ملکه فوتبال

چاستین (۱) دومین مشهورترین بازیکن فوتبال زنان در جهان است. او برای کسب دومین – و آخرین – مدال طلای المپیک خود تلاش کرد.
از جان ویلنر (۲)
براندی چاستین، ستاره آمریکایی فوتبال زنان دقیقا به یاد نمی آورد که چطور شد – فقط اینکه چند سال قبل در کشور کانادا هتلی را ترک می کرد که راهش به راه مردی مسن از کشوری آسیایی افتاد. او به خاطر می آورد، "به طرفم آمد و پرسید، "تو براندی هستی، نه؟"" "هوا خیلی سرد بود. همیشه متعجب می شوم وقتی مردم مرا با نام خودم صدا می زنند."اما او نباید متعجب شود. از همان شوت پنالتی که ایالات متحده را در بازی مقابل چین برنده جام جهانی زنان ۱۹۹۹ کرد، چاستین یکی از ورزشکاران زن مشهور جهان شده است. او این پیروزی را همانند مردها جشن گرفت، به زانو افتاد و پیراهن خود را کند. اگرچه چاستین سینه بند ورزشی مشکی رنگ آبرومندی به تن داشت، اما این حرکت جسورانه او را فورا مشهور و تبدیل به تصویر ماندگار پیروزی جام جهانی کرد.چاستین شهرت فراوان پیدا کرد. عکس او در حال جشن گرفتن شوت پنالتی اش برروی جلد مجلات بزرگ ملی چاپ شد. زادشهر او، شهر سن خوزه در ایالت کالیفرنیا، "روز براندی چاستین" برگزار کرد. او قراردادهای شناسانگری به ارزش گزارش شده ۲ میلیون دلار امضا کرد و به برنامه تلویزیونی شبانه محبوب دیوید لترمن (۳) هم دعوت شد. او در یک آگهی آبجوی بادوایزر (۴) بازی کرد و صاحب شغلی در شبکه تلویزیونی فاکس (۵) برای مصاحبه با بازیکنان آمریکایی فوتبال آمریکایی شد. او با پله (۶) دیدار کرد و اولین پرتاب را در استادیوم یانکی (۷)، خانه تیم بیس بال نیویورک یانکیز (۸) انجام داد.اما زندگی شخصی و حرفه ای چاستین چیزی بیش از اینها بود. با دو عنوان جام جهانی، ۱۷۶ موفقیت بین المللی و مدال های طلا و نقره المپیک، او یکی از موفق ترین ورزشکاران بین المللی (چه مرد، چه زن) در تاریخ ورزش آمریکا است. و چاستین به پایان راه نرسیده. در همین ماه، او برای کسب دومین مدال طلای خود به عنوان عضو تیم المپیک ایالات متحده، در آتن تلاش خواهد کرد.این ماجرا چه به پیروزی خطم شود چه به شکست، برای چاستین لحظه ای احساسی خواهد بود. در ۳۶ سالگی، او دومین با سن و سال ترین بازیکن تیم ایالات متحده است و می داند که این بازی می تواند واپسین بازی او در صحنه جهانی باشد.او می گوید، "خیلی وقت است که مشغول این کار هستم و چیزهایی هست که می خواهم درگیرشان شوم. نمی توان با یقین گفت که دیگر تمام است اما دارد نزدیک می شود."با تمام شهرت و موفقیت چاستین، چه بسا بزرگترین کمک های او به ورزش فوتبال در خارج از زمین بازی بوده اند. تعهد خستگی ناپذیر او در قبال ترویج این ورزش –عموما در میان بچه ها و خصوصا دخترها – کمک کرده تا فوتبال به طور ریشه ای در ایالات متحده کشش پیدا کند. همه ساله، او در ده ها حضور عمومی صدها امضا به دوستداران خود می دهد. گفته شده که میا هام (۹) که شناخته شده تر است، ستاره تیم ملی ایالات متحده است و چاستین روح آن است. اما او بیشتر از این است. او از بسیاری جهات، روح فوتبال زنان است.لوری فیر (۱۰)، یکی از هم تیمی های چاستین در جام جهانی ۹۹ می گوید، "خصوصیت براندی این است که نقش ثانوی خود را خوب می فهمد و دوست دارد." او نه تنها یک بازیکن عالی است، بلکه تلاش زیادی در جهت ترویج این ورزش می کند. او این را یک مسئولیت می بیند – مسئولیت در برابر خود و در برابر ورزش زنان. ما بازیکنان فوتبال خیلی خوبی داریم، اما شخصیت هم لازم داریم. و براندی همین است."
