جمعه, ۱۰ فروردین, ۱۴۰۳ / 29 March, 2024
مجله ویستا

معرفی میگوی سفید غربی در آسیا


علیرغم توسعه سریع پرورش میگوی سفید غربی ( به عنوان یک گونه غیر بومی) در آسیا، همواره در مورد مزایا و معایب توسعه پرورش این گونه ابهاماتی وجود داشته و مقالات متعددی له یا بر علیه معرفی میگوی سفید غربی به کشورهای آسیایی نگاشته شده است. مقاله حاضر که در قالب سلسله مقالات بر روی پایگاه اینترنتی شیلات قرار خواهد گرفت، یکی از اسناد معتبر است که توسط فائو و با همکاری شبکه آبزی پروران آسیا و اقیانوسیه (ناکا) تالیف و منتشر شده است. اصل سند با عنوان :
Introductions and movement of Penaeus vannamei and Penaeus stylirostris in Asia and the Pacific.
Matthew Briggs, Simon Funge-Smith, Rohana Subasinghe and Michael Phillips
FOOD AND AGRICULTURE ORGANIZATION OF THE UNITED NATIONSREGIONAL OFFICE FOR ASIA AND
THE PACIFIC .Bangkok, ۲۰۰۴
© FAO ۲۰۰۴
●معرفی میگوی سفید غربی در آسیا
میزان تولیدات آبزی پروری در سال ۲۰۰۲ میلادی به ۸/۳۹ میلیون تن ، به ارزش ۸/۵۳ میلیون دلار رسید که در مقایسه با سال قبل به ترتیب ۳/۵ و ۷/۰ درصد افزایش را نشان می دهد. سهم سخت پوستان از نظر وزنی تنها ۴/۵ درصد از کل تولید آبزی پروری و از نظر ارزش معادل ۱/۲۰ درصد بوده است. علیرغم شیوع بیماری در امریکای جنوبی و آسیا، در سالهای ۱۹۹۹ و ۲۰۰۰ میزان تولید میگوی پرورشی ۸/۶ درصد رشد داشت اما در سال ۲۰۰۲ میزان تولید آن تنها ۹/۰ درصد افزایش یافت . با این حال میزان افزایش تولید در مقایسه با سایر بخشهای تولید غذا همچنان بالا است. در حالی که در طی دهه ۷۰ و ۸۰ میلادی رشد سالانه تولید جهانی میگو دو رقمی و به ترتیب معادل ۲۳ و ۲۵ درصد بود، میانگین افزایش تولید در دهه گذشته با ۵ درصد در پائین ترین حد خود قرار داشته است( بانک اطلاعات آماری فائو، ۲۰۰۳).
با دستیابی به فن آوری تکثیر و پرورش انبوه انواع مختلف میگو مانند میگوی ژاپنی ، میگوی ببری سیاه ، میگوی سفید غربی و میگوی آبی که توسط محققین فرانسوی در تاهیتی انجام پذیرفت ، پرورش میگو به شیوه جدید در اواخر دهه ۱۹۶۰ و اوایل سالهای دهه ۱۹۷۰ آغاز شد. در این هنگام در کشور چین میگوی چینی به شیوه نیمه متراکم و میگوی ببری سیاه در استخرهای کوچک به شیوه متراکم پرورش می یافتند و NMFS تحقیقات در زمینه پرورش میگو را در امریکای شمالی آغاز نمود.در این دوره پرورش میگوهای پنائیده در کشورهای قاره امریکا بر گونه های بومی متمرکز شده بود: P.setiferus، P. aztecus ،P. occidentalis در پاناما و هندوراس و P. aztecus و P. duorarum در مناطق جنوبی ایالات متحده ، P. Brasiliensis و P. Schmitti در برزیل و P. stylirostris در پاناما پرورش می یافتند. اما نتایج پرورش میگوی سفید غربی در سال ۱۹۷۲ از سایر گونه ها بهتر بود. در سال ۱۹۷۴ دولت برزیل واردات میگوی سفید غربی را ممنوع کرد . در همین سال پرورش میگوی آبی در پاناما آغاز شد.
علی رغم رشد مطلوب و سهولت تکثیر این گونه با استفاده از شیوه قطع پای چشمی ، تکثیر این جانور در تمام طول سال ممکن نبود . نتایج بهتر میگوی سفید غربی موجب شد تا مولد سازی و تکثیر مولدین وحشی این گونه بیشتر مورد توجه قرار گیرد. با موفقیت در تولید غذای مورد نیاز مولدین،امکان قطع پایه چشمی و تکثیر میگوی سفید غربی در تمام طول سال میسر گردید و در سال ۱۹۷۸ میگوی سفید غربی جایگزین میگوی آبی شد ( روزنبری ۲۰۰۱).از اواسط دهه ۱۹۷۰ ماهیگیران و مراکز تکثیر مقدار زیادی بچه میگو را عرضه نمودند که موجب افزایش میزان تولید میگوی پرورشی گردید به طوری که در سال ۱۹۷۵ مقدار آن به ۲۲۶۰۰ تن رسید. در این زمان مزارع پرورش میگوی سفید غربی به شیوه گسترده در اکوادور و تولید میگوی چینی به روش نیمه متراکم در چین و تایوان به طور انبوه آغاز شده بود و پرورش میگوی ببری سیاه در تایلند د رنقطه شروع قرار داشت.
در دهه بعد میزان تولید میگوی پرورشی به ۲۰۰۰۰۰ تن رسید که ۷۵ درصد آن در شرق و جنوب شرقی آسیا تولید شد. در سال ۱۹۸۸ با افزایش تولید در چین، تایوان ، اکوادور، اندونزی، تایلند و فیلیپین میزان تولید به سرعت افزایش یافت و به ۵۶۰۰۰۰ تن رسید( روزنبری ۲۰۰۱).در سالهای ۱۹۸۹- ۱۹۸۷ اولین کاهش شدید در تولید میگوی پرورشی به دلیل آلودگی، استرس و افزایش حساسیت به عوامل بیماریزا -به خصوص ویروسها- در تایوان اتفاق افتاد و طی آن میزان تولید میگوی ببری سیاه از ۷۸۵۰۰ تن به ۱۶۶۰۰ تن رسید. در پی این کاهش کارشناسان و فن آوری چینی در سرتاسر دنیا به ویژه تایلند ، پراکنده شدند که در نتیجه آن تعداد مزارع کوچک پرورش میگوی ببری سیاه در این کشور به سرعت افزایش یافت و تایلند را از سال ۱۹۹۳ تا ۲۰۰۰ در صدر کشورهای تولید کننده میگوی پرورشی قرار داد.در سال ۱۹۸۹ به دلیل بیماری و متعاقب آن مرگ امپراتور و در نتیجه توقف مصرف میگو در کشور ژاپن – بزرگترین بازار میگو در آن زمان- قیمت میگوی پرورشی به شدت تنزل یافت و برای میگوی پرورشی آسیا از ۵/۸ دلار به ۵/۴ دلار رسید.
علاوه بر این پس از سالها ثبات نسبی میزان تولید میگو در حدود ۲ میلیون تن با افزایش تولید میگوی پرورشی میزان عرضه با ۲۵ درصد افزایش روبرو شد و پایین بودن میزان تقاضا به کاهش قیمتها کمک نمود.صنعت پرورش میگو در سالهای بعد با بحرانهای دیگری و از جمله بیماریهای ویروسی مواجه شد. در اولین بحران میزان تولید میگو در کشور چین به دلیل بروز بیماری ویروسی لکه سفید از ۲۰۷۰۰۰ تن در سال ۱۹۹۲ به ۶۴۰۰۰ تن در سال ۱۹۹۴-۱۹۹۳ تنزل یافت و با بروز بیماری سر زرد و لکه سفید در تایلند، فیلیپین و اندونزی در اوایل دهه ۱۹۹۰ این بحران ادامه پیدا کرد. در اکوادور و امریکای مرکزی نیز با بروز بیماری ویروسی تائورا در اواسط دهه ۹۰ و بیماری لکه سفید از سال ۱۹۹۹ این ماجرا ادامه یافت.در اوایل دهه ۱۹۹۰ پرورش میگوی ببری سیاه در ویتنام، هند و بنگلادش بطور قابل توجهی گسترش یافت.
