سفر به دشت عقیق

مسیر را به سوی آفتاب در پیش می گیریم و کم کم درخشش سنگ هایی بر روی زمین دشت، نظر ما را به خود جلب می کند، می دانم که رسیده ایم و این جا همان دشت جواهرات و کویر پوشیده از سنگ های عقیق و درهای انگشتری است.
با اصرار خانواده توقف می کنم و همه با شور و نشاط در بستری از سنگ های قیمتی پیاده می شوند.
همسرم برای انجام کارهای هنری و تراش سنگ های قیمتی به تعدادی از آن ها نیازمند است و همه با هم سعی می کنیم تا زیباترین و بزرگ ترین آن ها را جمع آوری کنیم.
در این فاصله، نیمای کوچک هم که چندمین سفر کویرش را تجربه می کند توانست به قول خودش با مارپولکی کوچولو (مارمولک) به نام علمی گکو، طرح دوستی بریزد و از تعقیب و گریز پر هیجان این موجود دوست داشتنی، لذت ببرد.
وقت نهار است و پس از افروختن آتشی کوچک با طاق های خشکیده، خود را به صرف مقادیری کنسرو لوبیا به همراه ماست تازه و نان محلی میهمان می کنیم.
طعم دلچسب نان محلی که خبر از دسترنج پینه بسته کشاورز و کدبانوی روستایی می دهد به همراه هوای مطبوع دشت، لذتی وصف ناپذیر برای هر مسافری است که قدم در راه سفر به دل کویر بی انتها می نهد.پس مانده ها و آشغال های باقی مانده را جمع می کنیم تا به موطن خود بگردانیم؛ شهرها بزرگ ترین مولدهای آلوده ساز محیط زیست هستند و خدا می داند تا چندی دیگر ورود فاضلاب ها و زباله های شهری چه بلایی بر سر اکو سیستم و طبیعت پاک این کره خاکی بیاورد؟! هر چند هم اکنون هم با گرمایش کره زمین و افزایش شمار مبتلایان به انواع بیماری هایی چون سرطان، جامعه بشری بیش از هر زمان دیگری دچار آسیب و بحران در بخش محیط زیست می باشد و بسیاری از دانشمندان خطر وقوع فاجعه ای در آینده نزدیک را هشدار می دهند.در قسمت هایی از مسیر عبور، گاه و بی گاه صدای ماشین هایی در دل کویر گواه از حضور افرادی دارد که تردد آن ها در این مسیر به طور قطع هدفی جز قاچاق مواد نخواهد داشت و در مواردی می تواند برای تیم کوچک ما بسیار خطرساز باشد.جهت را به سمت جاده آسفالته زنوغان به خور کج می کنیم و پس از ساعتی می توان تردد کامیون های ترانزیتی را در جاده مشاهده کرد و تعدادی شتر که منتظر ورود به جاده هستند! بی درنگ به یاد کشور امارات می افتم که با وجود برخورداری از جاده های کویری بسیار، حتی یک کیلومتر جاده بدون فنس و محافظ هم ندارد!به راستی که دل کندن از این همه زیبایی و شکوه کار بسی دشوار و آزار دهنده است ولی غروب فرا رسیده و به زودی سایه سیاه تاریکی همه دشت را فرا خواهد گرفت.
خورشید آخرین انوار زرین خود را در پس ابرهای پراکنده آسمان که هر کدام به نوبه خود تداعی گر وهم و خیالی در این بیکران هستند، به زیر می کشد تا اندک اندک راه بر ورود دیو تاریکی هموار شود.
این زیبایی دلگیر کننده در خود آرامشی بس ژرف و نهفته دارد که هر بیننده ای را برای تماشای آن میخکوب می کند و لحظاتی که آفتاب آخرین درخشش های خود را در قفای کوه اسفندیار پنهان می کند، وقت مناسبی است تا اعضاء خانواده با چهره هایی آکنده از لبخند و رضایت، عشق و محبت را با نگاه های پر مهر خود به یکدیگر حواله سازند و به این گونه خاطره روزی شیرین و سفری دیگر را برای همیشه در ذهن خود ثبت کنند.

گزارش از سیداحمد رونقی
سرپرست شبکه زیست محیطی خراسان جنوبی

منبع : روزنامه خراسان