سپاه ۴۰ هزار نفری ناپدید شده ایران! (در این روز ۱۰ جولای)

در تابستان سال ۵۲۵ پیش از میلاد و به نوشته هرودت و سایر مورخان باستان نگار، ژوئیه این سال (چنین ماهی در دو هزار ۵۳۱ سال پیش)، یك سپاه چهل هزار نفری ایران كه از سوی كامبیز دوم (كمبوجیا، پسر و جانشین كوروش بزرگ) مامور شناخت و تصرف مناطق جنوبی لیبی شده بود در غرب صحرای مصر و در واحه سیوا گرفتار توفان شن شد و در زیر شن مدفون گردید كه فصلی از تاریخ قرون قدیم تحت عنوان «سپاه گمشده پارسی ها» را تشكیل می دهد. در سالهای اخیر باستان شناسان موفق به یافتن آثاری از این سپاه شده اند و تلاش در این زمینه ادامه دارد. باستانشناسان بر این باورند كه با یافتن محل مدفون شدن سپاه گمشده ایران و به دست آوردن سپر، نیزه، شمشیر، جنجر، كمان، زره، كلاه خود، نیم تنه چرمی و كورسلت (زیرپوش ـ كورست مردانه) و ...، خواهند توانست وسیعا بر تجهیزات و پیشرفت صنایع نظامی ایران باستان دست یابند. به علاوه، از طریق آزمایش «دی. ان.ا.» بدانند كه آیا ارتش ایران آن زمان از سرباز خارجی (مرسنر) استفاده می كرده و یا این كه همه نظامیان از اقوام ایرانی بودند.
كامبیز پس از تصرف مصر و به اسارت درآوردن و سپس بخشودن فرعون وقت (پسامتیك سوم)، در شهر تبس بود كه تصمیم به فرستادن یك سپاه تماما سوار از طریق جنوب به لیبی گرفت. به نوشته هرودت و سایر مورخان، این سپاه ظرف هفت روز خود را به خرگاه (واحه «الخارجه» كه اینك به صورت شهری ۶۰ هزار نفری در آمده است) رسانید و از آنجا در مسیر یك راه كاروانی بسیار قدیمی به سوی سیوا كه آخرین نقطه صحرای غربی مصر بود به راه افتاد و ۳۲۵ كیلومتر راه را در ۳۰ روز طی كرد زیرا حركت در صحرای داغ و توفانی كاری دشوار بود. اشتباه كامبیز (كامبوزیا) این بود كه این سپاه را در اواخر بهار روانه كرده بود و سپاه (طبق محاسبات تقویمی) اواخر دهه اول ژوئیه (چنین روزهایی) به سیوا رسیده بود. به نوشته باستان نگاران، سپاه ایران در بامداد (به احتمال بسیار زیاد) دهم ژوئیه، هنگامی سرگرم صرف صبحانه بود كه با توفان عظیم شن رو به رو شد و در زیر شن ها ناپدید گشت و گم شد. توفانهای شن در طول زمان، در آن ناحیه ایجاد تپه های متعدد كرده اند. گم شدن این سپاه و نیز دسیسه های پسامتیك كه مورد عفو كامبیز دوم قرار گرفته بود وی را افسرده ساخت كه به نوشته یكی ـ دو مورخ، از فرط خشم «گاو مقدس مصریان (آپیس)» را خنجر زد. اسناد به دست آمده خلاف این نوشته را ثابت می كند كه كامبیز گاو آپیس را كشته باشد. داریوش بزرگ (جانشین كامبیز) در جریان سفر خود به مصر جهت افتتاح آبراه دریای سرخ به رود نیل، به خرگاه (الخارجه) رفت تا شخصا برای یافتن اجساد افراد سپاه گمشده كوشش كند و این اجساد را به وطن بازگرداند تا در غربت باقی نمانند كه موفق نشد ولی معبدی را كه در الخارجه ساخته و علائم دولتی و مذهبی ایران و ضمیمه شدن مصر را نشان می دهد، دست نخورده و كامل تا به امروز برجای مانده كه هر سال دهها هزار گردشگر از آن دیدن می كنند.

دکتر نوشیروان کیهانی زاده

منبع : تاریخ ایران و جهان در این روز