در آمریکای جنوبی، هندوراس ، مکزیک و کلمبیا پرورش میگو در سامانه نیمه متراکم بر اساس میگوی سفید غربی و میگوی آبی توسعه یافت. از اوایل تا اواسط دهه ۱۹۹۰ میزان تولید میگوی پرورشی در حدود ۷۰۰۰۰۰ تا ۹۰۰۰۰۰ تن ثابت ماند. به دلیل بروز بیماریهای لکه سفید و سر زردی در آسیا و تائورا در آمریکای جنوبی دوره میزان تولید میگو در برخی از کشورها با کاهش مواجه شد در حالی که در بعضی دیگر این صنعت توسعه یافت . با گسترش صنعت و مهار بیماری های ویروسی میگوی ببری سیاه در آسیا، امکان طی کردن چرخه کامل زندگی میگوی سفید غربی در اسارت و گسترش استفاده از لاین های به گزینی شده و اهلی شده این میگو در آمریکای جنوبی و گسترش پرورش این میگو در آسیا میزان تولید میگوی پرورشی مجددا با افزایش روبرو گردیده است.به طور کلی میگوهای دریایی همچنان اصلی ترین گروه از سخت پوستان پرورشی به شمار می روند. سه گونه اصلی، یعنی میگوی ببری سبز، میگوی چینی و میگوی سفید غربی، ۷۵ درصد تولید میگوی پرورشی را تشکیل می دهند.
در سال ۲۰۰۲ در رده بندی آبزیان پرورشی میگوی ببری سیاه از نظر میزان تولید در رده سیزدهم قرار داشته است اما از نظر ارزش با ۳۳۷۱ میلیون دلار پس از ماهی کپور نقره ای در رده دوم جای گرفته است.میزان تولید میگوی پرورشی در سال ۲۰۰۲ معادل ۴۸/۱ میلیون تن بود که ۴۹ درصد از کل تولید جهانی میگو را تشکیل داده است ( فائو ۲۰۰۲، چمبرلین ۲۰۰۳) . در طی سالهای ۱۹۹۴ تا ۲۰۰۲ در حد ۶۰۰۰۰۰ تن ثابت باقی مانده اما با توجه به افزایش میزان تولید میگوی چینی و میگوی سفید غربی ، سهم میگوی ببری سیاه از کل تولید میگوی پرورشی از ۶۳% در سال ۱۹۹۴ به ۴۰ درصد در سال ۲۰۰۲ تنزل یافته است. با توجه به گسترش سریع مزارع پرورش میگوی سفید غربی در آسیا و بالاخص چین و تایلند پیش بینی می شود که در سال ۲۰۰۳ تولید این گونه در آسیا به ۵۰۰۰۰۰ تن خواهد رسید.برآوردها نشان می دهدکه میزان تولید میگوی پرورشی به طور متوسط ۱۲ تا ۱۵ درصد در سال افزایش خواهد یافت.از سال ۱۹۹۷ قیمت میگو در بازار آمریکا سالانه ۴ درصد در سال کاهش یافته و از ۱۰ دلار به ۸ دلار در هر کیلو رسیده است (پایگاه اینترنتی NMFS). علیرغم عدم اطمینان مصرف کنندگان و نا مناسب بودن وضعیت اقتصاد ملی در ژاپن و امریکا، آمار واردات میگو در سه ماهه اول سال ۲۰۰۳ نشان دهنده ثبات نسبی قیمت ها است. با توجه به رشد اندک تقاضا در بازار های اصلی ( ۹ درصد در سال از سال ۱۹۹۶) و حجم تقاضا برای واردات ( امریکا ۴۵۰۰۰۰ تن ، اروپا ۳۰۰۰۰۰ تن و ژاپن ۲۵۰۰۰۰ تن در سال ۲۰۰۲ ) به نظر می رسد که عرضه بیش از حد میگوی سفید غربی توسط چین ، برزیل و دیگر کشورهای آسیایی و آمریکای جنوبی و مرکزی منجر به کاهش قیمتها خواهد شد ( چمبر لین ۲۰۰۳، پایگاه اینترنتی گلوبفیش و NMFS ). علاوه بر این ضرورت سازگار نمودن صنعت با ارتقای استانداردهای کیفیت محصول و استاندارهای زیست محیطی فشار زیادی را به کشورهای عمده تولید کننده میگوی پرورشی وارد نموده و افزایش هزینه های تولید را در پی داشته است. کاهش قیمتها و عدم اطمینان به بازاریابی محصول موجب گردید تا در سال ۲۰۰۴ تعداد زیادی از مزارع مجددا به میگوی ببری سیاه روی بیاورند.
●تاریخچه معرفی میگوهای پنائیده
استفاده از جانوران غیر بومی به منظور افزایش درآمد و میزان تولید مواد غذایی از پیشینه ای طولانی بر خوردار است و به اواسط قرن نوزدهم میلادی باز می گردد. بحث پیرامون استفاده از گونه های غیر بومی با وجود موفقیتها و شکستهای متعدد همواره وجود داشته است. بر اساس بانک اطلاعاتی گونه های معرفی شده فائو، در ۴۰ درصد موارد دلیل اصلی معرفی گونه های غیر بومی توسعه آبزی پروری بوده است. علاوه بر این آمار نشان می دهد که از سال ۱۹۴۰ موارد معرفی گونه های غیر بومی افزایش یافته و ۶۵ درصد آن خود خواسته و ارادی بوده است. بخش قابل توجهی از گونه های معرفی شده ( ۶ درصد) جزء ماهیان هستند و ۱۹۱ مورد از معرفی سخت پوستان ثبت شده است. پیشرفت در شیوه های حمل و نقل امکان جابجایی انبوه بسیار از انواع آبزیان را به آسانی فراهم آورده است. علاوه بر این توسعه سریع آبزی پروری در جهان و تقاضا برای گونه های جدید موجب افزایش موارد معرفی شده است ( بانک اطلاعات معرفی گونه های جدید ، فگان ۲۰۰۱).
●پراکنش طبیعی میگوی سفید غربی و میگوی آبی
میگوی سفید غربی بومی سواحل اقیانوس آرام از سواحل مکزیک و امریکای مرکزی و جنوبی تا پرو است. درجه حرارت آب در این ناحیه معمولا در سرتا سر سال بیش از ۲۰ درجه سانتیگراد است ( ویبان و سوئینی ۱۹۹۱، روزنبری ۲۰۰۲). اگرچه تفاوتهایی در بین ذخایر این میگو در مناطق مختلف وجود دارد اما در حال حاضر در مورد اینکه جمعیت مختلفی از این گونه وجود دارد یا خیر ؟ نمی توان اظهار نظر نمود.پراکنش میگوی آبی همانند میگوی سفید غربی است و در سواحل اقیانوس آرام از مکزیک تا پرو یافت می شود اما فراوانی آن در این مناطق ( بجز نیکاراگوئه ) بیشتر از میگوی سفید غربی است ( روزنبری ۲۰۰۲). در حال حاضر دست کم ۶ جمعیت متفاوت از نظر ریختی و ژنتیکی در خلیج کالیفرنیا و مکزیک شناسایی شده اند که نشان دهنده تفاوتهای احتمالی در کیفیت آنها برای آبز ی پرروی است.
