پژواک کادو!!

یکی از فرهنگ‌های خیلی‌خوب که میان ما رائج است این است که معمولاً دست‌خالی رفتن به خانه و یا محل‌کار دوست و فامیل را زیاد خوب نمی‌دانیم. مخصوصاً اگر برای اولین‌بار باشه. هرچند کادودهنده سعی می‌کند با احترام و ادب طوری وانمود کنه که کاری نکرده و چیز قابلی نیاورده و یا بلافاصله پس از ورود کادوش را جایی می‌گذاره که صاحب‌خونه متوجه نشود، ولی تو که راستی‌راستی خودت دیدی و فهمیدی که مهمون محترمت یک‌جعبه و یا پاکتی دستش بود و یا زن و بچه‌ات خبردارت کردند که فلانی زحمت کشیده است، پس چرا خودت را به بی‌خیالی می‌زنی و به روی‌مبارکت نمی‌آوری. تا فهمیدی، چون تازه است تشکر بکن نگذار بیات بشود. قدردانی‌ات را نشان بده. موقع خداحافظی هم دومرتبه یادآوری کن، با هر زبانی که بلدی و می‌دونی که بهتره این کار را بکن. تازه اگر هم فراموش کردی و نتونستی این کار را بکنی هروقت یادت اومد عیبی نداره تشکر کن، نگو: دیگه وقتش گذشته، دیر شده، لازم نیست، اهمیتی نداره. (مگه تو نماز یک چیزهایی را فراموش نمی‌کنی ولی بعد از نماز انجام می‌دهی؛ سجده فراموش‌شده، تشهد فراموش‌شده) اگر هم حضوری نشد تو دنیای‌پیشرفته‌امروز می‌تونی با یک‌تماس‌تلفنی یا یک‌پیام‌کوتاه و یا .... انجام وظیفه کنی.
«همه ما انسان‌ها دوست داریم کار خوب و انسانی را که کرده‌ایم دیگران متوجه بشوند و قدرش را هم بدانند.» هرچند به رویمان نمی‌آوریم ولی ته‌دل همه‌ی ما این است که ببینیم طرف‌مقابلمون اهل فهم و ادب و احترام است و خوب و بد براش فرق می‌کنه. خدا هم اینطوری دوست داره که از کارهای خوبی که می‌بینیم مخصوصاً آنهایی که در حق‌ما صورت گرفته رسماً تشکر کنیم.

نویسنده : پیام شعبانی

منبع : ۵ روز