بازگشت خائنین

شهری كه این روزها به دلیل آلودگی ناشی از تردد وسایل نقلیه و سیستم زوج و فرد كردن اتومبیل های شخصی در بعضی از روزهای هفته خاطره هایی مشابه در تهران چند سال پیش را زنده می كند. گرچه فوتبال و اهمیت غیرقابل وصف آن برای ایتالیایی ها همچون همیشه بر این قبیل محدودیت ها چیره می شود تصمیم اخیر فدراسیون فوتبال مبنی بر لغو سیستم منع تردد اتومبیل ها در روزهایی كه المپیك شاهد برگزاری دیدارهای خانگی رم و لاتزیو است مهر تائیدی بر این ادعا به شمار می رود. پایتخت در چنین شرایطی به استقبال ضیافت امشب می شتابد.
فضای حاكم در اطراف محله تریگوریا (مقر ثابت تمرینات رم) كه روزانه پذیرای صدها تن از هواداران سرسخت قرمز پوشان و فریادهای بی پایان آنان به نشانه حمایت از ستاره های سرشناس تیم دل نری است و تماشای شور و هیجان غالب بر آن محیط این باور را در دل همه رمی های دو آتشه زنده كرده كه دشمن دیرینه آنها به رهبری كاپلو خائن( لقبی كه پس از جدایی وی از رم به مربی كنونی بینكونری اختصاص یافت) شب سختی در المپیك پیش رو خواهد داشت. ماه هاست كه رمی ها در انتظار بازگشت دون فابیو به خانه سابق به سر می برند. شاید امشب بهترین فرصت ممكن برای انتقام از مردی است كه جولای گذشته ماهیت اصلی خویش را به همه آنهایی كه البته هیچگاه به او دل نبسته بودند نشان داد. او و دو عزیز دردانه اش امرسون و زبینا!!
اینجا كسی آنها را نبخشیده و این حقیقت را می توان به خوبی از میان اظهارات آمیخته به تعصب هواداران كشف كرد. از آن پسر بچه شش ساله كه روی شانه های پدرش ایستاده و تك تك حركات توتی را با چشم هایش تعقیب می كند گرفته تا هنرپیشه های معروف و شخصیت های سیاسی ایتالیایی طرفدار رم همگی معتقدند كه بهترین پاسخ ممكن به این سه نفر پوزخندی معنادار خواهد بود و بس. پوزخندی به معنای این كه پول همه زندگی نیست و برای یك رمی خیانتی بالاتر از یوونتوسی شدن وجود ندارد. هواداران از مدت ها قبل قول داده اند كه به محض ورود بازیكنان به زمین پارچه بزرگی كه روی آن جمله «و حالا می فهمید چه چیزی از دست دادید!» نقش بسته را به اهتزاز در خواهند آورد. بدون تردید امشب جو دوستانه ای در المپیك شاهد نخواهیم بود. یوونتوسی ها بهتر از هر كس به این امر واقفند. البته در بین رمی ها هم هستند هوادارانی چون جولیو اندره اوتی سناتور شناخته شده ایتالیایی كه در پی استدلال منطقی و كاهش تنش موجود هستند: هر كس آزاد است هر تیمی كه دوست دارد را برای بازی كردن و مربیگری انتخاب كند. این بحث ها بی مورد هستند. ما با تشویق بازیكنان یووه نشان خواهیم داد كه مردمان با فرهنگی هستیم. اما در این كه دار و دسته موجی همیشه و همه جا با دیپلماسی خاص خود جنجال های قبل و بعد از این نبرد حیثیتی را كنترل كرده اند نیز شكی نیست. آخرین نمونه این استراتژی در صحبت های پسر لوچانو موجی رئیس شركت GEA كه در ارتباط با خرید و فروش بازیكنان و مربیان شاغل در سری A فعالیت می كند به چشم آمد. مطمئناً او فراموش نكرده كه پنج ماه پیش روزی كه برای معرفی جیجی دل نری به عنوان سومین مربی رم در فصل جاری وارد تریگوریا شد هواداران چگونه از وی استقبال كردند: «پسر موجی را اینجا راه ندید! اگر هم وارد شد یك تكه پیتزا دستش بدهید تا برود!»
