گورخر

مرگ یك انسان تراژدی است و مرگ میلیون ها انسان حادثه.
گورخرها برای عبور از رودخانه پر از كروكودیل مشورت نمی كنند. آنها شب قبل از عبور از رودخانه دور آتش نمی نشینند و اسامی گورخرهای تمام گله را روی كاغذ نمی نویسند تا یك كره گور یكی از كاغذها را بردارد تا قربانی فردا معلوم شود. آنها انتخاب قربانی را به عهده كروكودیل می گذارند و دلهره این مراسم را با وحشت اجرای آن یكی می كنند. هر گورخر هنگام گذر از رودخانه می تواند گورخر قربانی باشد یا نباشد. هر گورخر از وقتی در رودخانه می پرد تا وقتی دست هایش را روی ساحل روبه رو می كوبد تقلای واقعی جهان وحشی است برای فرار از دندان های مرگ.
شاید در جهان گورخرها فردیت به مفهوم غربی آن وجود نداشته باشد، چیزی كه در تمدن گورخری وجود دارد نوع گورخر است و این نژاد گورخر است كه اهمیت دارد. هر گورخر تمام گورخرهای دنیا است و تمام گورخرهای دنیا یك گورخرند. گورخر بنگالی یا غنایی ندارد، مسئله ای كه انسان با آن مواجه نیست. بشر، حقوق بشر را اختراع می كند كه به حق حیات تك تك انسان ها می پردازد. بی شك جهان برای مرگ هیچ كس از كار باز نمی ماند همان طور كه برای مرگ ۲۵ میلیون نفر جنگ دوم بازنایستاد. مردن یك انسان پایان دنیا نیست اگر هم باشد برای همسر و فرزندانش است كه آنان نیز در ابتذال روزمرگی همه چیز را فراموش می كنند. تنها خاطره ای غمناك می ماند كه بدون خاطره انسان به شیء بیشتر می ماند. زندگی موجودات با غم ها و شكست های پشت سرشان شعورمند می شود و این شاید تنها نكته ای باشد كه كمی در آن مطمئنم. مقصود من از این نوشته رسیدن به نتیجه و قضاوت نیست. نمی خواهم در پایان نوشته ام به این نكته برسم كه حقوق بشر محصول انسان و برتری انسان است و نه می خواهم دچار نوستالژی بدویت شوم و رای به برتری غریزه حیوانی در مقابل خرد انسانی دهم. مقصود من از این نوشته خود نوشته است و باز نمی دانم نرسیدن به حكمی قطعی در باره هرچیز از ضعف و كودكی من است و یا توانایی ام.

ابوالفضل شاهی

منبع : روزنامه شرق