●جابجایی میگو برای پرورش آزمایشی
محققین فرانسوی که در تاهیتی بر روی تکثیر و پرورش متراکم گونه های غیر بومی مطالعه می کردند در دهه ۱۹۷۰ اولین جابجایی را برای میگوی ژاپنی، ببری سیاه، سفید غربی و آبی انجام دادند.در اواخر دهه ۱۹۷۰ و اوایل ۱۹۸۰ میگوی سفید غربی و میگوی آبی از زیستگاههای طبیعی خود در سواحل مکزیک به پرو انتقال یافتند و از این نقطه این میگوها به سواحل شمال غربی اقیانوس آرام در آمریکا و هاوائی و سواحل شرقی اقیانوس اطلس از کارولینا و تگزاس در شمال تا مکزیک، بلیز، نیکاراگوئه، کلمبیا، ونزوئلا تا برزیل در جنوب منتقل شدند. در حال حاضر در اکثر این کشورها پرورش این میگوها رایج است. میگوی ببری سیاه و میگوی ژاپنی در سالهای ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ از آسیا وارد و به کشورهای مختلف قاره امریکا شامل ایالات متحده، هاوایی ( که تولید کننده میگوی عاری از بیماریهای خاص است)، اکوادور و برزیل معرفی شد اما این جابجایی موفقیت آمیز نبوده است.معرفی میگوی سفید غربی به آسیا در سالهای ۷۹-۱۹۷۸ با جابجایی این گونه به فیلیپین انجام پذیرفت که موفقیت آمیز نبود. چین در سال ۱۹۸۸ گروهی از بچه میگوهای تولید شده در "انستیتو تحقیقات دریایی دانشگاه تگزاس" را وارد نمود و موفق به حفظ و گسترش جمعیت این گونه شد ( مکاتبه با فائو). در سال ۱۹۹۴ آبزی پروران چینی موفق به تولید چه میگوی موردنیاز خود شدند و در اواخر دهه ۱۹۹۰ پرورش این گونه در مقیاس تجارتی با موفقیت پرورش یافت. در سال ۱۹۸۷ نزدیک به ۱۰۰۰۰۰ قطعه بچه میگوی سفید غربی از پاناما به فلیپین وارد شد که با عدم موفقیت همراه بود و پرورش این گونه برای ده سال دیگر به تعویق افتاد.از سال ۲۰۰۰ میلادی میگوی آبی عاری از عوامل بیماریهای خاص از مراکز مطمئنی در مکزیک و آمریکا برای پرورش آزمایشی به بسیاری از کشورهای آسیایی شامل برونئی، چین ، تایوان، تایلند، میانمار، اندونزی و سنگاپور معرفی شده است. اما این معرفی هنوز بر صنعت پرورش میگو در این کشورها تاثیر نگذاشته و در عین حال مشکلات خاصی نیز بوجود نیاورده است. تنها در برونئی صنعت پرورش این میگو پا گرفته است.
●جابجایی میگو برای مقاصد تجارتی
معرفی میگوی سفید غربی به مناطق جدید در حوزه آمریکا و اقیانوس آرام و اخیرا به آسیا آثار مثبت کاملا مشهودی را بر ظرفیت تولید میگو در این کشورها برجای گذاشته است. احتمالا این تنها مورد ثبت شده از موفقیت در معرفی میگوی پرورشی است اما امکان بروز آثار منفی همچنان وجود دارد و در صفحات بعدی مورد بحث قرار خواهد گرفت.
●برزیل
به دلیل عدم امکان تکثیر و پرورش متراکم انواع بومی میگو ( بواسطه درجه حرارت بالا و میزان کم اکسیژن)، برزیل در سال ۱۹۸۰ ابتدا میگوی ژاپنی و در سال ۱۹۸۱ میگوی ببری سیاه ، در ۱۹۸۳ میگوی سفید غربی و میگوی ابی و در ۱۹۹۴ میگوی دم قرمز را وارد نمود( روبرتو آندریاتا و همکاران ۲۰۰۲، باروس گوئرلهاس ۲۰۰۳). پرورش تجارتی میگوی سفید غربی در سال ۱۹۸۳ آغاز شد اما با واردات ذخیره سریع الرشد این میگو از پاناما در سال ۱۹۹۱، قابلیت رسیدگی جنسی در اسارت، رشد سریع، ضریب تبدیل غذایی مناسب و بازماندگی بالا در استخرها و نیز بازار خوب در اروپا و امریکا ، تولید این گونه از سال ۱۹۹۵ از دیگر انواع پیشی گرفت.
●آمریکا
بچه میگوی سفید غربی برای اولین بار در سال ۱۹۸۵ از پاناما به کارولینای جنوبی وارد شد و به تدریج به گونه اصلی پرورشی در شمال آمریکا تبدیل شد ( سندیفر و همکاران ۱۹۸۸). میگوی ببری سبز نیز در سال ۱۹۸۸ از پاناما به کارولینای جنوبی وارد گردید و پس از فرار از تاسیسات پرورشی بعدها در سواحل شرقی اقیانوس اطلس تا فلوریدا صید شد اما هنوز جمعیت قابل توجهی را تشکیل نمی دهد( مک کن و همکاران ۱۹۹۶).شش گونه میگوی پنائیده شامل میگوی ببری سیاه، میگوی سفید غربی، میگوی آبی، ژاپنی، چینی و سفید هندی به منظور انجام تحقیقات و پرورش تجارتی به هاوائی معرفی شده است. بجز میگوی سفید هندی که حذف عوامل بیماریزای آن میسر نگردید، ذخیره سایر انواع در این جزیره وجود دارد اما تنها میگوی سفید غربی به صورت تجارتی پرورش داده می شود و مولدین عاری از عوامل بیماریزای خاص و مقاوم به بیماریها تولید و به دیگر کشورها فروخته می شود ( مکاتبه شخصی با ویبان ، الدریج ۱۹۹۵، هنینگ و همکاران ۲۰۰۳). ورود میگوهای غیر بومی به هاوایی غالبا در طی سالهای ۱۹۷۸تا ۱۹۸۵ صورت گرفته است. پس از آن به دلیل مخاطرات ناشی از ورود ویروسهای جدید ورود میگو از خارج تقریبا متوقف شد( الدریج ۱۹۹۵). بروک (۱۹۹۲) فهرستی از عوامل بیماریزای ویروسی که تا سال ۱۹۹۲ در هاوایی وجود داشته اند را تهیه نمود. اگرچه تعدادی از میگوهای سفیدغربی، ببری سیاه، میگوی آبی و ژاپنی از تاسیسات پرورشی فرار کرده اند اما در طبیعت جمعیت قابل توجهی را تشکیل نداده اند( بروک ۱۹۹۲، الدریج ۱۹۹۵).
●جزایر اقیانوس اطلس
اگر چه نزدیک به ۲۰ گونه بومی از میگوهای پنائیده در جزایر اقیانوس اطلس جنوبی و هاوایی زیست می کنند اما از سال ۱۹۷۲ گونه های جدیدی به این منطقه و در درجه اول به تاهیتی و کالدونیای جدید معرفی شده است. این گونه ها شامل میگوی ببری سیاه، میگوی موزی، میگوی آبی و سفید غربی ( از سال ۱۹۷۲) و متا پنئوس انسیس، پنئوس آزتکوس، میگوی چینی و ببری سبز ( از سال ۱۹۷۳) و میگوی سفید هندی ( در سال ۱۹۸۱) هستند( الدریج ۱۹۹۵). علاوه بر این در سال ۱۹۷۸ میگوی آبی از مکزیک و پاناما به مستعمرات فرانسه و در اواسط دهه ۱۹۹۰ و سال ۲۰۰۲ از هاوایی به فیجی معرفی شد( مکاتبه شخصی با بن پونیا).از بین تمامی این گونه ها تنها میگوی موزی در فیجی پا گرفت. علیرغم رها سازی میگوی ژاپنی این میگو به طبیعت پیوند نخورد( الدریج ۱۹۹۵). با اینکه تحقیقات زیادی در ۳۰ سال گذشته انجام شده اما به دلیل نبود بازار داخلی، بالا بودن هزینه های حمل ونقل و مسائل اقتصادی، اجتماعی و شرایط اقلیمی، پرورش میگو در جزایر اقیانوس اطلس همچنان فعالیتی محدود است( آدامز و همکاران ۲۰۰۱). میزان تولید میگوی پرورشی این منطقه در سال ۲۰۰۲ میلادی ۲۲۷۲ تن بود که بخش عمده آن را میگوی آبی تولید شده در کالدونیای جدید تشکیل می دهد( مکاتبه شخصی با بن پونیا).آسیا
