پنجشنبه, ۶ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 25 April, 2024
مجله ویستا
دینداری تظاهری
در میخانه ببستند خدایا مپسند
که درخانه تزویر و ریا بگشایند
«دینداری تظاهری» نوعی مصرف نمادهای دینی است در عین حال تهی کردن آن از معنائی است که در نمادهای دینی وجود دارد. جامعهٔ دینی لاجرم جامعهٔریا نیز هست. اگرچه ایمان خود از سنخ ریا نیست. ریا از هر دری که آید، ایمان از در دیگری خارج میشود،اما گویا ریا بخشی گریزناپذیر از دینداری است. ایمان دعوت به خلوص است اما دین علاقمند به آشکارسازی خلوص افراد است! ایمان بر پیوند قلبی بر امر قدسی و گسستن باطنی از غیر دلالت دارد اما دین به تبلور این پیوند در قالب امر مناسکی میاندیشد، مومن «جز به دیدار نمیاندیشد» اما دیندار «قافیه اندیشی» میکند.
برای انسان مناسکگرا، قوانین و رسوم دینی معیارهای غایی زندگیاند،: اما آنچه او فراموش می کند این است که این قوانین و رسوم نمادهای واسطهای میان دگرگونی های درونی و زندگی جدید هستند. ساختار قانونی دین مطابق با کتاب مقدس می بایست انسان ها را در مسیری قرار دهد که آنها را از خودپسندی و خودپرستی جمعی آزاد کرده و آنها را به سوی درک اسرار الهی سوق دهد.. فرد مناسک گرا، از قانون دینی،اطاعات می کند اما نسبت به معنای باطنی دین خونسرد و بی توجه باقی می ماند. مناسک پرستی، نقابی از همرنگی ایجاد می کند که فرد دیندار را در نظر خود مقدس می نمایاند و از این رو او را از رسیدن به خودشناسی بازمی دارد. دین مناسک گرا، بر نیروی اراده تأکید می کند و این همان تأکید فراوان بر تلاش فردی است که فرد مناسک گرا را از احساس واقعی اش و شکستگی او و در نتیجه از نیاز او به رستگاری بی اطلاع ساخته است. انسان مناسک گرا، تمایل دارد فکر کند که انسانها اگر فقط به اندازۀ کافی تلاش کنند، می توانند مقدس باشند. او احساس قدردانی کمی نسبت به حضور سخاوتمندانۀ خداوند در زندگی بشر، رساندن انسان ها به هوشیاری نقادانه و محافظت از اعمال مبتنی بر ایمان آنها دارد. و چون فرد مناسک گرا، گمان می کند که تقدس در فهم انسانهاست، تمایل دارد تا مردان و زنانی را که به اندازۀ خود او مراقب و هوشیار نیستند، تحقیر نماید. بدینسان او خود را بالاتر از گناهکاران می داند. به دلیل این خودبرتربینی (self-elevation)، فرد مناسک گرا باایمان زندگی نمی کند بلکه در تخیل خود میزیید.
جامعه دینی بالاخص با تاکید برمناسک گرائی و ظاهر پرستی بر توسعه جامعه تزویر انگشت میگذارد.گمان میرود که یکدست سازی افراد و همشکل کردن در پوشش، نشانهای بر تقویت دینداری افراد است، اما حقیقت این است که چنین نیست. دولت دینی در زمانه ما خود را درنقش محتسب تقلیل داده و سایر وظایف خود را به فراموشی سپرده است. دولتِ محتسب، جامعهای قشری را شاهد خواهد بود و نه جامعهای ایمانی را. نمیتوان کتمان کرد که موج جدید اشعری گری در راه است.
عباس کاظمی
http://kazemia.persianblog.ir
منبع : مطالب ارسال شده
همچنین مشاهده کنید
نمایندگی زیمنس ایران فروش PLC S71200/300/400/1500 | درایو …
دریافت خدمات پرستاری در منزل
pameranian.com
پیچ و مهره پارس سهند
خرید میز و صندلی اداری
خرید بلیط هواپیما
گیت کنترل تردد
ایران توماج صالحی حجاب سریلانکا دولت گشت ارشاد کارگران رهبر انقلاب پاکستان مجلس شورای اسلامی رئیسی سید ابراهیم رئیسی
کنکور هواشناسی سیل تهران زنان خراسان جنوبی شهرداری تهران سلامت پلیس قتل فراجا سازمان هواشناسی
قیمت خودرو قیمت دلار خودرو دلار قیمت طلا بازار خودرو بانک مرکزی ایران خودرو ارز قیمت سکه مسکن سایپا
ترانه علیدوستی تلویزیون فیلم سینمای ایران گردشگری سحر دولتشاهی کتاب مهران مدیری شعر تئاتر سینما رادیو
کنکور ۱۴۰۳
غزه اسرائیل آمریکا رژیم صهیونیستی فلسطین جنگ غزه روسیه حماس طوفان الاقصی اتحادیه اروپا اوکراین ترکیه
فوتبال پرسپولیس استقلال بارسلونا بازی ژاوی باشگاه استقلال باشگاه پرسپولیس فوتسال تراکتور تیم ملی فوتسال ایران والیبال
فیلترینگ فناوری ناسا همراه اول تبلیغات تیک تاک
مالاریا سلامت روان استرس کاهش وزن پیری داروخانه دوش گرفتن