با این حال آلساندرو موجی كه دفتر كارش دقیقاً در مركز شهر رم واقع شده ادعا می كند كه بین او و سنسی چنان رابطه صمیمانه ای برقرار است كه باور كردنی نیست. علاوه بر این او هیچگاه تمایل بی حد و حصر خود برای آغاز فعالیت در باشگاه پایتخت نشین را پنهان نكرده و بی صبرانه منتظر است تا در آینده ای نزدیك همان نقشی را كه پدرش در باشگاه یوونتوس ایفا می نماید در تیم رقیب دیرینه برعهده گیرد!! رای افرادی همچون او چه اهمیتی دارد كه موجی بزرگ و سنسی هرگز یكدیگر را دوست نداشته اند؟ واقعاً برای او و امثال زبینا و امرسون و كاپلوكه این روزها صدبار بر این نكته تاكید كردند كه انتقال آنان به تورینو به هیچ وجه خیانت محسوب نمی شود اهمیتی دارد كه همواره از نبرد رم و یووه به عنوان یك جنگ واقعی بین دو دشمن قدیمی یاد شده و چه بخواهیم و نخواهیم طرفداران دو تیم چشم دیدن یكدیگر را ندارند؟ برای خیلی هایی كه یاد گرفته اند شعارهایی تكراری نظیر «می خواهیم برای یك بار هم كه شده یك بازی بی حاشیه تماشا كنیم» سر دهند چه اهمیتی دارد كه همین هواداران تمام دفعاتی كه توتی و كاسانو بهترین موقعیت های گل رم را پشت سر هم خراب می كنند فریادهایی از روی سكوها بر می آورند كه نه تنها قابل توصیف و شرح نیست بلكه حتی بعضی مواقع رقت آور است؟!
برای آنها مهم نیست كه این بازی در شرایطی برگزار می شود كه یووه برای قهرمانی با میلان كورس بسته و رم هنوز به حدی بی ثبات به نظر می رسد كه مقابل تیمی چون پالرمو زانو زند. همین حكایت در جبهه روبه رو تكرار می شود. برای یك هوادار رمی این كه سنسی و موجی تا ابد دشمن یكدیگر باقی می مانند یا این كه كاپلو هنوز بهترین زوج ممكن برای خط حمله اش را نمی شناسد و به رغم جدایی از رم كماكان در حال جر و بحث با توتی است و هزار جور مسئله حاشیه ای از این قبیل كمترین اهمیت ممكن را داراست. برای آنها چیزی فراتر از این كه تیم محبوبشان در این بازی حیثیتی سربلند بیرون آید وجود ندارد. «شكست دادن یوونتوس در المپیك اگر به اندازه پیروزی در داربی مقابل لاتزیو لذت بخش نباشد مسلماً كم ارزش تر هم نخواهد بود. ما فقط می خواهیم به آنها نشان دهیم كه بدون این سه نفر هم پیروز هستیم. همین!» این جمله های پدر همان پسربچه ای است كه با كلاه و شال گردن قرمز رم كه بر سر دارد همچنان روی شانه های پدرش بی قراری می كند. وقتی نمایش های ضعیف رم در برابر لاتزیو و یا حتی بازی رفت با یووه را به او و گروه دیگری از هواداران كه در یك قدمی ما ایستاده اند یادآوری می كنم همه با هم فریاد می زنند: «مثل این كه فراموش كرده اید همین یك سال پیش با چهار گل در المپیك نابود شدند؟! تكرار حماسه آن شب برای این تیم غیر ممكن نیست!» و آن اشاره دست منحصر به فرد توتی به سوی نیمكت یووه كه می گفت: «ساكت! چهار گل خوردید! حالا به خونه برگردید!» اما تاریخ به ندرت تكرار می شود. حداقل در این شرایط. این بار بحث دوئل دل پیرو و توتی مطرح نیست. المپیك به انتظار خائنین نشسته است.

منبع : باشگاه اندیشه