خانهٔ ما (دوبلکس)

● کارگردان: دنی دوویتو. فیلم‌نامه: لاری دویل. بازیگران: بن استیلر، درو باریمور، هاروی فیرستاین، جاستین ترو، جیمز رمار، آیلین اسل. مدت: ۸۳ دقیقه.
بن استیلر ممکن است خیلی چیزها باشد، ولی در هر حال بی‌کار نیست! این بار، او در نقش آلکس، نویسنده‌ای ظاهر شده که سعی دارد کتاب جدیدش را در موقعد مقرر تمام کند و همسرش نانسی (باریمور) ویراستار یک مجلهٔ معتبر نیویورک است. آنها زندگی خوش و خرمی دارند و خرید یک آپارتمان دوبلکس جادار و شیک، تأکیدی است بر اقبال خوب این زوج. ولی اشکال اینجاست که در طبقهٔ بالای آپارتمان، خود صاحبخانه ساکن است و گرچه کارمند آژانس املاک، آنها را متقاعد کرده که خانم کونولی (اسل) مهربان، مدت زیادی عمر نخواهد کرد، ولی پیرزن مکار، رویای آنها را به کابوس بدل می‌کند.
این می‌تواند شروع مناسبی برای یک فیلم کمدی باشد، ولی فیلم‌نامهٔ لاری دویل، در پروراندن آن موفق نیست. در طول فیلم، تماشاگر لبخند می‌زند و گاهی هم می‌خندد، ولی همه چیز آنقدر واضح و آشکار است که گوئی فیلم به همین اندک قانع است. فیلم‌های قبلی دوویتو و همچنین کمدی برجستهٔ قاتلین پیرزن در این فیلم بازتاب پیدا کرده. اشکال چنین فیلمی این است که پی در پی ما را به یاد فیلم‌های بهتر و بامزه‌تر می‌اندازد. البته دوویتو کارگردانی ماهر در زمینهٔ کمدی است و استیلر و باریمور هم تواناتر از آنند که فقط سر تماشاگر را گرم کنند؛ ولی به‌نظر می‌آید فقط با هم خوب کار کرده‌اند، چون تمام تلاش بازیگران هم قادر نیست سطح این فیلم معمولی را بالات ببرد. فیلم، در آمریکا، به خاطر آشنا بودن آمریکائی‌ها با این کلمه، با نام دوبلکس به نمایش درآمده، خانهٔ ما در مقایسه با آن، انتخاب بی‌خطر و بی‌روحی است، درست مثل خود فیلم.

منبع : مجله دنیای تصویر