انتقال پیش مولدین میگوی سفید غربی عاری از عوامل بیماریزای خاص (در حجم تجارتی) از آمریکا به آسیا برای اولین بار در سال ۱۹۹۶ و از هاوایی به تایوان انجام گرفت( ویبان ۲۰۰۲) ( جدول ۲). موفقیتهای اولیه در مولد سازی، تکثیر و پرورش این گونه موجب افزایش تقاضا برای پیش مولدین و معرفی مولدین وحشی از منابع متعدد در آمریکای لاتین در سال ۱۹۹۷ گردید. بنا به گزارشها میزان تولید این میگو در اوایل توسعه معادل ۱۲ تن میگو در هکتار با میانگین وزن ۱۲ تا ۱۵ گرم در مدت ۷۵ روز بود( ویبان ۲۰۰۲) که شبیه به شرایط کنونی تولید در تایلند و اندونزی است.از اواسط ۱۹۹۸ پرورش دهندگان میگو در تایوان و چین خود مولدین مورد نیاز را در استخرها پرورش می دهند. در اوایل ۱۹۹۹ به واسطه ویروس تائورا که به همراه مولدین وحشی از آمریکای جنوبی به تایوان وارد شده بود مرگ و میر شدیدی در مزارع میگو ( تا ۸۰ درصد در مدت ۳ روز) اتفاق افتاد ( تو و همکاران ۱۹۹۹ ، یو و سانگ ۲۰۰۰). علاوه بر این مرگ و میر ناشی از بیماری لکه سفید و کندی رشد و ناهنجاریهای ریختی ناشی از بیماری IHHN شیوع یافته بود. مشکلات ناشی از بیماریها موجب کاهش سود و تمایل برای استفاده از مولدین پرورشی ارزان قیمت تر ، بدون توجه به بهگزینی و رعایت اصول ایمنی زیستی گردید. در نتیجه کاهش رشد ناشی از همخونی و تولید بچه میگوهای بیمار اتفاق افتاد. علیرغم تمامی این مشکلات میزان توید میگوی سفید غربی در تایوان در سال ۲۰۰۲ با ۷۶۳۳ تن بیش از میگوی ببری سیاه با ۱۸۲۸ تن بود.پس از تایوان، چین در سال ۱۹۹۸ میگوی سفید غربی عاری از بیماریهای خاص را از هاوایی وارد نمود تا تولید مولد پرورشی خود را افزایش دهد( ویبان ۲۰۰۲). موفقیتهای زود هنگام منجر به واردات انبوه پیش مولدین عادی و نیز عاری از عوامل بیماریزای خاص از تایوان و هاوایی در سال ۱۹۹۹ شد که در پی آن همانند تایوان بیماری تائورا در کشور چین نیز شایع گردید. علیرغم همه مسائل و مشکلات وجود توانمندیهای فیزیکی و انسانی فراوان در کشور چین موجب شد تا در دهه حاضر چین خود را به عنوان تولید کننده برتر میگو و بخصوص میگوی سفید غربی مطرح نماید( ویبان ۲۰۰۲). در سال ۲۰۰۲ تولید میگوی سفید غربی در چین ( بدون احتساب تایوان) به ۲۷۰۰۰۰ تن رسید و پیش بینی می شود که مقدار آن در سال ۲۰۰۳ به ۳۰۰۰۰۰ تن ( معادل ۷۱ درصد از کل تولید میگوی چین در سال ۲۰۰۳ ، یعنی ۴۱۵۰۰۰ تن ) افزایش یابد که در این صورت به تنهایی از مجموع تولید این میگو در دیگر نقاط جهان بیشتر خواهد بود.متعاقبا میگوی سفید غربی عاری از عوامل بیماریزای خاص و مقاوم به بیماری ( تائورا) از ایالات متحده و میگوهای معمولی از آمریکای لاتین ، تایوان و چین به بسیاری از کشورهای آسیایی ازجمله فیلیپین ( ۱۹۹۷)؛ تایلند ( ۱۹۹۸)، اندنزی و ویتنام (۲۰۰۰)، مالزی و هند ( ۲۰۰۱) و میانمار و بنگلادش معرفی شدند که در بر خی موارد حتی تاییدیه های رسمی برای ورود این گونه وجود ندارد( فگان ۲۰۰۲، تاو و همکاران ۲۰۰۲، ویبان ۲۰۰۲).به دلیل کندی رشد میگوی ببری سیاه که پیش از آن گونه اول پرورشی آسیا محسوب می شد و مزایای پرورش میگوی سفید غربی در طی سه سال گذشته این میگو به گونه غالب مبدل شد و تولید آن در آسیا به ویژه در تایلند و چین، تا سال ۲۰۰۳ به شدت افزایش یافت. در سال ۲۰۰۴ به دلیل پایین بودن قیمت خرید میگو و قوانین مربوط به ضد بازار شکنی (دامپینگ) در ایالات متحده که یکی از بازارهای اصلی بشمار می رود، از سرعت افزایش تولید کم شده و در برخی موارد مقدار تولید کاهش یافته است.علیرغم مشکل بودن برآورد تجارت پیش مولدین میگوهای عاری از عوامل بیماریزای خاص ( به دلیل شخصی و محرمانه بودن اطلاعات شرکتها) ارزش تجارت پیش مولدین میگوی سفید غربی توسط ۵ تا ۶ مرکز فعال در هاوایی و یک مرکز در فلوریدا آمریکا معادل ۵ میلیون دلار برآورد می شود که بخش عمده آن حاصل صادرات به آسیا است. بر این اساس می توان برآورد نمود که ۲۸۰۰۰ پیش مولد ( شامل ۱۴۰۰۰ میگوی ماده) در هر ماه صادر می شود که به معنی تولید ۶ میلیارد ناپلی و ۳ میلیارد بچه میگو در ماه است. که به این ترتیب امکان ذخیره سازی ۴۰۰۰ هکتار استخر در هر ماه فراهم می شود. بنا بر این می توان نتیجه گرفت که از مولدین میگوی سفید غربی عاری از عوامل بیماریزا که در آمریکا تولید می شود ۲۴۰۰۰ تن میگو در هر ماه و یا ۲۸۸۰۰۰ تن میگو در یکسال تولید خواهد شد.میگوی آبی گونه اصلی پرورشی در مکزیک است اما در دیگر کشورهای قاره آمریکا با میگوی سفید غربی جایگزین شده است. در سه سال گذشته در بسیار از کشورهای آسیایی میگوی آبی عاری از عوامل بیماریزای خاص تولید شده است اما بر میزان تولید میگوی پرورشی تاثیر قابل توجهی نداشته است. تنها در برونئی با واردات این گونه در سال ۲۰۰۰ میزان تولید میگوی پرورش ۴ برابر شده است. آزمایشات انجام شده در تایوان، میانمار، اندونزی و سنگاپور چندان موفق نبوده و پرورش تجارتی آن گسترش نیافته است ( جدول ۲). در سال ۲۰۰۰ تایلند و چین نیز این میگو را از مراکز عادی وارد کرده اند اما تا کنون در صنعت پرورش میگوی این کشورها نقش درخوری نداشته است.
مزایا و معایب میگوی سفید غربی و میگوی آبی
دلایل متعددی برای معرفی میگوی سفید غربی و میگوی آبی به مناطق جدید وجود دارد. به دلیل مشکلات مبتلابه ناشی از گونه های بومی و به منظور کسب درآمد بیشتر و علیرغم وجود قوانین مختلف بین المللی، منطقه ای و کشوری ( بخش هفتم) بخش خصوصی ( و دولتی) درست یا نادرست خواهان معرفی گونه های غیر بومی هستند. معرفی این گونه ها مزایایی برای بازاریابی داشته و امکان گسترش و تنوع بخشی به فعالیتهای آبزی پروری و افزایش تراکم را فراهم می آورد. با بهبود وضعیت حمل و نقل برخی محدودیتهای قدیمی را برطرف شده و زمینه جابجایی آبزیان غیر بومی را در سطح بین المللی فراهم آورده است.
مزایا و معایب میگوی سفید غربی و آبی در مقایسه با انواع بومی میگو ( با تاکید بر میگوی ببری سیاه) در جدول ۴ و مقایسه اطلاعات مربوط به تولید میگوی سفید غربی با ببری سیاه در جدول ۵ ارایه شده است.
دلایل معرفی گونه های غیر بومی و مخاطرات احتمالی انتقال این گونه ها به شرح زیر است:
سرعت رشد
سرعت رشد میگوی سفید غربی معادل میگوی ببری سیاه است و می تواند تا ۳ گرم در هفته رشد کرده و در شرایط پرورش متراکم ( تا ۱۵۰ قطعه در متر مربع ) به وزن ۲۰ گرم ( حد اکثر وزن معمول در شرایط پرورشی) برسد. در اوزان بیش از ۲۰ گرم از سرعت رشد این میگو ( مخصوصا نرها ) کاسته شده و به ۱ گرم در هفته تنزل می یابد ( ویبان و سوئینی ۱۹۹۱).در شرایط پرورش تجارتی در استخرهای خاکی در آسیا ( تایلند و اندونزی ) و در شرایط متراکم ( ۶۰ تا ۱۵۰ قطعه در متر مربع) سرعت رشد این میگو معمولا ۱ تا ۵/۱ گرم در هفته و میزان بازماندگی آن ۸۰ تا ۹۰ درصد است. در حالی که در تایلند سرعت رشد میگوی ببری سیاه در پنج سال اخیر از ۲/۱ به ۱ گرم در هفته و میزان بازماندگی به ۵۵ تا ۴۵ درصد تنزل یافته است ( چمبرلین ۲۰۰۳) که محتملا ناشی از بروز بیماری و مسائل وراثتی ناشی از همخونی مولدین است ( جدول ۵). سرعت رشد میگوی آبی نیز مانند میگوی سفید غربی است و وزن آن بیش از این گونه است.●تراکم ذخیره سازی
پرورش میگوی سفید غربی در تراکمهای بسیار بالا و تا ۱۵۰ قطعه در متر مربع مقدور است و در شرایط بسته و تحت کنترل می توان تراکم را تا ۴۰۰ قطعه در مترمربع افزایش داد. اگر چه پرورش متراکم نیازمند مراقبت بیشتر و کنترل عوامل زیست محیطی است اما بکارگیری این شیوه موجب تولید بیشتر در واحد سطح و بهره وری بهتر از آنچه در حال حاضر در مورد میگوی ببری سیاه در آسیا وجود دارد ، خواهد شد.
