مار بهانه است

هنگامی كه سروكله شكارچیان پیدا می شود، دو راه بیشتر برای طعمه باقی نمی ماند: قرار یا فرار. دفاع از وطن ممكن است شرافتمندانه به نظر آید اما در دنیایی با چنگ و دندان خون آلود، شرافت معمولاً پس از بقای فرد مطرح می شود. با این حساب شارون گورسكی (Gursky .S)، نخستی شناس دانشگاه تگزاس در كالج استیشن می پرسد پس چرا تارسیرهای شبح آسا- نخستی های كوچكی كه فقط صد گرم وزن دارند- باید زندگی شان را به خطر بیندازند و در جایی كه به راحتی می توانند بگریزند در برابر ماری بزرگ و بالقوه كشنده بایستند و حتی به آن حمله كنند؟ تارسیر شبح آسا یك نخستی شبگرد و بومزاد جزیره سولاوسی در اندونزی است. سبك زندگی درخت نشینی اش از آن طعمه ای مناسب برای مارهای گرسنه می سازد. با این همه تارسیرها وقتی ماری را می بینند عوض آنكه صحنه را ترك كنند، اغلب فریادهای بلندی می كشند كه توجه تارسیرهای دیگر را جلب می كند. گروه اوباشان می تواند تا ده تارسیر در خود داشته باشد و آنها ممكن است تا یك ساعت به دوره كردن و اذیت و آزار شكارچی نگونبخت مشغول شوند. بعضی از نترس ترین هایشان حتی ممكن است جرات كند ما را گاز بگیرد و بزند. شكارچی به ستوه آمده معمولاً در پی جایی امن عقب نشینی می كند اما اغلب نه تا پیش از حمله ای به شكنجه گرهایش. گورسكی این برهم كنش های طبیعی را مشاهده كرد و سپس با تارسیرها و مارهای لاستیكی آزمایش هایی انجام داد. گورسكی كشف كرد كه بیشتر تارسیرهای گروه اوباشگری به یك گروه اجتماعی تعلق دارند اما نرهای بالغ گروه های دیگر كه اغلب رقیب آنها بر سر قلمرو هستند، در بیشتر موارد خود را به صحنه می رسانند. و این همه به ویژه هنگامی شدت می یابد كه ماده های جوان در آن حوالی باشند. گورسكی می گوید یك تبیین محتمل برای این رفتار به ظاهر دور از احتیاط آن است كه نرها با این كار می توانند مهارت خویش را نشان دهند و به این ترتیب ثابت كنند كه در آینده شوهران ارزشمندی خواهند بود. ترسوها دل هیچ دوشیزه ای را نخواهند ربود.


Natural History,Jun.۲۰۰۶

منبع : روزنامه شرق