اسطوره ای برای نسل جدید

پانزده سال زمان كمی نیست برای پوشیدن پیراهن منچستر یونایتد اما رایان گیگز آرام آرام به میانه های دهه دوم حضورش در اولدترافورد می رسد. هافبك ولزی كه روزگاری پرفروغ ترین ستاره یونایتد به شمار می رفت، اكنون از مرز ششصد بازی باشگاهی برای شیاطین سرخ گذشته تا به تاریخچه باشكوه یونایتد بپیوندد.
یك نسل دیگر
ستاره های فراوانی به منچستر آمده اند و آن را ترك كرده اند.
فرگوسن یك نسل طلایی پرورش داد و با آنان قهرمان اروپا شد و بعد آن دسته رویایی از هم پاشید.
در تمام این مدت گیگز در اولدترافورد حاضر بوده و نظاره گر فراز و فرود مردانی پرشمار. اما او وین رونی را بهترین بازیكنی می داند كه در میان قرمزها سربرآورده. پس از آن شروع رویایی در جام قهرمانان و هت تریك باورنكردنی رونی، حالا همه از روی كین تا رایان گیگز او را طلیعه دار نسل جدید طلایی قهرمان سابق اروپا می دانند.
آغاز رویأیی
۱۸ سال سن، ۳ ماه حاشیه نشینی به خاطر مصدومیت، اولین بازی برای تیمی در قواره های منچستر یونایتد كه همیشه فشار روحی را با خود دارد، نخستین تجربه در لیگ قهرمانان. همه اینها كه دست به دست هم بدهند می توانند مایه سقوط یك ستاره جوان شوند اما نه وین رونی. مهاجم ملی پوش وقتی برای یونایتد اولین بازیش را برابر فنرباغچه انجام داد، نه نشانی از افول در او دیده می شود و نه سرآسیمگی و تشویش. رونی آماده بود و مهیای زدن سه گل روی سه حركت مختلف ... و بدین گونه ثابت شد فرگی یك بار دیگر در شكار استعدادهای جوان به كژراهه نرفته.
پیوستن رونی به یونایتد مثل شروعی كه در تیم ملی داشت، كمی غریب بود. منچستر قصد خرید او را نداشت تا تابستان آینده با رقمی بسیار اندك تر به خدمتش بگیرد اما یكباره پای نیوكاسل به جریان نقل و انتقالات باز شد و پیشنهاد این تیم به دفتر اورتون فكس شد تا الكس فرگوسن، آشفته دست به جیب شود و ۶/۲۹ میلیون یورو بپردازد و «بچه فیل» را بخرد. هت تریك در اولین بازیش برای منچستر فوق العاده است، كاری بسیار ویژه اما نمایش وین به خاطر حركات اعجاب انگیزش، به خاطر اعتماد به نفس فوق العاده ای كه دارد، باور نكردنی می شود. رایان گیگز در توصیف هم تیمی جدیدش می افزاید: «او فقط ۱۸ سال سن دارد، اولین بار طعم لیگ قهرمانان را مزه مزه می كرد و نزدیك به سه ماه حتی در یك مسابقه عادی هم بازی نكرده بود.... خب، فقط می شود خواب این نوع شروع را دید.»
خرید وین رونی نه تنها یك سرمایه گذاری بزرگ روی آینده تیم بود كه توانست بزرگ ترین خلأ شیاطین سرخ را محو كند. پارسال الكس فرگوسن خیلی تقلا كرد تا رونالدینیو را بخرد اما در رقابت با بارسلونا واماند. فرگی خوب می دانست تك خال برزیلی چگونه می تواند با غنای تكنیكی اش رنگ تازه ای به حركات یونایتد ببخشد و با حمایت از مهاجمان تیم، جانی تازه به خط آتش آن بدهد. حال وین رونی دقیقاً همان نقش را برعهده گرفته تا بزرگ ترین كاستی یونایتد به تدریج از میان برود. گیگز سخنانش را چنین پی می گیرد: «بازی های وین در یونایتد فوق العاده بوده اند اما آمادگی و چالاكی اش بوده كه من را تحت تأثیر قرار داده. معمولاً بازیكنان پس از مصدومیت، در اولین مسابقه شان پر اشتباه ظاهر می شوند و قوای بدنی آنها خیلی زود تحلیل می رود اما رونی، خیلی ساده نود دقیقه بازی كرد، آن قدر راحت كه شوكه شدم. به همین سبب است كه نمایش های وین را - به خصوص در بازی اول - عالی می دانم، چیزی در حد كامل.»
پسرك طلایی سابق اورتون انگار، همان راهی را می رود كه رایان گیگز پیش تر رفته بود. تصویر هافبك ولزی، نخستین بار در ۱۸ سالگی بر صفحه اول روزنامه ها نشست و از او به عنوان یك ابرستاره یاد شد. به رغم تفاوت های بنیادین در سیاق بازی، گیگز جوان هم مثل روی فارغ از هیجان و دستپاچگی بازی می كرد. بنابراین، پس از گذشت سالیان دراز و اندوختن آموزه های فراوان، اكنون گیگز می تواند بهترین مشاور برای هم تیمی جوان خود باشد: «هنوز از من راهنمایی نخواسته اما وقتی ۱۸ ساله بودم، دقیقاً چنین شرایطی داشتم. وقتی جوان هستی، همیشه كمك خواستن از بازیكنان با سابقه تر چندان ساده نبود. آنچه من انجام دادم - و احتمالاً حالا وین رونی پی گرفته - نظاره دقیق كارهایی بود كه مردان پرآوازه انجام می دادند و پیروی از آنها، همیشه نگاه می كردم تا ببینم مارك هیوز یا اریك كانتونا در زمین - یا حتی خارج از آن - چه می كنند، درس هایی تازه فرا بگیرم و به كار ببندم. مطمئنم وین هم از سایر بازیكنان تیم فراوان خواهد آموخت.»
رویارویی
مسابقات مرحله مقدماتی جام جهانی فرا می رسد و ولز به اولدترافورد می آید تا برابر انگلیس بایستد و گیگز این بار حمایت تماشاگران اولدترافورد را با خود نخواهد داشت چون قرار است با مردان سون گوران اریكسون رودررو شود: «انگلیس مدعی اصلی صعود از این گروه است و همه انتظار دارند آنها ما را شكست بدهند. اما ولز با تمام توان خواهد جنگید تا امتیازات بازی را به چنگ بیاورد. بازی با انگلیس، برای همه ما مثل یك داربی است و خب، این هم به نفع ما ست چون معمولاً داربی ها نتایج عجیبی را با خود دارند.»
گیگز در نهایت این چنین حرف هایش را پایان می دهد: «جدال با بعضی از بهترین دوستانم، بازیكنانی مثل گری نویل و دیوید بكهام حس عجیبی در من ایجاد می كند. بیش تر از ۱۵ سال است كه می شناسم شان اما شنبه، نود دقیقه همه چیز را از یاد می برم. دیدار ویژه ای به انتظارمان نشسته كه پیروزی در آن، می تواند برای من دنیایی خاطره بر جای بگذارد.»