نسیم محبت

چه فرقی دارد اگر نمی توانیم دست هایمان را زیر آسمان ببریم. چه فرقی می کند اگر گاه باید از میان پنجره ای نیمه باز به آسمان چشم دوخت.
چه تفاوت دارد اگر گاه باید به ناچار تنها ماند و ‎.‎.‎.
شاید باید بیاموزیم که به داشته هایمان قانع باشیم و در برابر سهمی که برای مان مقدر شده است، صبورانه تسلیم شویم.
مهم آن است که می توان از میان پنجره های نیمه باز، باز هم به آسمان آبی سلام کرد و به این فکر کرد که با تمام تنهایی نسیم پرمحبت باد گونه های زرد ما را به نوازش خواهد گرفت. اینگونه است که می توان کوله بار خستگی ها و کم لطفی ها را گشود تا با سرانگشت پرمحبت نسیم با حرکت نقطه ای کوچک بتوان دنیایی را زیر و رو ساخت. وقتی «محنت» جای خود را به «محبت» می سپارد.
ای کاش می شد چون نسیم ساده و آرام زیست و بدی ها را با نیکی ها جایگزین ساخت.


[فاطمه فیضی]

منبع : روزنامه ایران