این بار باید از عراق سخن بگوییم

اما ما باید در مورد عراق صحبت كنیم. نباید آن را از ذهن خارج كنیم. استراتژی ما چیست؟ این سوال، كاملاً فوری و ضروری است زیرا عراق به تدریج به سمت نقطه خطرناكی كشانده شده است. در این شرایط، اكثر گروه ها می خواهند انرژی خود را صرف رسیدن به قدرت كنند. وقتی هیچ كس نمی خواهد انرژی خود را صرف ساختن عراق متحد و دموكراتیك كند. مشكل اصلی ما، همان تصمیم فاجعه بار دونالد رامسفلد است. رامسفلد و بوش در حالی به عراق حمله كردند كه هزینه كافی برای چنین عملیاتی را در اختیار نداشتند. از همان روزی كه غارت ها شروع شد مشخص بود که آمریکا نیروهای لازم را برای ادارهه عراق در اختیار ندارد. آمریكا هیچ گاه نتوانست كاملاً بر اوضاع مسلط شود. تقریبا تمام مشكلاتی كه امروزه در عراق با آنها مواجه هستیم - از تقویت گروه های قومی و ضعف اقتصاد گرفته تا كمبود گاز و برق و آدم ربایی - از بی توجهی به دكترین پاول مبنی بر لزوم اعزام گسترده نیروهای آمریكایی به عراق نشات گرفته است. ما گمان می كنیم كه می توانیم سربازان عراقی را تربیت كنیم. اما این كار، موفقیت آمیز نبوده است. چه كسی به تربیت فاشیست های شورشی مشغول است؟ هیچ كس. اما آنها هر روزه صدمات زیادی به نیروهای آمریكایی و عراقی وارد می كنند . اگر شما سربازان و افسران با انگیزه ای داشته باشید، ارتشی را در اختیار خواهید داشت كه می تواند از سطح مورد انتظار هم فراتر رود. اما عكس این قضیه هم صادق است. وقتی افسران و سربازان انگیزه كافی نداشته باشند، ارتش فقط در جا می زند. اما افسران و سربازان با انگیزه را باید از كجا بیاوریم؟ فقط رهبر و دولت عراقی كه بتواند نماینده تمام گروه های اصلی كشور باشد می توانند انگیزه لازم را در آنها ایجاد كنند. اما رفتار طبقه سیاسی عراق، تا كنون ناامیدكننده بوده است. كردها رفتار خوبی داشته اند اما رهبران سنی، كوتاه بین به نظر می آیند. ظاهرا دوست دارند باز هم به قدرت برگردند. اما آیت الله العظمی سیستانی، رهبر معنوی شیعیان، نیروی مثبتی در جبهه دینی بوده است. من هنوز هم مطمئن نیستم كه ایجاد عراق دموكراتیك، متحد و متكی به خود امكان پذیر باشد. اما یافتن این راه، كاملاً به تأمین منافع آمریكا كمك خواهد كرد. با این وجود، باید به فكر ایجاد فضای امنیتی مناسبی باشیم. رهبران میانه رو و ملی گرا هرگز نمی توانند در بحبوحه خشونت، به وظایف خود عمل كنند. شاید اكنون دیر شده باشد؛ اما چرا آمریكا قبل از خروج از عراق، كار خود را تمام نمی كند؟ تعداد نظامیان آمریكایی و ابعاد فعالیت های دیپلماتیك در این عرصه باید افزایش یابد. با این استراتژی فعال، دولت جدید عراق، آمریكا و سازمان ملل برای باز كردن فضای سیاسی عراق، تدوین قانون اساسی و به كارگیری استراتژی دیپلماتیك وارد عمل می شوند. اما دولت بوش در تمام این ابعاد، ضعیف عمل كرده است. در این هفته ها ، ما در عراق، افغانستان و اردن، حتی سفیر هم نداشته ایم. اخیرا آمریكا هزینه سنگینی برای دكترین رامسفلد پرداخته است. بنابراین، اعلام نیاز به نیروی های بیشتر، آخرین چیزی است كه دولت بوش به شنیدن آن تمایل دارد. اما واقعیت آن است كه رویكرد آینده عراق، تنها از یك محیط ناامن نشات گرفته است كه شرایط خطرناكی را برای آینده این كشور ترسیم می كند.

منبع : خبرگزاری آفتاب