رسانه ها و کاهش آسیب های اجتماعی

اینكه ما به یكباره با انبوهی از مسائل و مشكلات اجتماعی وآسیبهای ناشی از آن مواجه می شویم خود ناشی از عدم توجه لازم به این مسایل در بطن جامعه است به طوری كه پس از انقلاب به واسطه تاثیرات مخرب جنگ و تنگناهای دوران بازسازی شرایط و بستر لازم برای پرداختن به اینگونه موضوعات فراهم نشد تا اینكه در دوران ریاست جمهوری خاتمی فرصت بروز عقاید و طرح مسایل مربوط به جامعه به واسطه آزادی بیشتر فضای رسانه ای به دست آمد و دراین میان مباحث مربوط به جوانان به تبع برخوردار بودن كشورمان از جامعه ای جوان بیش از پیش مورد توجه قرار گرفت. دراین میان به واسطه خروج از یک فضای نسبتاً بسته و آشناسازی مردم با مشكلات و معضلات جامعه، رسانه ها و بخصوص مطبوعات نقش اصلی خود را یافتند و توجه به مسایل اجتماعی را به عنوان یكی از اركان اصلی توفیق در خدمت به مردم و جامعه مورد توجه قرار دادند. از طرفی مردم خسته از سیاست بازیها گرایش بیشتری به رسانه هایی دارند كه بازتاب دهنده خواسته ها و مشكلاتشان باشد و پرواضح است دراین میان ، برخی از مطبوعات به دلیل احساس نزدیكی بیشتر با مردم و به دور از سیاستگذاری های خشك توانستند موفق تر از سایرین ظاهر شوند و مخاطبان زیادی در بین عموم و خواص بیابند.براین اساس هرچه بیشتر مسائل اجتماعی موردتوجه قرار گرفته و نگاه موشكافانه تر و دقیق تری به موضوعات مرتبط وجود داشته، آگاه سازی مردم نیز افزایش داشته و همین آگاهی ها، كاهش آسیب های اجتماعی را به همراه داشته است. به عنوان مثال می توان به موضوعاتی نظیر كودكان كار ، چگونگی ارتباط میان دختر و پسر، مهریه های كلان، مشكل ازدواج جوانان، بیكاری ، فقر ، حاشیه نشینی ، برخورد خرده فرهنگها، تبدیل شدن ناهنجاریها به هنجارها و ... اشاره كرد. در هریك از این موارد هرگاه مطبوعات وارد عمل شده و به درستی وظیفه خود را اعمال كرده اند، حساسیت نگاه مسوولان و جامعه رقم خورده و تاثیرگذاری این امر دیده شده است. دراین باب می توان به بار نشستن منع كار كودكان، بهداشت محیط های كار، بهداشت روانی كاركنان، كاهش مدیریتهای پروازی، جمع آوری و اسكان كارتن خوابها، توجه بیشتر به مسایل حاشیه نشینی در كلانشهرها و ... را حاصل عملكرد مطبوعات و همراهی افكار عمومی برشمرد.پرواضح است اگر اطلاعات لازم در اختیار مردم قرار نگیرد و اذهان عمومی نسبت به آسیب های اجتماعی و نوپدیده های آن ، روشن نشود نمی توان نسبت به كاهش چنین مواردی امید داشت. یک نمونه دراین باب، مصرف قرص های روانگردان است كه شاید اگر پیش از شیوع مصرف این قرصها، جوانان و خانواده ها از تبعات آن باخبر می شدند، شاهد ایجاد یک بازار مناسب برای دلالان این قرصها نبودیم و در نمونه ای دیگر اگر به طرح مسایلی چون مهریه های كلان بیشتر پرداخته می شد شاید رونق بیشتر ازدواج ها را در پی داشت و تبعات منفی این موضوع كمتر در جامعه بروز می كرد.
براین منوال ، طرح مسایل اجتماعی و برخورد مناسب با واقعیات جامعه یک ضرورت غیرقابل انكار است و برای برخورداری از جامعه ای سالم نیازمند رسانه های پیشرو و نقاد هستیم.

منبع : پایگاه‌اطلاع رسانی‌علوم ارتباطات‌ایران