«موسیو فوتبال» با مأموریت ناتمام

سال ها برای همه می گذرد؛ حتی برای میشل پلاتینی. آقای فوتبال جهان متولد ۲۱ ژوئن ۱۹۵۵ در شهر ژوف و بزرگترین بازیكن فرانسوی قرن بیستم طبق آنچه مجله فرانس فوتبال در سال ۲۰۰۰ منتشر كرد. او حالا نیم قرن است كه زندگی را تجربه كرده، اسطوره فوتبال فرانسه، ایتالیا و جهان اكنون ۵۰ ساله است.او پلاتینی است. قلب فوتبال یا نه بهتر است بگوییم او پلاتینی شماره ۱۰ است. خود فوتبال.او یك لیدر فانتزی بود با ولع بالا گلزنی و ركوردی بی نظیر كه این ولع را به اثبات می رساند (۳۵۳ گل در ۶۴۹ مسابقه رسمی)، همچون تاریخ عجیب و پرفراز و نشیب دوران حرفه ای پلاتینی شروع خارق العاده ای همداشت. میشل؛ فرزند آلدو در ۱۱ سالگی اولین قرارداد رسمی خود را امضا كرد و در ۲ می ۱۹۷۳ در سن ۱۸ سالگی برای اولین بار به دسته اول فوتبال فرانسه راه یافت و درست ۱۰ روز بعد اولین گل های خود را در بالاترین سطح فوتبال كشورش به ثمر رساند. دو گل مقابل لیون و با پیراهن نانسی. در ۲۷ مارس ۱۹۷۶ هم به پیراهن تیم ملی رسید. او خود درباره آن روزها می گوید: «زندگی فوتبالی من خیلی زود شكل گرفته بود درآن روزها به هیچ چیز غیر از توپ فكر نمی كردم. همه چیزم حفظ توپ بود و توپ و توپ و راهی كه می دانستم دشوار اما ممكن است.»
درخشش اروپایی
در ناپولی دو گل زد تا چشم های استعداد یابان كشور چكمه ای را به خود خیره كند. حالا همه نگاه ها به نابغه آموزش یافته فرانسوی كه هر روز پیشرفت می كرد و حتی خودش را هم پشت سر می گذاشت دوخته شده بود. اینتر چشم به این نابغه دوخت و هر لحظه امكان قرارداد و انتقال او به ایتالیا مطرح بود اما هیچ كس پیش قدم نمی شد درهای ایتالیا به روی خارجیان بسته بود: «نگران بودم. آرتمیو فرانكی، رییس وقت فدراسیون فوتبال ایتالیا به من تضمین می داد كه بحث ها دوباره آغاز خواهد شد.» اما در عوض این انتقال دو سال به تعویق افتاد. پلاتینی پس از آخرین فصل اش در نانسی دچار یكسری مصدومیت های پیاپی شد و همین مصدومیت ها در تابستان ۷۹ او كه رهسپار سنت اتین كرد. یكسال بعد درهای ایتالیا دوباره به روی بازیكنان خارجی باز شد اما اینتر كه مست اسكودتو بود، پروهاسكای برزیلی را به او ترجیح داد و میشل با سنت اتین، تیمی كه بار دیگر نام او را در فرانسه بر سر زبان ها انداخت قهرمانی را تجربه كرد.
مهاجرت به ایتالیا
۲۳ فوریه ۱۹۸۲ و بازی دوستانه فرانسه و ایتالیا همان مسابقه یی بود كه رییس آنیلی را قانع كرد تا او را در تورین ببیند. او می خواست معجزه فانتری مرد شماره ده را در ویلای شخصی اش ببیند و به این ترتیب كار قرارداد فیصله یافت و پلاتینی با ۲۰۰ میلیون لیر رهسپار ایتالیا شد. پلاتینی آمده بود تا فصل جدیدی را آغاز كند و در این راه از هیچ چیز نمی ترسید: «همه می گفتند كار سختی داری. خودت را آماده كن و من می گفتم نگران نباشید. این موقعیت را از دست نمی دهم.»
