غلبه بر دردهای ورزشی

شاید این جمله را شنیده باشید: «نابرده رنج، گنج میسر نمی شود (No pain, No gain).» بسیاری از ورزشكاران و قهرمانان چنین جمله ای را به عنوان یك منبع الهام برای تحمل درد در خلال مسابقه یا تمرین با خود تكرار می كنند. ورزشكاران زیادی را دیده ایم كه برای برنده شدن چه زجری را هنگام مسابقات تحمل می كنند. صدمات وحشتناك آنها بعد یا حین مسابقه، نشان دهنده فشار شدیدی است كه به خود می آورند. این مسئله بخصوص در مورد ورزش های انفرادی مثل ژیمناستیك بیشتر مصداق دارد.
همه ما با درد و ناراحتی هنگام ورزش یا مسابقه روبه رو بوده و به راه های گوناگونی با آن مقابله كرده ایم. چطور بعضی ها درد را تحمل می كنند، در حالی كه بقیه با نفرت از آن فرار می كنند؟ پرفسور «پری فاین» استاد بیهوشی در مركز تحقیقات درد دانشگاه یوتا می گوید: «احتمالا دلیل این مسئله به توانایی بالاتر و شاید ارثی ورزشكاران حرفه ای برای تنظیم یا تغییر تجربه درد در كنار سایر توانایی های آنها كه از راه تمرین و تشویق به دست می آید، می تواند توان آنها را در تحمل درد به حداكثر افزایش دهد.» او می افزاید: «اگر بتوانیم راه مهار كردن این قابلیت ها را پیدا كنیم، آنگاه می توانیم برای تسكین دردهای مزمن گامی به جلو برداریم.»
باز و بسته كردن دروازه درد
روانشناسان مدتهاست به دنبال یك واحد اندازه گیری هستند تا قبلیت افراد را در موقعیت های پراسترس تعیین كنند. این مسئله می تواند به افراد دیگر برای مقابله با درد كمك كند.
فرضیه كنترل دروازه ای توسط روانشناس كانادایی «رونالد ملزاك» و فیزیولوژیست بریتانیایی «پاتریك دال» در سال ۱۹۶۵ ارائه شد. طبق این فرضیه احساس درد در برخی از افراد اصلا به مغز مخابره نمی شود. این تئوری پیشنهاد می كند مكانیزمی دروازه ای در نخاع وجود دارد كه باز و بسته شده و ممكن است به درد ایجادشده، اجازه عبور داده یا جلوی آن را بگیرد.
پرفسور«جان لفب وره» استاد روانشناسی در كالج ووفورد در اسپارتانبورگ می گوید: «اگر به دهه ۱۹۵۰ بازگردیم، تفكراتی وجود داشت كه مردم درد را به یك شكل درك می كنند و میزان صدمه ای كه به یك بافت وارد می شود، در تمام افراد مقدار مساوی درد ایجاد می كند. این مسئله كاملا غلط است. واكنش برخی از افراد نسبت به درد مثل دونده ها، مانند بقیه افراد نیست. آنها می توانند درد را مهار كنند، در حالی كه افراد دیگر از همان درد اشباع شده و حتی از شدت درد از پا درمی آیند.» در جریان جنگ دوم جهانی برخی از پزشكان گزارش دادند كه تعدادی از سربازان با زخم هایی وحشتناك تا زمانی كه كاملا تحت درمان قرار نگرفتند، هیچگونه احساس دردی نداشتند. یكی از بازماندگان فاجعه قتل عام دبیرستان كلمباین در آمریكا كه برای نجات جانش از پنجره بیرون پریده بود، اظهار می داشت كه تا رسیدن به محلی امن، هیچ دردی را حس نكرده بود.
لفب وره می گوید: «با مثال هایی از جنگ دوم جهانی و آن پسربچه دبیرستان كلمباین، برخی به این نتیجه رسیده اند كه این افراد نوعی احساس ضددرد القا شده توسط استرس را تجربه كرده اند و بدین وسیله دردی احساس نكرده اند، اما «كری استراگ» (قهرمان ژیمناستیك زنان جهان كه هنگام مسابقات المپیك دچار پارگی تاندون زانو شد، اما در نهایت مدال طلا را از آن خود ساخت) كاملا درد را حس كرد. می توانید آن را در چهره اش ببینید. در اینجا هدف مهمی مثل كسب طلای المپیك و نتیجه گیری از سالیان سال تمرین و زحمت باعث شد تا او درد را تحمل كند و بتواند به كارش ادامه دهد. طلای المپیك محرك بزرگی برای او بوده است.»
رنج پیروزی، رنج شكست
«كریس فبلز» یك بازرگان موفق است كه كاملا با درد ناشی از دویدن آشناست. او در دوران دبیرستان مسافت های طولانی را می دوید و چند سال پیش در مسابقات دو شركت می كرد تا روی فرم بماند. سال قبل این مرد ۳۲ ساله در مسابقات ماراتون شهر نیویورك شركت كرد. او می گوید: «این چیزی بود كه همیشه می خواستم در زندگی انجام دهم. برادر و خواهرم هم همین كار را انجام داده بودند و من می خواستم ببینم می توانم از پس آن برآیم یا نه. درد عامل نگران كننده ای بود، اما مربیانم همیشه به من می گفتند: «نگرانش نباش، كار خودت را انجام بده و این جمله واقعا مفید بود.»