فوتبال در خون
تقریبا سه دهه است که فوتبال زندگی چاستین را به خود اختصاص داده. او در سن خوزه، نزدیک سان فرانسیسکو بزرگ شد و در هشت سالگی شروع به بازی کرد. هم پدر و هم مادر او به شدت درگیر بودند: پدر او، راجر (۱۱)، مربی تیم نوجوانان بود و مادر او، لارک (۱۲)، به تماشای همه بازی ها می رفت. اغلب اوقات، لارک بوقی به همراه داشت تا صدایش در میان صدای دیگر والدین شنیده شود.قهرمان فوتبال دوران نوجوانی چاستین جورج بست (۱۳) بود که شهرت بین المللی او در تیم منچستر یونایتد (۱۴) آغاز شد و پایان کارش هم با تیم سن خوزه ارتکویکز (۱۵)، عضو لیگ فوتبال آمریکای شمالی (۱۶) بود. لیگ فوتبال آمریکای شمالی با ستاره های بین المللی مانند پله و فرانز بکن باور (۱۷) در دهه ۷۰ شکوفا شد و ورشکستگی فعلی اش علاقه چاستین به فوتبال مردان را کمرنگ نکرده است. او به طور مرتب بازی های لیگ اروپا را ضبط می کند.باشگاه مورد علاقه او باشگاه آرسنال (۱۸) انگلستان است. اما او کمتر به تیم ها و بیشتر به بازیکنان توجه دارد، مثل تیری هانری (۱۹) از آرسنال، زیدان (۲۰) از رئال مادرید (۲۱)، و رونالدینو (۲۲) از بارسلونا (۲۳). و بعد سه بازیکن از تیم منچستر یونایتد: رایان گیگز (۲۴)، تیم هاوارد (۲۵) (دروازه بان آمریکایی) و البته روی کین (۲۶). او می گوید، "او توله سگ سرسختی است."به واقع که چاستین با این ورزش ازدواج کرده است. شوهر او، جری اسمیت (۲۵)، مربی تیم زنان دانشگاه سانتا کلارا (۲۸)، یکی از بهترین تیم های کالج در ایالات متحده است. در سال ۱۹۹۶ ازدواج کردند اما ماه عسل خود را به خاطر مشغله زیاد دو سال به تعویق انداختند. وقتی که سرانجام وقت کافی پیدا شد، این زوج شهر پاریس را انتخاب کردند – نه آنقدر برای تاریخ و زیبایی این شهر که برای فوتبال آن. آنها مسافرت خود را طوری برنامه ریزی کردند تا همزمان با مسابقه نهایی جام جهانی مردان باشد.اگرچه مشغله چاستین در طول سال ها به تدریج کمتر شده، اما غیر عادی نیست که هفته ها بگذرد و چاستین و اسمیت یکدیگر را نبینند. آرون هایفتز (۲۹)، یکی از مسئولین فوتبال ایالات متحده می گوید، "این روزها همدیگر را کمی بیشتر می بینند. اما هنوز خیلی نه. او هم یک مرد پر مشغله است."علی رغم برنامه بسیار پر مشغله اش، چاستین هیچگاه ماموریت خود برای ترویج این ورزش را از خاطر نبرد. هایفتز می گوید، "صدها داستان درباره براندی هست، اما من همیشه اتفاقی که در تمرین های المپیک ۲۰۰۰ افتاد را به خاطر خواهم داشت. هواداران از پشت حصار مشغول تماشای تمرین ها بودند. طول حصار ۷۰ متر بود پس می توانید تصور کنید چند نفر آنجا بودند. وقتی تمرین تمام شد و بازیکنان دیگر زمین را ترک کردند، براندی به مدت نیم ساعت به مردم امضا می داد. آن همه هوادار و او به هر یک از آنها امضا داد."مسیر زندگی حرفه ای چاستین مسیری مستقیم به شهرت نبوده است. او در سال ۱۹۹۱ به عنوان یک بازیکن فروارد به تیم ملی دعوت شد و حضور خود را با پنج گل پی در پی در یک پیروزی علیه تیم مکزیک در بازی های کنفدراسیون فوتبال آمریکای شمالی و مرکزی و کارائیب (۳۰) اعلام کرد. در اولین جام جهانی زنان در چین که آمریکا در آن به پیروزی رسید، نام او پس از چند حضور از فهرست تیم خارج شد. (عادات تمرین او زیر استاندارد بود و بر آمادگی او تاثیر منفی گذاشته بود)سه سال بعد، او با استقامت بیشتر به تیم ملی بازگشت، با بدنی سخت و موقعیتی جدید: مدافع. نقش او در کسب مدال طلا برای تیم ایالات متحده در بازی های تابستانی المپیک ۱۹۹۶ و بازی های گودویل (۳۱) ۱۹۹۸ انکار ناپذیر بود.