به زحمت کشانِ غزه

از هر که بپرسی
راهِ خانه ی تو را می داند
مخصوصاً هواپیماهای بمب افکن و
سگ های خانه زادِ سرمایه
که بو می کشند و می آیند یک راست
سراغِ سرزمینِ بی حفاظِ فلستینی ها
و دهانِ حق طلبِ غیرِ فلستینی ها.
وقتی می آیند سراغ تان
که دست شان پر باشد
از بمب و از ریا
و می خواهند خراب کنند چیزی را
بر سرِ تو
یا به نامِ تو
بر سرِ دیگران.
ورنه
جیبِ انباشته از دلارهای نفتی کجا و
رفاقت با دست زحمت کشان کجا.
ببین چه می سازند در کارخانه های شان
غیر از بمب و فریب
لاشخورانی
که به شکل کبوتر در آورده اند خود را
تا بمب هدیه کنند به تو
در پوشش برگِ زیتون
یا بی حقوقی را
به هم سرنوشت های ات
در پوششِ قانونِ کار.
فریبِ برگِ زیتون اش را مخور
که نان از سفره ی تو و
حقوق از هم سفره ای های ات
می رباید
با دسیسه ی حرف.
تاریخ اما
حرفِ آخرش را نزده است هنوز
از دهانِ کار
به سرمایه
که با بمب و «فلسفه»
جشن گرفته است
پایانِ تاریخِ ننگینِ خود را.
حرفِ آخرش را که بزند تاریخ
دیگر بغض خالی نمی کند اورشلیم
بر سرِ غزه
و تهران
خواهر خوانده ی همه ی شهرهای جهان خواهد شد
و عشق پرواز می کند در دهانِ کبوتر
در جغرافیای بدونِ مرز و
پاسپورت و
روادیدِ سرمایه.

دی۸۷
آرشیو: خدامراد فولادی

منبع : فرهنگ و توسعه