فبلز ماه ها تمرین كرد، اما نتوانست ماراتون را تمام كند. حدودا ۲۰ مایل دویده بود كه كرامپ های بسیار شدیدی در حفره شكمش حس كرد و عضلاتش كاملا خشك شدند. او قبول دارد كه برخی از توصیه های مهم پیش از مسابقه را ندیده گرفته مثل تغذیه مناسب قبل و در هنگام ماراتون، مصرف مقدار كافی مایعات، خوابیدن به حد كفایت و هنگام مسابقه ریتم دویدنش را بدرستی تنظیم نكرده بود. او می گوید: «انگار به دیوار خورده بودم. دچار توهم شده بودم، چون پشت سرم چند مرده می دویدند! كنار یك واحد امداد پزشكی ایستادم و نیم ساعتی دراز كشیدم. بعد با خودم تصمیم گرفتم به هر قیمتی كه شده مسابقه را تمام كنم، گرچه می دانم كسی مرا سرزنش نمی كرد، اما حالم واقعا بد بود.»
فبلز ۲/۲۶ مایل مسافت ماراتون را در مدتی بیش از ۴ ساعت به اتمام رساند. به رغم درد، او تصمیم دارد بار دیگر در مسابقات ماراتون شركت كند، اما این بار از راهی جدید وارد شود. در مسابقه نخست او صرفا می خواست كل مسافت را بدود، اما در مسابقه دوم او قصد داشت از دویدنش لذت ببرد. او تمرینات منظمی داشت و همین اواخر توانست با موفقیت در یك مسابقه دیگر ماراتون در نیویورك شركت كرده و مسافت مسابقه را در حدود ۳ ساعت به اتمام برساند.
فبلز می گوید: «در ماراتون مردمی كه برایتان دست تكان می دهند و هورا می كشند، درد را از وجودتان ریشه كن می كنند. همین تشویق ها ذهن را از رنجی كه بدن متحمل می شود، منحرف كرده و باعث می شود تا شما همچنان به جلو بروید.»
ادراك، تقریبا همه چیز است
بخشی از توانایی ورزشكار برای غلبه بر درد طی مسابقه یا تمرین می تواند به قوه درك شخصی ورزشكار وابسته باشد. كسانی كه در مسابقات موفق بوده اند یا به مدارج قهرمانی دست پیدا كرده اند، احتمالا برای مهار و غلبه بر درد ناشی از ورزش مشكل زیادی نداشته اند، اما افرادی كه از ورزش كردن لذت نمی برند یا از صدماتی كهنه رنج می كشند، ساده تر ممكن است توسط درد مغلوب شوند. پرفسورلفب وره می گوید: «بعضی از افراد به ورزش به عنوان تنها موقعی از روز نگاه می كنند كه می توانند بر زندگی شان كنترل كامل داشته باشند. یعنی هنگام دویدن فقط خودشان هستند و موسیقی كه از گوشی می شنوند، اما بقیه كسانی كه از صدمات زانو رنج می برند، ممكن است نگران آسیب دیدگی شان باشند. در این افراد ترسی از حركت كردن ایجاد می شود كه به آن كینتیك فوبیا (ترس از تحرك) می گویند. باید با این افراد مثل كودكان رفتار كرد كه می خواهند تازه راه بروند.»
مربیان تمرین هایی را كه احتمال آسیب دیدگی در آن زیاد است یا تمرین هنگام آسیب دیدگی را توصیه نمی كنند، اما برخی از مردم درد و ناراحتی یا ایجاد ناراحتی شدید را با هم اشتباه می گیرند و این اشتباه عمدتا زمانی پیش می آید كه آنها نگران صدمات خود هستند.
پرفسورفاین می گوید: «بر مبنای تجربه خودم، اشتباهات رایج به مراتب وحشتناك تر از اینها هستند و افراد معمولا حاضر نیستند در این زمینه اشتباهات خود را بپذیرند. بنابراین برای بهبود صدمات و آسیب دیدگی های خود به حد كفایت استراحت نكرده و نسبت به درمان آنها اقدام نمی كنند. در نتیجه آسیب ها بدرستی بهبود نیافته و در جریان ورزش های بعدی، این صدمه دیدگی ها وضعیت به مراتب بدتری پیدا كرده، منجر به آسیب هایی شدیدتر می شوند. متاسفانه این طرز تفكر غلط در بسیاری از ورزشكاران حرفه ای وجود دارد. بی توجهی به صدمه دیدگی و ادامه دادن ورزش باعث پیروزی و موفقیت آنها نخواهد شد و اگر هم موفقیتی به دست آید از این موفقیت لذتی نخواهند برد. این روش تنها اوضاع را بدتر خواهد كرد.بسیاری از زنانی كه در دوهای ماراتون شركت می كنند معتقدند فقط این درد با درد زایمان قابل مقایسه است. اگر بتوانید از پس این درد برآیید از پس هرچیز دیگری هم برخواهید آمد.

منبع : خبرگزاری فارس