خانواده و کودک مبتلا به صرع

وقتی تشخیص صرع برای یك كودك گذاشته میشود, والدین اغلب احساسات مختلفی را تجربه میكنند. احساس شوكه شدن , خشم , افسردگی, بی كفایتی , شرم و حتی گناه. آنان ممكن است از خود سوال كنند "چگونه این اتفاق افتاد؟! و چرا این اتفاق برای كودك ما افتاد؟! و مسئله مهمی كه باید به خاطر بسپاریم این است كه این واكنش ها طبیعی و نهایتا" گذرا هستند. خواندن مطلب و كسب اطلاعات در مورد صرع و نیز برقراری ارتباط و صحبت با سایر افرادی كه فرزندان مبتلا به صرع دارند, می تواند در ایجاد آرامش و اطمینان خاطر در والدین نقش موثری داشته باشد كه این امر با برقراری ارتباط با انجمن صرع و اعضا آن نیز مقدور است.تمام والدین می خواهند یك محیط سرشار از عشق و حمایتگرانه در خانه ایجاد كنند. جایی كه فرزندشان بتواند رشد كند و متكی به خود باشد. باید توجه داشت آنچه كه كودك مصروع در مورد بیماری خود در محیط خانه می آموزد تعیین كننده شخصیت وی در آینده است.كودكی كه یاد می گیرد از صرع بترسد, ممكن است در آینده فردی وابسته و رشد نیافته از نظر شخصیتی باشد وكودكی كه تشویق می شود ,تشنج خود را یك ناراحتی موقتی و گذرا بداند و در فعالیتهای سایر كودكان هم سن خود شركت داده میشودو كودكی كه یاد میگیرد در زندگی خانوادگی و اجتماعی شركت داشته باشد, شانس بیشتر ی دارد تا فردی مستقل و متكی به خود باشد.
در مورد صرع با كودك خود برخورد صادقانه داشته باشید.
در مورد صرع با كودك خود صادق باشید. توضیح ساده و در عین حال منطبق با واقعیت به كودك , از بیماریش بدهید تا كودك بداند ابتلای به صرع چیزی نیست كه بخاطر آن شرمنده و خجل باشد.والدین كودكان مصروع اغلب ذكر میكنند ایجاد محدودیت و قوانین برای كودكانشان مشكل است.توجه داشته باشید, ایجاد محدودیتهای زیاد منجر به كاهش اعتماد به نفس و ترسو شدن كودك می شود و از طرف دیگر ایجاد شرایطی كه در آن قوانین كمی برای كودك است , منجر به مشكلات رفتاری كودك میگردد.
پس كودك خود را تشویق كنید :
۱. یاد بگیرد ,كشف كند و شرایط و موقعیت های جدید را تجربه كند.
توقعات واقع گرایانه داشته باشد.
احساسات خود را آزادانه بیان كند.
صرع را با عنوان یك قسمت طبیعی از زندگی اش بپذیرد.
راههایی بیابد كه صرع را برای دیگران توضیح دهد.
در كنار صرع برای كسب موفقیتهای شخصی خود بكوشد.
احساس كودك شما چیست؟
كودك ممكن است نسبت به حملات تشنج و طرز تلقی سایر كودكان نگران باشد. یا ممكن است احساس گناه داشته و یا اینكه بترسد و بخاطر آنچه در حین حمله اتفاق می افتد تنبیه شود. در چنین مواقعی با توضیح اینكه آنچه اتفاق افتاده قسمتی از صرع می باشد, به وی آرامش داده و او را تشویق كنید تا خود را با آنچه كه دوست دارد, مشغول نماید. در مواردی كه دارو حملات را كنترل نمی كند بعضی كودكان تصور میكنند مقصر هستند از این نظر به آنان اطمینان دهیدوبه هر قیمیتی شده است مانع درك كودك از نگرانی شما در مورد تشنج وی شوید چرا كه به تدریج احساس اضطراب شما به كودك منتقل شده و اعتماد به نفس خود را از دست خواهد داد.
سایر افراد خانواده :
همانند هر بیماری مزمن , صرع میتواند روال عادی خانواده را به هم بزند. حملات تشنج غیر قابل پیش بینی هستند و میتوانند برنامه همه خانواده را مختل كنند. خواهران و برادران كودك ممكن است احساس كنند كه والدین آنها را فراموش كرده اند و حس حسادت نسبت به كودك مصروع داشته باشند. (چرا كه تصور میكنند والدین كودك مبتلا را بیشتر دوست دارند) آنها ممكن است دوران سختی را به دلیل استهزا دوستانشان تجربه كنند. در مدرسه طرز تلقی معلمان و رفتار سایر شاگردان , میتواند تمایل كودك را از رفتن به مدرسه تحت تاثیر قرار دهد.
موارد ذیل میتواند به بهبود شرایط خانه و مدرسه كمك كند:
۱- در مورد صرع با سایر افراد خانواده صحبت كنید و سایر فرزندان خود را به سوال كردن در مورد این بیماری تشویق كنید. صرع وضعیتی است كه در رابطه با آن باورهای غلط و افسانه سازی وجود دارد. خصوصا" اینكه این موارد ممكن است توسط هم شاگردی های فرزندان سالم شما به آنها منتقل شود. مهم این است كه بلافاصله با روش مناسب , این باور غلط را از ذهن آنها بزدائید.
۲- سایر افراد خانواده را در دادن مسئولیت های خانوادگی به كودك مصروع (همانند سایرین) تشویق كنید.
۳- خواهر و برادر كودك را به عنوان نگهبان وی قرار ندهید.
۴-وقتی كودك شما, عصبانی میشود , هیچگاه تسلیم نشوید. همان مقرراتی را اعمال كنید كه با سایر كودكانتان انجام میدهید. با توجه باینكه بیمار یك فرد عادی تلقی میگردد , به فرزند خود بیش از حد محبت نكنید و سعی كنید در تربیت او قاطع باشید.
۵- بگذارید كودك شما در فعالیتهایی كه دوست دارد (از جمله ورزش), شركت نماید .برخی متخصصان معتقدند كه خطر صدمات جسمی كمتر از صدمات روحی-روانی است كه با گفتن" تو به خاطر صرع نباید بازی كنی" به وی وارد میشود. به عبارت دیگر" كدام بدتر است؟! بازوی شكسته یا قلب شكسته؟!"
What is worse, a broken arm or a broken heart?!
۶- با معلم كودك در ابتدای هر سال تحصیلی ملاقات كرده و نه تنها در رابطه با بیماری و داروهای مصرفی كودك, بلكه همچنین در مورد رشد و نمو اجتماعی وی نیز صحبت كنید.هرگز صرع فرزند خود را از اولیا مدرسه پنهان ننمائید زیرا عواقب عدم اطلاع مسئولین مدرسه متوجه فرزند شما خواهد بود.
با تشكر از خانم دکترپروین پورطاهریان