالات سایت میکرورایانه مراجعه کنید. ولی در مدلهای بعدی آن، که اینتل نام آن را Mendocino انتخاب کرد، از حافظه Cache داخلی ۱۲۸KB استفاده شد. بر خلاف پردازنده های Pentium II که حافظه Cache آنها مجزا بود ولی با یک گذرگاه اختصاصی سریع به CPU وصل می شدند، در پردازنده های Celeron حافظه Cache داخل خود Cpu تعبیه شده و دیگر همانند پردازنده های Pentuim II از یک کارتریج SEC استفاده نمی شد.
پردازنده های Celeron با Package های مختلف BGA، PGA و SEPP به بازار عرضه شدند که برخی از آنها فقط در یک نوع Package و برخی دیگر در انواع Package های مختلف به بازار عرضه شدند. اینتل عرضه پردازنده های Celeron با فرکانس های Clock مختلف را در سالهای بعد نیز ادامه داد.
این پردازنده ها اگر چه کارائی کمتری نسبت به پردازنده های Pentium II, III داشتند اما قیمت آنها به مراتب پائین تر بود.

منبع : میکرو رایانه