گوش‌مالی‌های زیبا!!

باید قبول کنیم که خیلی جاها اگر امر و نهی پدر و مادرهامون نبود معلوم نبود الآن چه وضعیتی داشتیم. بالاخره دلسوزی‌های آنها، آن هم در سنین و شرایطی که ما درک کاملی از زندگی نداشتیم، خطرات را نمی‌فهمیدیم، تلخ و شیرین زندگی را نچشیده بودیم و تو یک کلمه "خام" بودیم. اون دلسوزی‌ها خیلی به ما کمک کرده است.
درست است که بعضی صحنه‌هایش را که الآن مرور می‌کنیم، آه می‌کشیم و دلمون می‌سوزه و چه بسا بغض راه گلومون را می‌بندد، ولی از ته دل راضی هستیم چون می‌دونیم که پدر و مادرها نوعاً بچه‌هاشون را جزئی از خودشون می‌دونند و سرنوشت فرزندانشون براشون مهم است. پدر و مادرهای ما هم از این قانون استثناء نیستند. البته نباید انتظار داشت که همه‌ی پدر و مادرها یک‌جور باشند. دو تا انسان پیدا نمی‌کنیم که در تمام خصوصیات مثل هم باشند. الآن هم بچه‌های چیزفهم و عاقل‌تر می‌دونند که واقعاً پدر و مادرها تکیه‌گاههای خوبی هستند مخصوصاً پدر و مادرهایی که هم وظیفه‌هاشون را خوب می‌دونند و هم خوب به آنها عمل می‌کنند.
نترسید که اگر واقعیت را بگویید، پدر و مادرتون ناراحت یا دلگیر می‌شوند این خیلی بهتر است تا این‌که با مخفی‌کاری یک سناریوی خطرناک را بنویسید تا مجبور بشوید نقش‌هایی را ایفا کنید که فرجامش جز پشیمانی و سرافکندگی نیست.
اگر پدرها و مادرهامون حتی به نظر ما گاهی دارند به ما جفا می‌کنند مطمئن باشیم که قصدشان دلسوزی است ولی اینطوری تشخیص داده‌اند.
این هم یک شعر دلگرم‌کننده برای همه‌ی فرزندان:
تنعمی که من از عمر در جهان بردم
همان جفای پدر بود و سیلی استاد

نویسنده : پیام شعبانی

منبع : ۵ روز