مسافرت، فرصتی برای یادگرفتن

در فرهنگ دینی ما یادگرفتن هیچ محدوده‌ی زمانی و مکانی ندارد. ما انسان‌ها در هر شرایطی می‌توانیم یاد بگیریم و باید که به دانش خودمان اضافه کنیم. کوچک و بزرگ ندارد. این‌که کسی که به من یاد می‌دهد چند سالش است؟ و اهل کجاست؟ و چه زبان و لهجه‌ای دارد مهم نیست، مهم این است که حرف خوب را باید فرا گرفت حتی اگر گوینده‌اش آدم خوبی نباشد. مهم حرفی است که یاد گرفته‌ایم. بالاتر از این نیست که اگر یک قطعه‌ای از جواهر از دهان سگی بیفتد برمی‌داریم و تمیزش می‌کنیم و استفاده می‌کنیم.
تو مسافرت هم باید یاد گرفت. یادگرفتن هم فقط از راه خواندن و نوشتن و شنیدن نیست با نگاه کردن هم می‌توان یاد گرفت. آن هم نه درس‌های کوچک و جزئی که به چشم نیاید بلکه درس‌های خیلی بزرگ. لازم نیست عنوان سفرت هم «سفر آموزشی» باشد. تو هر سفری می‌توانی یاد بگیری. با نگاه کردن به یک اثر باستانی و یا بقایای یک کاخ نیمه ویرانه و یا یک مجموعه ساختمانی محیرالعقول و ... آنچه بیش از هر چیز به ذهنت می‌آید این است که از آغاز جهان هیچ‌کس نمانده است، همه رفته‌اند، و تنها کسی که مانده است سازنده و اداره‌کننده و مالک هستی است. فراگیری و تکرار درس «توحید» در مسافرت آن هم با یک «نگاه» خیلی فرصت خوبی است، از دست ندهیم.

نویسنده : پیام شعبانی

منبع : ۵ روز