تعامل سازنده

مردی از خویشان و فامیل امام زین العابدین(ع) در برابر حضرت ایستاده و سخنان تندی به حضرت گفته و دشنامش داد. حضرت پاسخش را نداد تا آن مرد از پیش حضرت رفت. امام(ع) به اطرافیان خود فرمود: آنچه این مرد گفت، شما شنیدید. اکنون دوست دارم همراه من بیایید تا نزد او برویم و پاسخ مرا نیز بشنوید. عرض کردند: می آییم و ما دوست داریم تو هم پاسخ او را بگویی وماهم به او بگوییم. پس آن جناب نعلین خود را برداشت و به راه افتاد و این آیه را می خواند: والکاظمین الغیظ و العافین عن الناس والله یحب المحسنین (آل عمران - ۱۳۴) پرهیزکاران کسانی اند که ... خشم خویش را فرو برند و از مردم (که به آنان بد کرده اند) در گذرند و خداوند احسان کنندگان را دوست دارد. پس ما دانستیم امام چیزی به او نخواهد گفت: آن حضرت وقتی به خانه آن مرد رسید او را صدا زد و فرمود: به او بگویید علی بن الحسین (ع) است.
آن مرد در حالی که آماده شرارت (و دعوا) بود از خانه بیرون آمد و شک نداشت که آنجناب برای تلافی آنچه از او سر زده آمده است. علی بن الحسین(ع) فرمود: ای برادر! تو اندکی پیش نزد من آمدی و آنچه خواستی به من گفتی! «آنچه را که گفتی اگر در من هست اکنون من از خداوند بخاطر آنها آمرزش می خواهم واگر در من نیست پس خداوند تو را بیامرزد. (آن مرد که بی نهایت منفعل و شرمنده شده بود) پیش آمد و پیشانی حضرت را بوسید و گفت: آری من چیزی که در تو نبود، به تو گفتم و من خود به آنچه گفته ام سزاوارترم

۱- سیره عملی بزرگان دین؛ ص ۵۸

منبع : روزنامه کیهان