جنون باران

شب ابری
شب تولد شب جنون باران
شب تبسم گریه ها
از یاد دل نمی رود
ان غروب
که روز می رود به خاستگاه
خنده ها ی ماه تماشایی ست
و سپیده ان دم که می زند دم
زیبا یی دگر چو ماه
بر می بندد رخت رفتن
من کی ام؟
سخنی که زخمه اش گنگ تر از صداقت
می پو ید راه ؟
یا که نه
امیدی که سالهاست به دنبال کویرم ؟
ویا که ...
نه نه به گمانم
من همان مثلث طلوع زندگی و غروبم .

عابدین پاپی

منبع : مطالب ارسال شده