تقدس از دست رفته

فوتبال دیگر چیزی نیست كه در گذشته بود. حالا تجارب در دنیای توپ گرد همه چیز را تحت الشعاع خود قرار داده است. روزگاری فوتبال فقط فوتبال بود، یك بازی. اما امروز بازی و تفریح شاید آخرین هدف فوتبال باشد. آیا این امكان وجود داشت كه لباس یك تیم تغییر كند؟ نه. هرگز! اما از روزی كه فوتبال تحت سیطره تجارت قرار گرفت و تجارب حرف اول را در آن زد، دیگر همه چیز امكان پذیر شد. حتی شكستن تابوهای گذشته. لباس های ورزشی روزگاری هر یك سمبل یك اعتقاد خاص بودند. سمبلی كه طراحان و بنیان گذاران باشگاه ها مدت ها برای رسیدن به آن تلاش كرده بودند. در ایتالیا و به خاطر تحولات گسترده سیاسی لباس های باشگاه ها نه تنها سمبلی از شهرها را به همراه داشت، بلكه حتی گاهی بیانگر تفكرات سیاسی و اجتماعی حاكم بر شهرهای مختلف بود. احزاب سیاسی هر یك رنگ خاصی را برای گروه های خود انتخاب می كردند و تیم ها نیز این رنگ ها و گاه تركیبی از آنها را به نشانه حمایت و گاه حتی به منظور تشویق این گروه ها به صلح و سازش با یكدیگر برای لباس های خود بر می گزیدند. قرمز و مشكی، سفید و مشكی، آبی و سفید، زرد و آبی و ... همه نشانی از تفكرات سیاسی زمان خود داشتند. انتخاب تركیب آنها به نوعی پیام آور صلح بین گروه هایی بود كه حتی دوست نداشتند رنگ های سمبلیك خود را در كنار یكدیگر ببینند اما با تولد تیم ها مجبور بودند به بت مشترك شان عشق بورزند.
لباس ها قداستی خاص داشتند و تغییر آنها غیرممكن به نظر می رسیدند. اما تجارت كار خود را كرد و حالا حتی رنگ ها و مدل های سنتی نیز زیر چكمه های آن در حال خرد شدن و نابودی هستند و ظاهراً حتی هواداران نیز به این روال عادت كرده اند. حالا اعتراضات متعصبانه تماشاگران به خاطره یی دور تبدیل شده اند. حالا لباس ها به راحتی دستخوش تغییر می شوند. بدون اینكه كسی حتی اعتراضی داشته باشد. هرچند گاه این تغییرات به نوعی كمك به بازگشت به سنت های گذشته است. به عنوان مثال هواداران دیگر عادت كرده بودند پارما را با پیراهن های زرد و آبی در میدان ببینند اما امسال یك تحول دوست داشتنی روی داد. جیلاردینو و یارانش امسال با پیراهن سفید و آن خط های سیاه صلیبی معروف در میادین حاضر می شوند. یعنی پیراهنی كه تاریخ باشگاه و شهر را در خود جای داده است و این را باید یك پیروزی برای هواداران دانست. آنها این بار در جنگ های صلیبی برای بازگشت به سنت دیرینه موفق شدند. هواداران ایتالیایی اما دیگر تحمل این تاخت و تاز بی رحمانه را ندارند و حركت گسترده یی را برای مبارزه با این تغییرات آغاز كرده اند. قبل از همه هواداران رم وارد این جدال شدند. آنها اكنون جنگی اینترنتی را با مسؤولان تیم آغاز كرده اند. حضور پرتعداد رم با پیراهن هایی غیر از پیراهن اصلی رم باعث شده كاسه صبر هواداران باشگاه بزرگ پایتخت لبریز شود.
آنها رم را همواره با پیراهن زرد طلایی و قرمز گوجه یی می خواهند. این پیراهن های سیاه و سفید مقبول هواداران سنتی رم نیستند. آنها رنگ و آرم اسطوره یی شهرشان را می خواهند و نه رنگ هایی كه هیچ تطابقی با تفكرات و اندیشه های گذشته و حال آنها ندارد. در فصل ۲۰۰۵-۲۰۰۴ ،رم بیشتر با پیراهن هایی غیر از پیراهن اصلی خود به میدان رفته است پیراهن هایی كه اصلاً مورد پسند هوادارانش نیست. فرانكو سنسی مشكلات مالی و فشار اسپانسرها را بهانه می كند اما برای هواداران دو آتشه این توجیهات دیگر پذیرفتنی نیست. در میلان هم شرایط وضع بهتری ندارد. در حالی كه میلان همچنان اكثر مسابقات خود را با پیراهن قرمز و مشكی اصلی خود برگزار می كند اینتر دیگر تیم پرطرفدار میلان معمولاً با پیراهنی غیر از پیراهن اصلی بازی می كند. در لیگ قهرمانان معمولاً رنگ نقره یی جایگزین آبی دوست داشتنی می شود و در سری A هم نراتزوری كمتر در میادین دیده می شود.
به هر حال همان طور كه نفوذ اسپانسرها و مسائل مالی تأثیر بسزایی در چهره تیم ها داشته، اكنون هواداران نیز حركت گسترده یی را علیه این تهاجم اقتصادی آغاز كرده اند. رنگ ها زمانی تقدس خاصی داشت. ایتالیایی ها می خواهند باز هم این تقدس به چهره تیم های شان بازگردد.

منبع : خبرگزاری ایپنا