سایه روشن/ستاره ای که هرگز غروب نخواهد کرد

باید دید اهداف سیاستگذاری ورزش یك جامعه بر كدام مبنا استوار است و برنامه های درازمدت دولت در ورزش چیست تا بهتر بتوان شكست و پیروزی را در ظروف خود جای داد.
پرسپولیس و استقلال دیرزمانی است در فوتبال ما زندگی می كنند، این كه چگونه شكل گرفتند و با چه پشتوانه ای روی آنها تبلیغ شد، مدنظر ما نیست، اما آنچه موجب رشد فوتبال می شود حضور این تیم ها و ستارگان آنها در مسیر تاریخ ورزش كشور ماست كه اثرات آن را طی سال های متمادی دیده ایم.
انتظار مردم نیز در چنین شرایطی نباید فصلی و مقطعی باشد. در دوره ای پرسپولیس موفق بود و در دور دیگر استقلال، باید اصل و ریشه كلی بازی های تیم مورد علاقه و ستارگان محبوب را در نظر گرفت تا در گذر از چند دوره یا حتی دهه بتوان كارنامه یك تیم یا یك مربی را مورد ارزیابی قرار داد.
ناصر حجازی در ۱۷ سالگی به تیم ملی دعوت شد و بیش از یك دهه مرد اول دروازه فوتبال ملی بود. حجازی با تحصیلات آكادمیك و كسب لیسانس زبان انگلیسی، جزو معدود بازیكنان تحصیلكرده ایران بود و امروز پس از سی سال كسب تجربه در فوتبال در اندیشه رسیدن به كرسی مربیگری در تیم های بزرگ است.
برای حجازی بدون مقدمه می توان گفت، همیشه عاشق استقلال بوده و عمر ورزشی خود را در این تیم صرف كرده است، برای او این تیم ارزش خاص خود را دارد و هدفش همیشه سربلندی استقلال بوده است.حبیبی، بهزادی، پرویز قلیچ خانی، علی پروین، حسن روشن و... از جمله قهرمانان فوتبال ایران به حساب می آیند. این نام ها در تاریخ فوتبال ایران ماندگار و به یادماندنی شدند. در این میان اسم ناصر حجازی به عنوان یك ستاره و دروازه بان همیشه قدرتمند، نشانگر و سمبل فوتبال ایران است.
فقط تیتر
* ناصر حجازی را خط می زدم!!
* با چنگیزوثوقی همبازی بودم
* با پیراهن شهباز مقابل استقلال مهاجم بودم وگل زدم
* خدا بابرانكواست
* بعد از من ،بهروزسلطانی بهترین بود
* تمام درس های فوتبال را بلدهستم
*خسروحیدری گمشده تیم ملی است
و مربی باقی ماند،یك مربی خانه نشین، اما بالاخره یك روز حجازی در جایگاه خود قرار می گیرد.
حجازی متقاعد شده است
ناصر حجازی متقاعد شده است كه مربیگری در تیم ملی رؤیایی دست نیافتنی بیش نیست. دست كم برای این پست، خصوصاً از زمانی كه میل به مربیان خارجی در تیم ملی به بالاترین حد خود رسیده است، برای او جایی وجود ندارد.
حجازی می تواند به همین نكته دل خوش كند كه هرچند وقت یك بار هواداران استقلال نام او را در ورزشگاه مرغوبكار یا آزادی فریاد می زنند. البته او برای پی بردن به این موضوع كه هرگز شانسی برای مربیگری تیم ملی نخواهد داشت، زجر زیادی كشید و زمانی طولانی را پشت سر گذاشته است.
«مایكل چرچ» نویسنده مجله فوتبال آسیا (Footballasia) كه متعلق به كنفدراسیون فوتبال آسیاست، همیشه در مقاله های ستایش آمیز از وی به عنوان یكی از شانس های تصاحب پست مربیگری تیم ملی یاد كرد و از او به عنوان یك قهرمان نزد بسیاری از ایرانیان نام برد.او از زمانی كه در سن ۲۱سالگی اولین جام قهرمانان باشگاهی آسیا را برای یك تیم ایرانی _ استقلال- به ارمغان آورد، تا سالی كه در تهران و در حضور بیش از ۹۰ هزار تماشاگر خودی همین جام را در مقام مربی استقلال به حریف ژاپنی واگذار كرد، عادت داشت كه همیشه موقعیت خود را به عنوان یك چهره خبرساز در رسانه ها حفظ كند. با این حال، مدتهاست كه از او خبری در دست نیست.حجازی حتی مربیگری تیم هایی مثل پگاه گیلان یا استقلال اهواز را نیز نمی تواند به دست آورد. شاید به همین دلیل است كه چند صباحی است دیگر آن اظهارنظرهای فتواگونه را كنار گذاشته است و حتی گاهی برخلاف میل باطنی به حمایت از مربی خارجی تیم ملی دست می زند.
احتمالاً برای خیلی ها باور اینكه حجازی در حمایت از برانكو بگوید: «هیچكس حق ندارد برانكو را تخریب كند» ، سخت به نظر می رسد؛ بویژه اینكه او و همتایان ایرانی اش همواره به مربیان خارجی به چشم غاصبان بهترین پست مربیگری در داخل كشور نگاه می كرده اند.حجازی در یكی از مصاحبه هایش با مایكل چرچ كه درباره امكان مربیگری اش در تیم ملی گفته بود: «در ایران، مردم می خواهند كه من مربی تیم ملی باشم، اما شرایط به من چنین اجازه ای را نمی دهد. بنا به دلایلی، می دانم كه هیچوقت مربی تیم ملی نخواهم شد.» و هیچوقت هم نشد...