میگوی ببری سیاه و میگوی آبی هر دو مهاجم بوده و نیاز پروتئینی آنها بالا است و به محیطهای آبی با کیفیت بهتر نیاز دارند که پرورش آنها در تراکمهای متداول برای میگوی سفید غربی را مشکل می سازد.
●دامنه تحمل درجه شوری
میگوی سفید غربی دامنه وسیعی از درجات شوری از ۵/۰ تا ۴۵ گرم در لیتر را تحمل می کند. در بازه ۷ تا ۳۴ گرم در لیتر میگو رشد می کند و بهترین درجه شوری برای رشد در حدود ۱۰ تا ۱۵ گرم در لیتر است. در این محدوده فشار اسمزی همولنف با محیط پیرامون یکسان است( ویبان و سوئینی ۱۹۹۱). این ویژگی میگوی سفید غربی را گونه مناسبی برای پرورش در مزارع جدیدی ساخته است که در چند سال اخیر در اراضی غیر ساحلی در آسیا و امریکای لاتین احداث شده اند. برای مثال در کشور چین درصد قابل توجهی از این میگو در اراضی غیر ساحلی دارای آب شیرین پرورش می یابد و بازدهی آن از گونه های بومی بیشتر است.به نظر می رسد ایجاد مزارع پرورش میگو در خارج از منطقه ساحلی و استفاده از این گونه به دلیل ایمنی زیستی ، بالا بودن قیمت اراضی ساحلی و وجود معارضین همچنان ادامه خواهد یافت. علاوه بر این در تایلند پرورش میگوی ببری سیاه در آبهای شیرین ممنوع است اما چنین محدودیتی برای پرورش میگوی سفید غربی وجود ندارد. قدرت تحمل میگوی آبی و میگوی سفید هندی در درجات پایین شوری از میگوی سفید غربی کمتر است . از این رو برای پرورش در این مناطق کمتر مناسب اند.
●دامنه تحمل درجه حرارت
میگوی سفید غربی قادر به تحمل دامنه وسیعی از درجه حرارت است اما همانند اغلب دیگر گونه های استوایی و نیمه استوایی در دمای ۲۳ تا ۳۰ درجه سانتیگراد بهتر رشد می کند. مناسبترین درجه حرارت رشد این گونه در اوزان پایین ( ۱ گرمی) ۳۰ درجه سانتیگراد و برای میگوهای بزرگتر ( ۱۲ تا ۱۸ گرمی) ۲۷ درجه سانتیگراد است.این میگو قادر به تحمل درجات حرارت بین ۱۵ تا ۳۳ درجه سانتیگراد بدون هیچ گونه مشکلی است اما از سرعت رشد آن کاسته می شود ( ویبان و سوئینی ۱۹۹۱). بنا بر این پرورش این میگو در فصول سرد نیز اقتصادی خواهد بود. در فصل سرد پرورش میگوی ببری سیاه در آسیا به طور سنتی متوقف می شود و با پرورش میگوی سفید غربی امکان افزایش تعداد نوبتهای کشت فراهم خواهد شد. قدرت تحمل بیشتر میگوی سفید غربی احتمالا از جمله دلایلی است که این جانور را نسبت به بیماری لکه سفید مقاوم تر می سازد. اما تجربیات اخیر در تایلند، اکوادور و دیگر مناطق نشان داده است که در صورتی که درجه حرارت آب به کمتر از ۳۰ درجه سانتیگراد تنزل یابد احتمال وقوع بیماری لکه سفید و تائورا برای میگوی سفید غربی و میگوی ببرس سبز یکسان است.میگوی آبی قادر به تحمل درجات حرارت پائین تر از میگوی سفید غربی، ببری سیاه و سفید هندی است اما به میزان اکسیژن محلول بیشتری نیاز دارد( روزنبری ۲۰۰۲).
●میزان نیاز به پروتئین در جیره غذایی
در مقایسه با میگوی ببری سیاه، میگوی چینی یا میگوی آبی که نیاز پروتئینی آنها ۳۶ تا ۴۲ درصد است، میگوی سفید غربی نیاز به غذاهای با پروتئین کمتر( ۲۰ تا ۳۵ درصد) دارد و درنتیجه غذای آن ارزانتر است. این میگو قادر است حتی در شرایط پرورش متراکم از تولیدات طبیعی استخر بیشتر استفاده کند ( ویبان و سوئینی ۱۹۹۱). برای مثال در تایلند غذای متداول برای پرورش میگوی سفید غربی حاوی ۳۵ درصد پروتئین است که در مقایسه با غذای میگوی ببری سیاه با ۴۰ تا ۴۲ درصد پروتئین بین ۱۰ تا ۱۵ درصد ارزانتر است. علاوه بر این کارایی تغذیه در میگوی سفید غربی بهتر و میانگین ضریب تبدیل غذا برای این میگو ۲/۱ و کمتر از ضریب تبدیل غذا در پرورش میگوی ببری سیاه ( ۶/۱) است ( مکاتبه شخصی با دکتر محمد شریف). این عوامل به همراه سرعت رشد بیشتر و درصد بازماندگی بالاتر موجب کاهش ۲۵ تا ۳۰ درصدی هزینه های تولید میگوی ۲۰ گرمی سفید غربی در مقایسه با تولید میگوی ببری سیاه است ( ۳۳/۲ دلار در مقایسه با ۴۱/۳ دلار برای تولید هر کیلو میگو در آسیا – جدول ۵).نتایج پرورش در مزارع متراکم ( ۶۰ قطعه در مترمربع) میگوی سفید غربی در اندونزی نشان داده است که با استفاده از غذاهای حاوی ۳۰ تا ۳۲ درصد پروتئین به جای غذای محتوی ۳۸ تا ۴۰ درصد پروتئین ، میزان بازماندگی و رشد میگو اندکی بهبود می یابد( تاو و همکاران ۲۰۰۲). علاوه بر این نتایج پرورش میگو در سامانه بسته و بدون استفاده از تولیدات طبیعی که در کشور بلیز ابداع و در حال حاضر در کشورهای چین، اندونزی و دیگر کشورها مورد استفاده قرار دارد نشان می دهد که در صورت وجود تولیدات طبیعی باکتریایی، غذاهای با پروتئین پائین تر از ۲۰ درصد نیز بدون بروز مشکل در پرورش میگوی سفید غربی قابل استفاده هستند (مکینتاش و همکاران ۱۹۹۹).
