کارل سند برگ؛ شاعران سرزمین های دور

کارل سند برگ در سال ۱۸۷۸م (۱۲۵۷ شمسی) در «گالسبورگ ایلی نویز» (آمریکا) به دنیا آمد. در ۱۳ سالگی مدرسه را رها کرد تا شغل های گوناگون را تجربه کند: پادویی آرایشگاه، نقاشی ساختمان، ظرف شویی در هتل، صحنه گردانی تئاتر، درو در مزرعه و... سپس برای حضور در کالج «لومبارد» به گالسبورگ بازگشت. سند برگ تا ۳۰ سالگی در عالم ادبیات ناشناخته بود اما پس از انتشار «اشعار شیکاگو» در سال ۱۹۱۶ م (۱۲۹۵ شمسی) به شهرتی ناگهانی رسید و توانست دوبار جایزه «پولیتزر» را نصیب خود کند.
سند برگ درباره شعر گفته است: «شعر قدیمی ست، کهنسال است. به گذشته های دور برمی گردد. آن قدر قدیمی ست که کسی نمی داند چگونه و چرا نخستین شعر به وجود آمد. به نظر می رسد نخستین شعر زمانی سروده شد که نخستین انسان با نخستین کلمه های بشری روی زمین شروع به حرف زدن کرد. آری، شعر قدیمی ست. من فکر می کنم نخستین انسان هایی که بر خاک قدم نهاده اند، پیش از آن که نوشتن را بیاموزند درلحظه هایی به زبان شعر با هم سخن گفته اند.»
کارل سند برگ، شاعر سرزمین های دور در سال ۱۹۶۷ میلادی (۱۳۴۶ شمسی) با جهان شعر خداحافظی کرد.
پسری با گاو آهن
بعد از آخرین کورسوی غروب سرخ
در تاریکی برآمده از تپه ی کوتاه
شکل گرفته میان سایه های لرزان
پسری با گاو آهن و دو اسب دیدم
ایستاده در برابر تیرگی
شخم زنان
در تاریک روشن آخرین کرت
کلوخ زار تلالویی قهوه ای داشت
هوا بوی خاک تازه می داد
و چه سرد بود و نمناک، مه آوریل
تو را به خاطر می آورم
بارها
و تصویری که برایم آفرید:
شخم زنان در کلوخ زار مه آلود
پسری
در گرگ و میش آوریل
مه
مه می آید
نرم و سبک
انگار
با قدم های گربه ای کوچک
می نشیند آرام
خیره به شهر و بندرگاه
آن گاه
دور می شود

ترجمه مهدی مرادی

منبع : روزنامه کیهان