تصویر چهره این دختر با آن شال سرخی كه با بی قیدی روی سرش انداخته بود با چشم های سبز نافذش كه مستقیماً به دوربین خیره مانده بود، به زودی هم به نماد نبرد دهه ۱۹۸۰ افغانستان و هم وضعیت پناهندگان در سراسر جهان تبدیل شد، به طوری كه آن را شناخته شده ترین عكس در تاریخ مجله نیز نامیدند. هویت «دختر افغان» تا پانزده سال همچنان مجهول باقی ماند. در افغانستان به روی رسانه های غربی تا پس از سقوط دولت طالبان در سال ۲۰۰۱ بسته بود. اگرچه مك كوری در دهه ۱۹۹۰ چندین بار تلاش كرد تا دختر را پیدا كند هرگز موفقیتی كسب نكرد تا آنكه در سال ۲۰۰۲ هیاتی از سوی نشنال جئوگرافیك به افغانستان سفر كرد تا سوژه عكس اكنون مشهور را بیابد. مك كوری پس از آنكه مطلع شد اردوگاه پناهندگان نصیرباغ اخیراً تعطیل شده سراغ ساكنان بازمانده اش را گرفت كه یكی از آنها برادر دختر را می شناخت و به این ترتیب توانست پیامی به محل اقامت او ارسال كند. سرانجام او را كه در آن زمان تقریباً ۳۰ساله بود در منطقه ای دورافتاده از افغانستان یافتند. شربت گولا كه از اقوام پشتون است در سال ۱۹۹۲ به وطنش بازگشت. هویت گولا با استفاده از تكنولوژی زیست سنجی و مطابقت عنبیه چشمش با عكس تایید شد. او خاطره گرفتن آن عكس را به وضوح به خاطر داشت چرا كه این تنها عكسی بود كه در طول عمرش گرفته بود. شربت در اواخر دهه ۱۹۸۰ ازدواج كرده و اكنون سه دختر دارد. او گفت آرزو دارد دخترانش بتوانند آموزشی ببینند كه خودش هرگز آن را به پایان نبرده بود. عكس های جدید او در مقاله ای درباره زندگی اش در شماره آوریل سال ۲۰۰۲ منتشر و بر همین اساس مستندی تلویزیونی نیز تهیه شد. پس از این موسسه نشنال جئوگرافیك بنیاد خیریه ای با هدف كمك به بهبود وضعیت زنان افغان تاسیس كرد.