●سهولت تکثیر و اهلی سازی
بر خلاف میگوی ببری سیاه که دارای تلیکوم بسته است میگوی سفید غربی و میگوی آبی دارای تلیکوم باز هستند. از این رو وادار کردن آنها به جفتگیری و تخمریزی در شرایط اسارت آسانتر است و این امکان را فراهم می سازد که چرخه زندگی این میگو را در شرایط اسارت کامل نموده و بهگزینی ( رشد سریعتر و مقاومت نسبت به بیماریها ) و اجرای برنامه های اهلی سازی تسهیل می شود. این ویژگی ها امکان کنترل و بهبود ذخیره پرورشی و تولید ذخیره های عاری از عوامل بیماریزا و مقاوم به بیماریهای خاص را ممکن می سازد که به نوبه خود موجب کاهش هزینه ها و احتمال وقوع بیماری و مسائل زیست محیطی و نیز رفع مشکل در پیش بینی صید مولدین وحشی و حذف ضایعات صید می شود.علیرغم سهولت تهیه و تکثیر مولدین پرورشی، فن آوری تولید این مولدین چندان ساده نیست. بسیاری از پرورش دهندگان آسیایی هیچگونه تجربه ای در این زمینه ندارند که این امر در تایلند، اندونزی، مالزی و دیگر کشورها منجر به بروز مشکلاتی در تامین بچه میگوی مورد نیاز گردیده است و موجب شده است تا مزرعه داران بچه میگو و پیش مولدین مورد نیاز خود را از منابعی که اغلب از سلامت آنها اطمینان ندارند به کشور وارد نمایند. این اقدام یکی از مخاطرات اصلی برای ورود ویروسها و سایر عوامل بیماریزا به مناطق غیر آلوده است. با طراحی و راه اندازی مراکز معتبر تولید پیش مولدین عاری از عوامل بیماریزا در کشورهایی که تصمیم به پرورش گونه های جدید دارند، احتمال وقوع این مخاطرات کاهش می یابد. صرفنظر از چین و تایوان که دارای تاسیسات نسبتا مناسبی برای پرورش مولدین و تکثیر میگوی سفید غربی هستند سایر کشورهای آسیایی از این امکانات بی بهره اند. با افزایش تقاضا برای بچه میگو و تکمیل فن آوری مولد سازی و تکثیر میگوی سفید غربی انتظار می رود این امکانات افزایش یابد.امکان تولید پیش مولدین بارور و دارای کیفیت بالا عاملی برای پایداری و همساز بودن پرورش میگو با طبیعت است و موجب توقف صید تعداد زیادی مولد و یا بچه میگوی وحشی شده و علاوه بر این از بروز ضایعات ناشی از صید ضمنی پیشگیری می کند. هزینه تولید مولدین پرورشی از خرید مولدین وحشی کمتر بوده و از نظر اقتصادی یک مزیت به حساب می آید.علیرغم کوششهای انجام شده برای اهلی ساختن میگوی ببری سیاه در ایالات متحده، استرالیا و تایلند این فعالیت هنوز در مقیاس تجارتی موفق نبوده است. پیش بینی می شود که برای اولین بار در سال ۲۰۰۴ پیش مولدین اهلی شده و عاری از بیماریهای خاص میگوی ببری سیاه در مقیاس تجارتی در هاوایی و ظرف چند سال آینده در تایلند تولید شود ( مکاتبه شخصی با ویبان ). مرکز ملی علوم و توسعه فن آوری تایلند (NSTDA) با همکاری مرکز ملی مهندسی ژنتیک و فنآوری زیستی (BIOTEC) با بودجه ای معادل ۴ میلیون دلار مطالعات خود را بر روی اهلی سازی میگوی ببری سبز ادامه داده و موفق به تولید ۶ نسل میگو عاری از بیماری لکه سفید و سر زردی شده است. در صورت موفقیت این برنامه همانند میگوی سفید غربی و میگوی آبی طی چرخه زندگی میگوی ببری سیاه در اسارت ممکن خواهد شد.حداقل وزن رسیدگی جنسی میگوی ماده ببری سیاه ۱۰۰ گرم است که رسیدن به این وزن در استخرهای پرورشی ۱۰ تا ۱۲ ماه به طول خواهد انجامید. این وزن برای میگوی سفید غربی و میگوی آبی ۳۵ گرم است که به آسانی ظرف مدت ۷ ماه حاصل می شود. بلوغ جنسی سریعتر و هزینه های پائین تر برای پرورش پیش مولدین میگوی سفید غربی مزیت قابل توجه این گونه نسبت به میگوی ببری سیاه است.
●پرورش لارو
میزان بازماندگی لارو میگوی سفید غربی و آبی در مراکز تکثیر معمولا ۵۰ تا ۶۰ درصد است که از میگوی ببری سیاه ( ۳۰-۲۰ درصد) بیشتر است ( روزنبری ۲۰۰۲).دلایل متعددی برای معرفی میگوی سفید غربی و میگوی آبی به مناطق جدید وجود دارد. به دلیل مشکلات مبتلابه ناشی از گونه های بومی و به منظور کسب درآمد بیشتر و علیرغم وجود قوانین مختلف بین المللی، منطقه ای و کشوری ( بخش هفتم) بخش خصوصی ( و دولتی) درست یا نادرست خواهان معرفی گونه های غیر بومی هستند. معرفی این گونه ها مزایایی برای بازاریابی داشته و امکان گسترش و تنوع بخشی به فعالیتهای آبزی پروری و افزایش تراکم را فراهم می آورد. با بهبود وضعیت حمل و نقل برخی محدودیتهای قدیمی را برطرف شده و زمینه جابجایی آبزیان غیر بومی را در سطح بین المللی فراهم آورده است.
مزایا و معایب میگوی سفید غربی و آبی در مقایسه با انواع بومی میگو ( با تاکید بر میگوی ببری سیاه) در جدول ۴ و مقایسه اطلاعات مربوط به تولید میگوی سفید غربی با ببری سیاه در جدول ۵ ارایه شده است.
دلایل معرفی گونه های غیر بومی و مخاطرات احتمالی انتقال این گونه ها به شرح زیر است:
●سرعت رشد
سرعت رشد میگوی سفید غربی معادل میگوی ببری سیاه است و می تواند تا ۳ گرم در هفته رشد کرده و در شرایط پرورش متراکم ( تا ۱۵۰ قطعه در متر مربع ) به وزن ۲۰ گرم ( حد اکثر وزن معمول در شرایط پرورشی) برسد. در اوزان بیش از ۲۰ گرم از سرعت رشد این میگو ( مخصوصا نرها ) کاسته شده و به ۱ گرم در هفته تنزل می یابد ( ویبان و سوئینی ۱۹۹۱).در شرایط پرورش تجارتی در استخرهای خاکی در آسیا ( تایلند و اندونزی ) و در شرایط متراکم ( ۶۰ تا ۱۵۰ قطعه در متر مربع) سرعت رشد این میگو معمولا ۱ تا ۵/۱ گرم در هفته و میزان بازماندگی آن ۸۰ تا ۹۰ درصد است. در حالی که در تایلند سرعت رشد میگوی ببری سیاه در پنج سال اخیر از ۲/۱ به ۱ گرم در هفته و میزان بازماندگی به ۵۵ تا ۴۵ درصد تنزل یافته است ( چمبرلین ۲۰۰۳) که محتملا ناشی از بروز بیماری و مسائل وراثتی ناشی از همخونی مولدین است ( جدول ۵). سرعت رشد میگوی آبی نیز مانند میگوی سفید غربی است و وزن آن بیش از این گونه است.
●تراکم ذخیره سازی
پرورش میگوی سفید غربی در تراکمهای بسیار بالا و تا ۱۵۰ قطعه در متر مربع مقدور است و در شرایط بسته و تحت کنترل می توان تراکم را تا ۴۰۰ قطعه در مترمربع افزایش داد. اگر چه پرورش متراکم نیازمند مراقبت بیشتر و کنترل عوامل زیست محیطی است اما بکارگیری این شیوه موجب تولید بیشتر در واحد سطح و بهره وری بهتر از آنچه در حال حاضر در مورد میگوی ببری سیاه در آسیا وجود دارد ، خواهد شد.
میگوی ببری سیاه و میگوی آبی هر دو مهاجم بوده و نیاز پروتئینی آنها بالا است و به محیطهای آبی با کیفیت بهتر نیاز دارند که پرورش آنها در تراکمهای متداول برای میگوی سفید غربی را مشکل می سازد.
●دامنه تحمل درجه شوری
میگوی سفید غربی دامنه وسیعی از درجات شوری از ۵/۰ تا ۴۵ گرم در لیتر را تحمل می کند. در بازه ۷ تا ۳۴ گرم در لیتر میگو رشد می کند و بهترین درجه شوری برای رشد در حدود ۱۰ تا ۱۵ گرم در لیتر است. در این محدوده فشار اسمزی همولنف با محیط پیرامون یکسان است( ویبان و سوئینی ۱۹۹۱). این ویژگی میگوی سفید غربی را گونه مناسبی برای پرورش در مزارع جدیدی ساخته است که در چند سال اخیر در اراضی غیر ساحلی در آسیا و امریکای لاتین احداث شده اند. برای مثال در کشور چین درصد قابل توجهی از این میگو در اراضی غیر ساحلی دارای آب شیرین پرورش می یابد و بازدهی آن از گونه های بومی بیشتر است.به نظر می رسد ایجاد مزارع پرورش میگو در خارج از منطقه ساحلی و استفاده از این گونه به دلیل ایمنی زیستی ، بالا بودن قیمت اراضی ساحلی و وجود معارضین همچنان ادامه خواهد یافت. علاوه بر این در تایلند پرورش میگوی ببری سیاه در آبهای شیرین ممنوع است اما چنین محدودیتی برای پرورش میگوی سفید غربی وجود ندارد. قدرت تحمل میگوی آبی و میگوی سفید هندی در درجات پایین شوری از میگوی سفید غربی کمتر است . از این رو برای پرورش در این مناطق کمتر مناسب اند.