بهترین جام جهانی
در حالی كه در یوونتوس با مشكلات زیادی روبرو بود و هنوز نمی توانست زبان فوتبال بیانكونری را درك كند به همراه تیم ملی كشورش درخشش فوق العاده ای داشت و همین وضعیت اش در تورین را نیز بهبود بخشید. حالا تراپ هم به توانایی های او ایمان آورد و درست در ۲۵ سالگی صاحب توپ طلا شد. در ۲۹ آپریل ۸۴ با ۲۰ گل زده به همراه یوونتوس اسكودتو را فتح كرد و در ۱۶ می همان سال قهرمان جام در جام اروپا شد، اما موفقیت اصلی در ۲۷ ژوئن بود. جایی كه پلاتینی با ۹ گل زده به همراه فرانسه قهرمان اروپا شد و حالا پلاتینی همچون ستاره ای تابناك در فرانسه و ایتالیا می درخشید اما این قهرمانی ها با غمی بزرگ توأم شد. یووه با حضور پلاتینی به فینال لیگ قهرمانان اروپا رسید و بعد فاجعه هیسل روی داد. میشل گل زد و جام را بالای سر برد اما این مسابقه ای دردناك برایش بود: «بعد از هیسل دیگر هیچ چیز نمی خواستم. دیگر انگیزه ای برای فوتبال هم نداشتیم. دیگر نمی توانستم ادامه بدهم و اینجا بود كه فهمیدم تحولی در راه است.» پلاتینی این بحران را هم سپری كرد و قهرمان جام بین قاره ای شد اما پلاتینی از آن فینال هم خاطره خوبی ندارد هرچند در ۸ دسامبر ۸۵ پنالتی سرنوشت ساز مقابل تیم آرژانتینی جونیورز را به ثمر رساند اما او خاطره تلخ تری دارد: »در توكیو ۸۵ و به همراه یووه زیباترین گل زندگی ام را به ثمر رساندم اما داور آن را مردود اعلام كرد.« از این دوران به بعد بود كه مصدومیت اسطوره فرانسوی آغاز شد. او از درد تاندون پا دندان ها را به هم می فشرد اما باز هم توانست قهرمان اسكودتو شود و در جام جهانی خوش درخشید. اما فاجعه شروع شده بود: «واقعاً وحشتناك بود. هر روز و هر ساعت دارو مصرف می كردم.» پلاتینی درست یك روز پس از جشن تولد ۳۱ سالگی آخرین گل ملی خود را به ثمر رساند و در حالی كه به نظر می رسید قهرمانی جام جهانی در یك قدمی است، یك بار دیگر آن را از دست داد:«افسوس، چرا كه من مطمئن بودم قهرمان جهان می شویم. بهترین تیم ملی را داشتیم اما شرایط من و ژیرس اصلاً خوب نبود.» رتبه سوم جهان افتخار بزرگی بود اما نه برای پلاتینی افسانه ای. در یووه هم وضع دیگر مثل گذشته نبود. بیانكونری با تركیبی بی نظیر پیش می رفت اما آسیب دیدگی همچنان دردسرآفرین بود وبالاخره در ۱۷ می ۸۷ و زیر باران شدید تورین، هواداران با اشك از اسطوره محبوب خود خداحافظی كردند. ایتالیایی ها هنوز هم او را می خواستند، رییس آنیلی درباره اش گفت: «او یك هنرمند است، یك نقاش خلاق در چارچوب سبز، هنر او بی نظیر بود و ما می خواستیم همچنان او را داشته باشیم اما خودش دیگر نمی خواست بازی كند.» و بالاخره پلاتینی رفت. پلاتینی رفت اما محو نشد او همچنان در فوتبال و با فوتبال زندگی می كرد و به عنوان رییس كمیته برگزاری جام جهانی فعالیت خود را آغاز كرد. افتخاری دیگر برای پلاتینی و زیدان. پلاتینی همچنان در فوتبال اروپا باقی ماند و در كنار سپ بلاتر فعالیت گسترده ای را در فدراسیون فوتبال اروپا آغاز كرد. اكنون پلاتینی ۵۰ ساله است و هرگز متوقف نمی شود. او حالا كاندیدای ریاست یوفا است و در كنار فرانس بكن باوئر به رقابت برای كسب این عنوان مشغول است. او آرزوی فوتبالی دیگر دارد كه خیلی ها دوست ندارند. او فوتبالی انسانی تر را دوست دارد در حالی كه می داند همه چیز حالا سخت تر از گذشته است: «من فهمیده ام كه باید با دقت تر و سیاستمدارتر از زمانی كه بازی می كردم باشم. در این دنیا دیگر دریبل سه بازیكن برای ثابت كردن اینكه بهترینی كافی نیست، حالا همه چیز سخت تر شده.»

منبع : روزنامه ایران ورزشی