یک نیاز در دل ورزش

آاوایل سال ۱۹۳۹ كمیته المپیك یونان تصمیم گرفت كه آكادمی المپیك را تأسیس كند. چند ماه بعد كمیته ملی المپیك با این امر موافقت كرد. پس از آن و در سالهای جنگ، امكان هر نوع پیشرفت ملموس غیرممكن بود. فقط در سال ۱۹۴۸ بود كه «جین كت زیاس» كه در سال ۱۹۴۶ به عضویت كمیته بین المللی المپیك درآمده بود، توانست طرح های واقعی خود را درباره دایر ساختن آكادمی بین المللی المپیك به كمیته بین المللی المپیك پیشنهاد كند. در جلسه سال ۱۹۴۹ رم طرح های وی به اتفاق آرا پذیرفته شد تا «دبیرستان المپیك گرایی» زیر نظر كمیته المپیك شروع به فعالیت كند.
به دنبال آن در سال ۱۹۶۱ نام این دبیرستان به آكادمی المپیك تغییر یافت. در اولین اجلاس، ۳۰ دانشجو از ۲۴ كشور شركت كردند.
اولین حركت آنها اجرای طرح كارل دیم (پرفسور ورزش) برای حفاری ورزشگاه قدیمی در محل المپیا بود. پس از آن چنین رسم شد كه همه ساله نمایندگانی از كشورهای مختلف گرد هم آیند و در محل آكادمی المپیك درباره آرمان های المپیك، فلسفه، آموزش، جامعه شناسی، تربیت بدنی به بحث بنشینند. اكنون این جلسات به شكل قانونی و در تاریخ مشخص در آكادمی بین المللی المپیك برگزار می شود. تعداد شركت كنندگان از ۳۰ نفر در سال اول اكنون به ۲۰۰۰۰ نفر رسیده است و ۱۲۲ كشور نمایندگان خود را به آن اعزام می دارند. آكادمی بین المللی المپیك محل اجلاس ها، كنگره ها، گردهمایی های دانشجوها و خبرنگاران ورزشی است.
نمایندگان كشورها از این جلسات مطالب زیادی را به آكادمی های ملی كشورهای خود می برند و فلسفه المپیك را در آنجا بازمی گویند. كشور آلمان در سال ۱۹۶۶ اولین آكادمی ملی را بعد از یونان تأسیس كرد و به دنبال آن دیگر كشورها نیز نیاز آن را حس كردند. در سال ۱۹۸۴ آنتونیو سامارانش، رئیس وقت كمیته بین المللی المپیك بخشنامه ای به كلیه كمیته های ملی المپیك ارسال و این كمیته ها را برای تأسیس آكادمی های ملی المپیك در كشورشان تشویق كرد. آكادمی ملی المپیك ایران نیز در سال ۲۰۰۲ تأسیس و شروع به كار كرد.
جهانگیر كوثری

منبع : همشهری