بی‌مسوولیتی ما را در جاده توهم و بی‌میلی قرار می‌دهد

"شکست" نقطه‌ی مقابل "موفقیت" نیست. ترجیحا باید اظهار داشت که بهتر است نقطه متضاد موفقیت را عواملی نظیر بی‌تفاوتی و سهل‌انگاری در نظر بگیریم، چراکه بی تفاوتی و بی مسوولیتی می‌تواند ما را در جاده توهم و بی‌میلی قرار دهد. در این شرایط بیهوده تلاش می‌کنیم و اهداف غیر واقعی برای خود قائل می‌شویم و متاسفانه نمی‌توانیم به خواست‌های خود جامه‌ی عمل بپوشانیم.
اصلا مهم نیست که با چه نوع محدودیت‌هایی روبرو هستیم یا چه حدودی در پیش رویمان وجود دارد؛ اگر بخواهیم بر روی محدودیت‌ها و موانع برچسب شکست بزنیم، با این کار خود ارزش ذاتی و وجودیمان را از بین می‌بریم و توانایی تغییر شرایط را از دست خواهیم داد. باید توجه داشت که هنر فائق آمدن بر محدودیت‌ها را بیشتر می‌توان به عنوان یک تمرین معنوی و روحانی در نظر گرفت. این امر به شما ارزش، احترام و شان خاصی عطا می‌کند و سبب می‌شود که خودتان را به عنوان یک پیشرو در مسیر سفر به سوی کسب موفقیت‌های بیشتر ببینید.
بسیاری از افراد قضاوت‌های ناآگاهانه و نسنجیده‌ای از خود و توانایی‌هایشان دارند و قادر نیستند که تصویر مناسبی از شخصیت فردیشان در ذهن بسازند. این قبیل افراد مسیر صحیح معنوی زندگی خود را پیدا نکرده اند و در برخی موارد شاهد آن هستیم که پس مانده‌های عاطفی مسموم گذشته را به دوش می‌کشند و به هیچ وجه قادر به زمین گذاشتن آنها نیستند.
عموما ماهیت وجودی افراد از دو جزء تشکیل می‌شود. از یک طرف قسمتی از وجودتان هست که به شما اجازه پیش روی نمی‌دهد و از سوی دیگر قسمت دیگری از وجودتان هم هست که شما را تشویق می‌کند تا موقعیت‌های جدید را در آغوش بگیرید. نیکوست تنشی که میان این دو جزء ایجاد می‌شود را نه تنها به منزله یک امتیاز ویژه محسوب کنید، بلکه باید آن را به عنوان نوعی عرصه مولد که حاوی گونه‌ای تعادل و آرامش است نیز در نظر بگیرید. این قابلیت به شما کمک می‌کند تا بتوایند ارزیابی دقیقی از خواست‌ها و نیازهای خود داشته باشید.
موفقیت سراسر رسیدن و ثمر گرفتن است. گاهی اوقات شاید برای رسیدن به موفقیت لازم باشد عقب نشینی کنیم تا بتوانیم به آرامش و سکون بیشتری دست پیدا کنیم و شاید گاهی اوقات لازم باشد از پیشروی‌های یک سویه به سمت ناشناخته‌ها دست بکشیم. اگر هدف موردنظر خیلی فراتر از دستیابی باشد و ما با تمام قدرتمان تلاش کنیم تا بتوانیم به آن دست بیابیم، می‌توانیم نتیجه بگیریم که موفقیت در همان تلاشی که می‌کنیم نهفته است، در همان طی کردن مسیر، در توانایی تلاش کردن، در استطاعت رسیدن به مطلوب، در کمالی که تمامیت جسم، ذهن، و قلبمان را محصور کرده و آنها را با هم همسو می‌کند تا هدفی را که می‌خواهیم دنبال کنیم.
هر کسی در مرحله رشد، بر چیزی غلبه می‌کند و از یک سطح به سوی سطوح دیگر گام برمی‌دارد تا در مسیر خود، رشد و تعالی عرفانی پیدا کرده و به نور و حقیقت دست پیدا کند. هیچ راه کمالی به غیر از این وجود ندارد و این مساله چیزی نیست که به شما بدهند یا اعطا کنند. باید آن را بدست آورید و این امر تنها با یک تصمیم ذهنی که با خود بگویید: "من باید آن را به دست آورم" میسر خواهد شد.

سعید کلانتری
azhameja۴u.blogfa.com

منبع : مطالب ارسال شده