●دامنه تحمل درجه حرارت
میگوی سفید غربی قادر به تحمل دامنه وسیعی از درجه حرارت است اما همانند اغلب دیگر گونه های استوایی و نیمه استوایی در دمای ۲۳ تا ۳۰ درجه سانتیگراد بهتر رشد می کند. مناسبترین درجه حرارت رشد این گونه در اوزان پایین ( ۱ گرمی) ۳۰ درجه سانتیگراد و برای میگوهای بزرگتر ( ۱۲ تا ۱۸ گرمی) ۲۷ درجه سانتیگراد است.این میگو قادر به تحمل درجات حرارت بین ۱۵ تا ۳۳ درجه سانتیگراد بدون هیچ گونه مشکلی است اما از سرعت رشد آن کاسته می شود ( ویبان و سوئینی ۱۹۹۱). بنا بر این پرورش این میگو در فصول سرد نیز اقتصادی خواهد بود. در فصل سرد پرورش میگوی ببری سیاه در آسیا به طور سنتی متوقف می شود و با پرورش میگوی سفید غربی امکان افزایش تعداد نوبتهای کشت فراهم خواهد شد. قدرت تحمل بیشتر میگوی سفید غربی احتمالا از جمله دلایلی است که این جانور را نسبت به بیماری لکه سفید مقاوم تر می سازد. اما تجربیات اخیر در تایلند، اکوادور و دیگر مناطق نشان داده است که در صورتی که درجه حرارت آب به کمتر از ۳۰ درجه سانتیگراد تنزل یابد احتمال وقوع بیماری لکه سفید و تائورا برای میگوی سفید غربی و میگوی ببرس سبز یکسان است.میگوی آبی قادر به تحمل درجات حرارت پائین تر از میگوی سفید غربی، ببری سیاه و سفید هندی است اما به میزان اکسیژن محلول بیشتری نیاز دارد( روزنبری ۲۰۰۲).
●میزان نیاز به پروتئین در جیره غذایی
در مقایسه با میگوی ببری سیاه، میگوی چینی یا میگوی آبی که نیاز پروتئینی آنها ۳۶ تا ۴۲ درصد است، میگوی سفید غربی نیاز به غذاهای با پروتئین کمتر( ۲۰ تا ۳۵ درصد) دارد و درنتیجه غذای آن ارزانتر است. این میگو قادر است حتی در شرایط پرورش متراکم از تولیدات طبیعی استخر بیشتر استفاده کند ( ویبان و سوئینی ۱۹۹۱). برای مثال در تایلند غذای متداول برای پرورش میگوی سفید غربی حاوی ۳۵ درصد پروتئین است که در مقایسه با غذای میگوی ببری سیاه با ۴۰ تا ۴۲ درصد پروتئین بین ۱۰ تا ۱۵ درصد ارزانتر است. علاوه بر این کارایی تغذیه در میگوی سفید غربی بهتر و میانگین ضریب تبدیل غذا برای این میگو ۲/۱ و کمتر از ضریب تبدیل غذا در پرورش میگوی ببری سیاه ( ۶/۱) است ( مکاتبه شخصی با دکتر محمد شریف). این عوامل به همراه سرعت رشد بیشتر و درصد بازماندگی بالاتر موجب کاهش ۲۵ تا ۳۰ درصدی هزینه های تولید میگوی ۲۰ گرمی سفید غربی در مقایسه با تولید میگوی ببری سیاه است ( ۳۳/۲ دلار در مقایسه با ۴۱/۳ دلار برای تولید هر کیلو میگو در آسیا ).نتایج پرورش در مزارع متراکم ( ۶۰ قطعه در مترمربع) میگوی سفید غربی در اندونزی نشان داده است که با استفاده از غذاهای حاوی ۳۰ تا ۳۲ درصد پروتئین به جای غذای محتوی ۳۸ تا ۴۰ درصد پروتئین ، میزان بازماندگی و رشد میگو اندکی بهبود می یابد( تاو و همکاران ۲۰۰۲). علاوه بر این نتایج پرورش میگو در سامانه بسته و بدون استفاده از تولیدات طبیعی که در کشور بلیز ابداع و در حال حاضر در کشورهای چین، اندونزی و دیگر کشورها مورد استفاده قرار دارد نشان می دهد که در صورت وجود تولیدات طبیعی باکتریایی، غذاهای با پروتئین پائین تر از ۲۰ درصد نیز بدون بروز مشکل در پرورش میگوی سفید غربی قابل استفاده هستند (مکینتاش و همکاران ۱۹۹۹).
●پرورش لارو
میزان بازماندگی لارو میگوی سفید غربی و آبی در مراکز تکثیر معمولا ۵۰ تا ۶۰ درصد است که از میگوی ببری سیاه ( ۳۰-۲۰ درصد) بیشتر است ( روزنبری ۲۰۰۲).●سهولت تکثیر و اهلی سازی
بر خلاف میگوی ببری سیاه که دارای تلیکوم بسته است میگوی سفید غربی و میگوی آبی دارای تلیکوم باز هستند. از این رو وادار کردن آنها به جفتگیری و تخمریزی در شرایط اسارت آسانتر است و این امکان رافراهم می سازد که چرخه زندگی این میگو را در شرایط اسارت کامل نموده و بهگزینی ( رشد سریعتر و مقاومت نسبت به بیماریها ) و اجرای برنامه های اهلی سازی تسهیل می شود. این ویژگی ها امکان کنترل و بهبود ذخیره پرورشی و تولید ذخیره های عاری از عوامل بیماریزا و مقاوم به بیماریهای خاص راممکن می سازد که به نوبه خود موجب کاهش هزینه ها و احتمال وقوع بیماری و مسائل زیست محیطی و نیز رفع مشکل در پیش بینی صید مولدین وحشی و حذف ضایعات صید می شود.علیرغم سهولت تهیه و تکثیر مولدین پرورشی، فن آوری تولید این مولدین چندان ساده نیست. بسیاری از پرورش دهندگان آسیایی هیچگونه تجربه ای در این زمینه ندارند که این امر در تایلند، اندونزی، مالزی و دیگر کشورها منجر به بروز مشکلاتی در تامین بچه میگوی مورد نیاز گردیده است و موجب شده است تا مزرعه داران بچه میگو و پیش مولدین مورد نیاز خود را از منابعی که اغلب از سلامت آنها اطمینان ندارند به کشور وارد نمایند. این اقدام یکی از مخاطرات اصلی برای ورود ویروسها و سایر عوامل بیماریزا به مناطق غیر آلوده است. با طراحی و راه اندازی مراکز معتبر تولید پیش مولدین عاری از عوامل بیماریزا در کشورهایی که تصمیم به پرورش گونه های جدید دارند، احتمال وقوع این مخاطرات کاهش می یابد.صرفنظر از چین و تایوان که دارای تاسیسات نسبتا مناسبی برای پرورش مولدین و تکثیر میگوی سفید غربی هستند سایر کشورهای آسیایی از این امکانات بی بهره اند. با افزایش تقاضا برای بچه میگو و تکمیل فن آوری مولد سازی و تکثیر میگوی سفید غربی انتظار می رود این امکانات افزایش یابد.امکان تولید پیش مولدین بارور و دارای کیفیت بالا عاملی برای پایداری و همساز بودن پرورش میگو با طبیعت است و موجب توقف صید تعداد زیادی مولد و یا بچه میگوی وحشی شده و علاوه بر این از بروز ضایعات ناشی از صید ضمنی پیشگیری می کند. هزینه تولید مولدین پرورشی از خرید مولدین وحشی کمتر بوده و از نظر اقتصادی یک مزیت به حساب می آید.علیرغم کوششهای انجام شده برای اهلی ساختن میگوی ببری سیاه در ایالات متحده، استرالیا و تایلند این فعالیت هنوز در مقیاس تجارتی موفق نبوده است. پیش بینی می شود که برای اولین بار در سال ۲۰۰۴ پیش مولدین اهلی شده و عاری از بیماریهای خاص میگوی ببری سیاه در مقیاس تجارتی در هاوایی و ظرف چند سال آینده در تایلند تولید شود ( مکاتبه شخصی با ویبان ). مرکز ملی علوم و توسعه فن آوری تایلند (NSTDA) با همکاری مرکز ملی مهندسی ژنتیک و فنآوری زیستی (BIOTEC) با بودجه ای معادل ۴ میلیون دلار مطالعات خود را بر روی اهلی سازی میگوی ببری سبز ادامه داده و موفق به تولید ۶ نسل میگو عاری از بیماری لکه سفید و سر زردی شده است. در صورت موفقیت این برنامه همانند میگوی سفید غربی و میگوی آبی طی چرخه زندگی میگوی ببری سیاه در اسارت ممکن خواهد شد.حداقل وزن رسیدگی جنسی میگوی ماده ببری سیاه ۱۰۰ گرم است که رسیدن به این وزن در استخرهای پرورشی ۱۰ تا ۱۲ ماه به طول خواهد انجامید. این وزن برای میگوی سفید غربی و میگوی آبی ۳۵ گرم است که به آسانی ظرف مدت ۷ ماه حاصل می شود. بلوغ جنسی سریعتر و هزینه های پائین تر برای پرورش پیش مولدین میگوی سفید غربی مزیت قابل توجه این گونه نسبت به میگوی ببری سیاه است.
