ما یک ملت هستیم

رییس جمهور امریكا رونالد ریگان در ماه ژوئن ۱۹۸۷ از برلین دیدار كرد و با اشاره به دیواری كه میان آن كشیده شده بود، در نطق خود گفت: ”آقای گورباچف، این دیوار را از جا بركنید.“ در آن هنگام چهار دهه از دو تكه شدن آلمان می‌گذشت. امید چندانی وجود نداشت كه كسی به این درخواست گوش دهد. اگر چه در كشورهای همسایه جمهوری دمكراتیك آلمان، كشورهای اروپای شرقی، به ویژه در اتحاد جماهیر شوروی، فرآیند دمكراتیزه شدن و گشایش سیاسی آغاز شده بود، رییس حزب ”وحدت سوسیالیستی آلمان“ اریش هونكر، از پرسترویكای گورباچفی دوری می‌كرد. هونكر در ماه ژانویه سال ۱۹۸۹ تهدید كرد كه ”این دیوار تا ۵۰ سال دیگر یا تا ۱۰۰ سال دیگر هم خواهد ماند، یعنی تا زمانی كه دلایلی كه به خاطر آن این دیوار كشیده شده، رفع نگردد، این دیوار برداشته نخواهد شد.“
در همان سال تنها ۳ درصد آلمان غربی‌ها اعتقاد داشتند كه ممكن است وحدت دو آلمان را تجربه كنند. اما تاریخ بر چرخی دیگر گردید. موجی وسیع از كسانی كه درخواست خروج از كشور را می‌دادند و و تظاهرات خیابانی، رهبری آلمان دمكراتیك را زیر فشار قرار داد. در آغاز ماه نوامبر دولت آلمان شرقی با عجله قاعده‌ای را در مورد آزادی نسبی خروج از كشور برای شهروندان خود تعیین كرد. گونتر شابووسكی، عضو دفتر سیاسی آلمان شرقی در غروب نهم نوامبر ۱۹۸۹ خبر امكان سفر به خارج از كشور را با مردم آلمان شرقی در میان نهاد و تفسیری نادرست از آن عرضه كرد. وی گفت: ”و برای همین امروز تصمیم گرفتیم قاعده‌ای بگذاریم كه به همه شهروندان جمهوری دمكراتیك آلمان امكان می‌دهد بتوانند از راه نقاط مرزی جمهوری دمكراتیك آلمان به خارج سفر كنند.“ در همان شب بی‌آنكه تیری شلیك شود نظام مرزبانی جمهوری دمكراتیك آلمان كه از دیوار برلین پاسداری می‌كرد با یورش مردم درهم شكست. در آن روزها در مركز قدرت حزب وحدت سوسیالیستی آلمان ماجراهایی تاثرانگیز اتفاق می‌افتادند. برنارد كوانت كمونیست قدیم و‌ یكی از اعضای كمیته مركزی حزب حاكم آلمان شرقی درخواست مجازات اعدام برای آن گروه از به گفته وی رهبری جنایتكار حزب خود را كرد كه مسؤول درهم شكستن جمهوری دمكراتیك آلمان‌اند. كوانت گفت: ”ما در شورای حاكمیت مجازات اعدام را لغو كردیم، اما به نظر من باید دوباره این مجازات را برقرار كرد، آن هم برای كسانی كه چنین ننگی را برای حزب ما به بار آوردند.“
درهم شكستن دیورا برلین پیروزی غیرمنتظره مردم بود در خیابانهای لایپتزیگ، برلین و درسدن. آنچه پدید آمد ملهم بود از جنبش زولیدارنوش در لهستان، اصلاح‌طلبان در مجارستان و نیز گورباچف. درهم شكستن دیوار برلین راه را برای وحدت دوباره آلمان باز كرد. نبود دیوار برلین به درهم شكستن دولت جمهوری دمكراتیك آلمان انجامید. مردم در خیابانها خواست خود را برای وحدت مجدد آلمان بیان می‌كردند. فریاد می‌زدند: ”ما یك ملت هستیم.“ در نخستین انتخابات آزاد مردمی در جمهوری دمكراتیك آلمان ”اتحاد برای آلمان“ به رهبری شاخه آلمان شرقی حزب دمكرات مسیحی آلمان پیروز شد كه درخواست پیوستن هر چه زودتر به آلمان فدرال را می‌كرد. در آلمان غربی صدراعظم هلموت كهل از حزب دمكرات مسیحی موقعیت مناسب را دریافت. دولت او با پشتیبانی همه دیگر احزاب در مجلس نمایندگان آلمان با دولت جدید در جمهوری دمكراتیك آلمان و به موازات آن با نیروهای پیروز متفقین در جنگ جهانی دوم در باره قراردادهای مربوط به ایجاد وحدت آلمان وارد مذاكره شد.
كهل به همسایه‌های آلمان و همه جهان قول داد كه ”ما آلمانیها از تاریخ یادگرفته‌ایم. ما ملتی صلح‌طلب و آزادیخواه هستیم. ما هیچگاه از دمكراسی خود در برابر دشمنان صلح و آزادی نخواهیم گذشت. در چشم ما عشق به وطن، عشق به آزادی و روح همسایگی خوب به هم وابسته‌اند.“ در قراردادهایی كه با قدرتهای پیروز دوره جنگ جهانی دوم بسته شد، یعنی با شوروی، امریكا، انگلیس و فرانسه، قواعد مربوط به جنبه‌های حقوقی وحدت دوباره آلمان مقرر شد. بدین ترتیب آلمان برای نخستین بار پس از جنگ جهانی دوم دارای اقتدار كامل گشت. در تابستان سال ۱۹۹۰ مارك آلمان غربی واحد پول آلمان شرقی نیز شد. در ماه اوت ۱۹۹۰ مجمع ملی جمهوری دمكراتیك المان رای به پیوستن به آلمان فدرال داد. كمی پس از آن قرارداد ۱۱۰۰ صفحه‌ای وحدت را امضا كردند و در شب سوم اكتبر ۱۹۹۰ در سراسر آلمان وحدت مجدد آلمان را جشن گرفتند. رییس جمهور وقت آلمان ریشارد فن وایتسكر در نطق خود گفت: ”نه قراردادهای میان دولتها و نه قانونهای اساسی هیچ كدام تضمین نمی‌كنند كه بتوانیم به لحاظ انسانی به وحدت برسیم. تنها رفتار یك یك ما مردم متضمن وحدت است.“

منبع : خبرگزاری آفتاب