تا آن زمان، چاستین در میان طرفداران فوتبال به خوبی شناخته شده بود اما نه در میان آن دسته از افرادی که ورزش های اصلی، یعنی بیس بال، بسکتبال، و فوتبال آمریکایی، را دنبال می کنند. اما همه اینها در تابستان ۹۹ با بازی تیم ملی در جام جهانی – که در آن سال در ایالات متحده برگزار شد – که داغ ترین خبر کشور شد تغییر کرد.فیر می گوید، "فقط طرفداران فوتبال نبودند که ما را تماشا می کردند. قضیه تبدیل به یک پدیده شد. یک سکو بود. اغلب زن ها تحت تاثیر قرار گرفتند. به یاد دارم که زنی برایمان نامه ای نوشت و گفت که از کار و زندگی اش ناراضی بود و تماشای جام جهانی به او شجاعت داد تا کار خود را ترک و زندگی خود را تغییر دهد. همانجا متوجه شدم که مسئله فقط یک ورزش نیست. اما مدت ها بود که براندی به این نکته پی برده بود."پس وقتی با شوت پنالتی او برنده شدند، چاستین گفت که چرا مثل مردها و جلوی ۹۰،۰۰۰ طرفدار و ۴۰ میلیون بیننده تلویزیون جشن نگیرد.او می گوید، "لحظه بسیار کوتاهی بود در یک زندگی حرفه ای بلند و پر هیجان در زمین بازی. امیدوار هستم که آن لحظه معرف من نشود. اما امید دارم که مردم را به فکر واداشته و به زن ها و مرد ها قدرت داده باشد."چاستین چه کارهایی نکرده؟ او کشورهایی به گوناگونی هائیتی، برزیل، و چین را دیده اما تاکنون به خاورمیانه سفر نکرده و این سفری است که به آن اشتیاق فراوان دارد. او می گوید، "دوست نزدیکی دارم که اهل مراکش است و داستان هایی می شنوم از اینکه چقدر همه چیز در آنجا زیبا است."آماده کردن زمینه برای آینده
در پی موفقیت در جام جهانی، مسئولین فوتبال و اعضای تیم ملی اولین لیگ حرفه ای زنان را در سال ۲۰۰۱ تشکیل دادند. انجمن متحد فوتبال زنان (۳۲) که هشت تیم عضو داشت، در اولین فصل فعالیت خود به موفقیت دست یافت و تعداد میانگین ۸،۲۹۵ طرفدار را به تماشای هر بازی جلب می کرد. چاستین در تیم سایبررِیز سن خوزه (۳۳) که قهرمانی لیگ را ازآن خود کرد، بازی می کرد.محبوبیت این ورزش در سطح آماتور نیز سریعا رشد کرد. بر اساس یک مطالعه انجام شده توسط جامعه تولید تجهیزات ورزشی (۳۴)، شمار بزرگسالانی که به این ورزش می پردازند از سال ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۲ سی درصد افزایش داشته و بالغ بر ۶ میلیون کودک در همین مدت زمان بازیکن همیشگی شدند (با ۲۵ روز یا بیشتر بازی در سال). آیا چاستین به تنهایی مسئول بود؟ خیر. آیا او محرک اصلی بود. صد در صد.هایفتز می گوید، "فقط براندی نیست؛ بازیکنان دیگر تیم هم هستند. اما به درستی که او نقش عظیمی داشت."برخی از خاطرات مورد علاقه آن دوره چاستین در خارج از زمین رخ دادند. او از دیدن مادرها و دخترهایی که به تماشای بازی های می آمدند به وجد می آمد اما نه فقط به خاطر تاثیر آن بر آینده این ورزش، بلکه به خاطر تاثیری آن بر آینده این جنسیت.او می گوید، "فوتبال یک جنبه ورزشی دارد و یک جنبه اجتماعی. شرکت در تیم و گروه به انسان مهارت های رهبری و احترام به نفس می دهد و همچنین این احساس را که هر چیزی با تلاش زیاد به دست می آید."