بچه‌های هنرمند و باهوش در تئاتر ایران

به عقیده من با اینکه در سینمای ایران فیلم‌های خوبی وجود دارند اما متاسفانه فیلم‌های بد زیادترند. شاید ایراد بزرگ بعضی از آنها سناریوشان باشد. با اینکه بعضی از آنها سعی می‌کنند رسما وارد تم و سوژه‌های فشن نشوند، اما گرایشی به سمت خشونت و نفرت و ضد ارزش‌هایی که واقعا از انسانیت به دور هستند نشان می‌دهند. از فیلم‌های خشونت‌آمیز و اکشن که دایم با اسلحه گرفتن و دنگ‌دنگ کردن به جای لذت، سرگیجه را در پایان فیلم به بیننده هدیه می‌دهند بدم می‌آید. فیلم‌هایی را دوست دارم که تداعی‌کننده یک برهه از زندگی همه ما آدم‌ها باشد و روشنگر یک مساله خاص. اگر بخواهم نام ببرم که چه فیلم‌هایی را با لذت تماشا کردم باید از اینجا شروع کنم که عاشق کارهای آقای کیارستمی هستم. فیلم «زندگی و دیگر هیچ» و «طعم گیلاس» خوب بود. به نظر من کارهای آقای بهمن قبادی هم بی‌نظیر است؛ لاک‌پشت‌ها پرواز می‌کنند و زمانی برای مستی اسب‌ها را خیلی دوست داشتم. بوی کافور، عطریاس از کارهای آقای فرمان‌آرا را دوست داشتم. از کارهای آقای مهرجویی چند فیلم مثل «بانو» و «درخت گلابی» برایم جالب بود. رنگ خدا از فیلم‌های پراحساس و تماشایی آقای مجیدی بود. از فیلم‌های آقای کیمیایی خصوصا اولین کارهایش را با علاقه دیدم...
به نظر من یکی از دلایل موفقیت‌های این فیلم‌های ایرانی در جشنواره‌های دنیا به دلیل برگشت و نوع نگاه ما به بعضی ارزش‌های مثبت سال‌های ۶۰ بوده است. فیلم‌هایی که اغلب با گذشت این همه سال در دل‌ها باقی ماندند. یکی از فیلم‌های خارجی خوب که درباره آلمان شرقی بعد از سقوط رژیم کمونیستی‌اش بود، به نام «زندگی دیگران» از جمله فیلم‌های زیبایی بود که دیدم. شنیدم فیلم‌های خوبی الان روی پرده سینماست اما افسوس که وقت ما محدود است و البته شرایط سینما رفتن هم مشکل. کاش در اینجا هم می‌شد مانند خارج از کشور با اینترنت بلیت سینما یا تئاتر مورد علاقه را رزرو کنی و بدون نگرانی از اینکه آیا جای پارک ماشین پیدا می‌کنی یا نه، بعد از کار سخت روزانه به تماشای یک فیلم خوب بروی. من عاشق تئاترم و آخرین کاری که دیدم، افرا نام داشت از کارهای آقای بیضایی. فوق‌العاده بود و به نظرم بچه‌های هنرمند و باهوشی در تئاتر داریم که متاسفانه مورد کم‌لطفی مردم و مسوولان حرفه خود هستند و در ازای مبلغی بسیار کم و تنها به خاطر عشق، کار می‌کنند. من بزرگ شده انگلیس‌ام و موقعی که تئاتر اینجا را با آنجا مقایسه می‌کنم واژه‌ای به غیر از بی‌نظیر نمی‌توانم بگویم. استاد عبدالحسین نوشین از کارگردان‌های معروف ایران بود و حتی من در کتاب یادنامه ایشان مقاله‌ای در این خصوص نوشتم و تئاتر ایران را ستودم.

دکتر جمشید لطفی - استاد مغز و اعصاب دانشگاه علوم پزشکی تهران

منبع : هفته نامه سپید