آوار خشم بر سر خویشتن خراب کنی

با شب پره
گیرم که مشت حواله ی آفتاب کنی
یا با حجابِ تیره نور را جواب کنی
گیرم که پای مال کنی سبزه و گیاه
دیوانه وار بوستان را خراب کنی
امیدِ هر جوانه ی تازه دمیده را
گیرم ستمگرانه نقش بر آب کنی
گیرم که تیغِ شر به روی بشر کشی
به انهدامِ جهانِ پیش رفته شتاب کنی
یا آنکه روز و شب با ورد و با دعا
با زورِ شعبده ذهنِ عوام به خواب کنی
فرهنگِ جهل عرضه نمایی به روزگار
فرهنگِ پیش رو را منحط خطاب کنی
میراثِ شومِ غارتیانِ شب زده را
آیینه دارِ گمشدگانِ رهِ سراب کنی
بر هر تیرِ چراغ دارِ مجازات بر کشی
بر دار فکرِ روشنِ اهل کتاب کنی
فریادِ اعتراض تا که بر نیاورند
اندر دهان خلق سرب مذاب کنی
آتش کنی به پا و با سیخ کینه ات
آزادگانِ زن و مرد را کباب کنی
با حکمِ روشنِ تاریخ پس چه خواهی کرد
هیچ آن سوالِ تاریخ را فکر جواب کنی؟
این تیره روز که آورده ای بر سر کسان
آوارِ خشم بر سرِ خویشتن خراب کنی.

خدا مراد فولادی

منبع : پایگاه اطلاع‌رسانی فرهنگ توسعه