و گمان نکنید که او نمی داند در جنوب مرزها چه شده، در جایی که تیم زنان مکزیک وارد بازی های المپیک شدند. "من مکزیک را به عنوان یک کشور جهان سوم نمی شناسم اما از لحاظ ورزش زنان مکزیک جهان سومی است. آنها کارهای باورنکردنی ای انجام داده اند. آنها قدم اول را در تغییر فرهنگ خود برداشته اند. اگر ما عاملی هر چند کوچک بوده ایم، به تمام زحماتش می ارزید."اما بعد از گذشت هفت سال باورنکردنی، قلب چاستین به درد آمد. دو سال پیش که او عضو تیم ملی بود اطلاع یافت که مادرش بر اثر آنوریسم مغزی در خواب درگذشته. چاستین روز بعد بازی کرد با این استدلال که لارک اینچنین ترجیح می داد.هفت ماه بعد، راجر از عوارض حاصل از یک سکته قلبی درگذشت. چاستین هنوز شوهر، برادرش چد (۳۵)، و ورزشش را داشت. اما برای اولین بار، حتی وفادارترین طرفدارانش هم دیگر هر حرکت او را دنبال نمی کردند. او می گوید، "یاد گرفته ام که با مسائل جور دیگر روبرو شوم. با کمک دوست و فامیل می شود احساسات را متعادل کرد. تلاش من این است."کمتر از شش ماه بعد از مرگ پدرش، چاستین برای بازی در جام جهانی ۲۰۰۳ به تیم ملی پیوست. در نیمه اول اولین بازی در برابر سوئد، پای او شکست و از ادامه بازی در این جام محروم ماند.او سلامتی خود را برای فصل انجمن متحد فوتبال زنان به موقع به دست آورد اما مشکل اینجا بود که فصلی وجود نداشت. علی رغم سرمایه گذاری های انجام شده که رقم آن بالغ بر ۱۰۰ میلیون دلار بود، لیگ عملیات خود را به دلیل کمبود بودجه به حالت تعلیق در آورده بود – همان سرنوشتی که اولین لیگ مردان در دهه ۸۰ به آن دچار شد. کمک های شرکت های اسپانسر به انجمن متحد فوتبال زنان کمتر نیمی از مقادیری بود که مسئولین در اولین روزهای به وجود آمدن لیگ پیش بینی کرده بودند. او می گوید، "غمگین و سرخورده بودم."حتی بعد از مرگ پدر و مادرش، شکستن پایش، و از میان رفتن لیگش، او مایوس نشد. چاستین به جلو می تازد، تمرین پس از تمرین، حضور پس از حضور. یک مصاحبه اینجا، یک امضا آنجا. قبل از اینکه متوجه شود، نسل بعدی از راه می رسد و میلیون ها طرفدار بالقوه و هزاران بازیکن آتی با خود می آورد.چه بعد از المپیک آتن بازنشسته شده چه تا ۴۰ سالگی بازی کند، چاستین از ترویج ورزشی که به آن عشق می ورزد غافل نخواهد شد. او می گوید، "می توانیم در انتظار رشد خیلی بیشتری باشیم. من مدیون این ورزش هستم و می خواهم تا حد امکان آن را ترویج دهم چون این فرصت را به من داده تا از درهایی عبور کنم که در غیر این صورت بررویم بسته می بود."

۱. Brandi Chastain
۲. Jon Wilner
۳. David Letterman
۴. Budweiser
۵. Fox
۶. Pele
۷. Yankee Stadium
۸. New York Yankees
۹. Mia Hamm
۱۰. Lorrie Fair
۱۱. Roger
۱۲. Lark
۱۳. George Best
۱۴. Manchester United
۱۵. San Jose Earthquakes
۱۶. North American Soccer League
۱۷. Franz Beckenbauer
۱۸. Arsenal
۱۹. Thierry Henry
۲۰. Zidane
۲۱. Real Madrid
۲۲. Ronaldinho
۲۳. Barcelona
۲۴. Ryan Giggs
۲۵. Tim Howard
۲۶. Roy Keane
۲۷. Jerry Smith
۲۸. Santa Clara University
۲۹. Aaron Heifetz
۳۰. Confederation of North and Central American and Caribbean Football
۳۱. Goodwill Games
۳۲. Women&#۰۳۹;s United Soccer Association
۳۳. San Jose Cyberrays
۳۴. Sporting Goods Manufacturing Association
۳۵. Chad