۸ فوریه سال ۱۶۲۷ ـ در واقع حکمران هند همسر ایرانی امپراتور بود

هشتم فوریه سال ۱۶۲۷ بانو «نورجهان» همسر ایرانی جهانگیر شاه امپراتور گورکانی هند کودتای ژنرال محبت خان فرمانده پادگان دهلی را برضد شوهرش سرکوب و توطئه گران را به بند کشید. هنگام کودتا، جهانگیر شاه در بستر بیماری بود و ژنرال محبت خان در نظر داشت که پس از پیروزی کودتا، « خرّم » پسر نابینای شاه را بر تخت بنشاند و خود، صاحب اختیار هند شود ؛ حال آن که «اورنگ زیب» پس دیگر جهانگیر شایستگی بیشتری داشت و با فساد و خودسری دولتمردان مخالف بود.
جهانگیر شاه بسال ۱۶۰۵ پس از درگذشت پدرش اکبر شاه بر جای او نشسته بود و چهار پسر به نام های خرّم ، خسرو ، دارا شکوه ، و اورنگ زیب داشت. نورجهان که نام او قبلا « نورالنساء » بود همسر دوم جهانگیر شاه بود. از علاقه جهانگیر شاه نسبت به همسر ایرانی اش با وجود دو شکست نظامی از ایران در دهه ۱۶۲۰ در منطقه قندهار کاسته نشده بود و پدر او را هم به وزارت منصوب و از کمک به گسترش فرهنگ، هنر و ادب ایرانی در هند فرو گزار نکرده بود .
جهانگیر شاه که از اواخر سال ۱۶۲۶ میلادی بیمار و بستری شده بود ۲۸ اکتبر ۱۶۲۷ در گذشت. پیش از بیماری او هم، امور کشور عملا در دست نورجهان بود، زیرا جهانگیر شاه به علم و هنر و ادب بیش از سیاست علاقه داشت.
« توماس رو Thomas Roe» نماینده سیاسی وقت انگلستان در هند در خاطرات خود از اقامت در این شبه قاره نوشته است که به سبب بی علاقگی جهانگیر شاه به امور سیاست ، در بیشتر سالهای سلطنت او ، زمام امور هند عملا در دست همسرش بانو « نورجهان » دختر اعتماد الدوله ایرانی بود که زنی باهوش و جسور بود و اطلاعات منطقه ای و تاریخی فراوان داشت. به نوشته توماس رو ، جهانگیر شاه پژوهشهای علمی و بحث و همنشینی با دانشمندان و ادیبان را بر کار سیاست ترجیح می داد. یک نمایشگاه بزرگ مینیاتور و یک هزار و ۴۰۰ نقاشی ترسیم شده بر پرده داشت. زبان دربار او« فارسی» بود و شاعر فارسی گو بیش از شاعر هندی به آنجا رفت و آمد داشت. نورجهان از داخل حرمسرا حکومت می کرد ؛ بنابر این کمتر مقامی به او دسترسی داشت تا چاپلوسی کند. او حتی احکام اعدام را از جانب شوهرش امضاء می کرد. نور جهان از همان نخستین روز ازدواج با جهانگیر شاه ، کار اندرز دادن به او را آغاز کرده بود.

منبع : تاریخ ایران و جهان در این روز