چندان هم برگشت ناپذیر نیست

محو شدن انقلاب بوش حقیقتا شگفت انگیز نیست. این ویژگی تاریخی سیاست خارجی ایالات متحده است كه گاهی به صورت طبیعی و گاهی شدیدا پیچ و تاب هایی از جهان گرایی به انزواطلبی داشته باشد. این چرخش ها بر اثر تغییراتی در مواردی چون احساس خطر، میزان منابع موجود و میزان حمایت داخلی به وجود می آمده اند، درست در وضعیت مشابهی كه اكنون قرار داریم. بنابراین جهت جدید سیاست خارجی بوش نیز چندان برگشت ناپذیر نیست. اگرچه واقعیات موجود، تیم بوش را وامی دارد كه ارتباط نزدیك تری با متحدانش داشته باشد و دكترین تغییر رژیم با مداخله نظامی را كنار بگذارد، اما بسیاری در دولت بوش هنوز بر این باورند كه خطر تروریسم این اجازه را به آنها می دهد یا حتی ضروری می سازد كه ایالات متحده به قوانین بین المللی به گونه ای متفاوت از دیگران عمل كند و این باعث می شود كه ایالات متحده در انطباق خود با شرایط جدید محدودیت هایی داشته باشد. علاوه براین، چهره های قدرتمند دولت بوش به خصوص معاون رئیس جمهور به مخالفت شان با مصلحت گرایی جدید ادامه می دهند. در حقیقت بخشی از فرضیه «انقلابی» سیاست خارجی بوش در تیم اولیه اش به لحاظ نظری بازگشت به دولت ریگان بود، بدین معنا كه عزم جدی، خوش بینی و قدرت ایالات متحده، بی اعتنا به منتقدان دموكرات و خارجی، سرانجام بر همه چیز غلبه خواهد كرد. تز ساده ای است، اما نه برای كسانی كه توانایی خوداصلاحی ندارند. در این تز حمایت داخلی و خارجی افتخار محسوب نمی شود و شكست های آشكار به جای آن كه دلیلی برای تغییر دادن مسیر باشند، فقط باعث عقب نشینی موقتی می شوند.

منبع : روزنامه شرق