●مقاومت به بیماریها
به طور کلی میگوی سفید غربی در مقایسه با دیگر گونه ها نسبت به بیماریها مقاوم تر است ( ویبان و سوئینی ۱۹۹۱) اما در مقابل بیماری لکه سفید و تائورا که موجب مرگ میر شدید می شوند به شدت آسیب پذیر و ناقل بیماری IHHN ( که منجر به ناهنجاری ریختی می شود) و LOVV نیز می باشد. به دلیل مقاومت نسبی به بیماریها این گونه در چین جایگزین میگوی چینی که مقاومت کمتری در مقابل بیماریهای ویروسی دارد ، گردیده است ( روزنبری ۲۰۰۲).علاوه بر این به دلیل اعتقاد غلط پرورش دهندگان به مقاومت این گونه نسبت به بیماری لکه سفید و سر زردی( که توسط خریداران میگو نیز تبلیغ می شود) بسیاری از پرورش دهندگان ناآگاه آسیایی به پرورش میگوی سفید غربی روی آورده اند.علیرغم وجود عوامل بیماریزای لکه سفید و سر زردی در محیط، مرگ و میر گسترده ای در مزارع پرورش میگوی غربی در کشورهای تایلند، مالزی و اندونزی اتفاق نیفتاده است. میزان بازماندگی این میگو در اغلب مزارع ۸۰ تا ۹۰ درصد و بیشتر از بازماندگی میگوی ببری سیاه ( ۶۰- ۴۵ درصد) است ( جدول ۵). با توجه به شیوع بیماری در مزارع پرورش میگو در چین ، تایوان و تایلند ، در حال حاضر مقاومت میگوی سفید غربی به بیماریها به ویژه در مقابل بیماری تائورا کمتر مورد قبول قرار دارد.تزریق ویروس لکه سفید به میگوی سفید غربی و میگوی آبی موجب مرگ و میر صد در صد میگوها در مدت ۲ تا ۴ روز گردید که نشان دهنده حساسیت و بیماریزایی مشابه در میگوی ببری سیاه، چینی و ژاپنی است ( تاپی و همکاران ۱۹۹۷). از سال ۱۹۹۹ بیماری لکه سفید به عنوان عامل اصلی مرگ و میر میگوی سفید غربی و آبی در آمریکای لاتین شناخته شده است. اما برخی گزارشهای منتشر نشده نشان می دهند که در اکوادور با خورده شدن لاشه میگوهای مبتلا به عوامل بیماریزای ویروسی مختلف ، ویروس لکه سفید تنها ۳۰ درصد مرگ ومیر را باعث شده است ( مکاتبه شخصی با متیو بریگز و نیل جروایس ). علاوه بر این درجه حرارت نسبتا بالا در کشورهای آسیایی گرمسیری ( در مقایسه با آمریکای لاتین) و کاهش قدرت بیماریزایی ویروس در دمای بیش از ۳۰ درجه سانتیگراد منجر به کاهش مرگ و میر ناشی از لکه سفید شده است.میگوی ببری سیاه به عنوان میگویی شناخته شده که نسبت به بیماری لکه سفید و سر زردی آسیب پذیری زیادی دارد اما حساسیت آن در مقابل تائورا و IHHN کمتر است . میگوی بزرگ آب شیرین نیز نسبت به تائورا حساس است ( روزنبری ۲۰۰۲، فلجل ۲۰۰۳). میگوی آبی وحشی نسبت به بیماری IHHN حساسیت زیادی دارد که این امر در سالهای ۱۹۸۰ منجر به کاهش مقبولیت این گونه برای پرورش در آمریکای لاتین گردید. اما اهلی سازی این گونه و میگوی سفید غربی و امکان تکثیر افراد مقاوم در مقابل بیماریها مزیت مهمی است که این دو گونه واجد آن هستند و میگوی ببری سیاه در حال حاضر از آن بی بهره است. لاین های اهلی شده میگوی سفید غربی و میگوی آبی در مقابل IHHN و تائورا مقاومند. آزمایش نشان داده است که تزریق ویروس تائورا به میگوی آبی ( مقاوم شده ) موجب ابتلا به این بیماری نمی شود که نشانه مصونیت ( چیزی بیش از مقاومت) در مقابل این بیماری است ( مکاتبه شخصی با تیموتی فلجل ). این ویژگی موجب توجه دوباره به پرورش میگوی آبی در مکزیک و پرورش میگوی سفید غربی در آسیا ( که به دلیل عدم اهلی سازی میگوی ببری سیاه هنوز قادر به تولید میگوی مقاوم به بیماری نشده اند) گردیده است ( روزنبری ۲۰۰۲).میگوی ببری سیاه نسبت به بیماری IHHN فوق العاده مقاوم است اما ناقل این بیماری بشمار می رود. از این رو از نگهداری توام میگوی سفید غربی با میگوی ببری سیاه در مخازن مولد سازی، تکثیر و پرورش باید خودداری شود تا از انتقال عامل بیماری به میگوی سفید غربی پیشگیری گردد( مکاتبه شخصی با تیموتی فلجل ).به نظر می رسد کاهش میزان بازماندگی و سرعت رشد میگوی ببری سیاه در مزارع پرورش میگوی آسیا ناشی از آلودگی شدید مولدین به IHHN و انتقال آن به بچه میگوها است. با توجه به همزمانی بروز این مشکلات و واردات میگوی سفید غربی ممکن است مشکلات کنونی پرورش میگوی ببری سیاه ناشی از معرفی میگوی سفید غربی باشد. اخیرا ( در دسامبر ۲۰۰۲ ) در سیستم لنفاوی میگوی ببری سیاه اسید ریبو نوکلئیک ویروس بیماریزایی کشف شده که کاملا شبیه به LOVV است ( و موقتا ۲LOVV نامگذاری شده است) و به نظر می رسد که عامل کندی رشد این میگو است ( به بخش ۳-۶ نگاه کنید). برآوردها نشان می دهد که در سال ۲۰۰۲ کاهش رشد این میگو موجب وارد آمدن ۱۰ – ۵ میلیون دلار خسارت به پرورش دهندگان شده است (مکاتبه شخصی با تیموتی فلجل ). علاوه بر این تحقیقات انجام شده در تایلند نشان داده است که میگوهای به ظاهر سالم نیز حامل ۱ تا ۴ نوع عامل بیماریزای ویروسی هستند ( فلجل ۲۰۰۳).●میگوهای عاری از عوامل بیماریزای خاص
یکی از مزایای پرورش میگوی سفید غربی و آبی دسترسی مزارع به میگوهای سالم تولید شده از مولدین عاری از عوامل بیماریزای خاص است. در حال حاضر دسترسی به میگوهای ببری سیاه عاری از بیماریهای خاص بسیار محدود است اما با وجود برنامه های اهلی سازی، این محدودیت در آینده نزدیک مرتفع خواهد شد ( به بخش ۶-۴ مراجعه کنید). از این رو در شرایط فعلی دسترسی به سویه های اهلی شده میگوی سفید غربی و آبی که عاری از عوامل بیماریزای خاص هستند یک امتیاز بزرگ محسوب می شود و میگوی ببری سیاه و دیگر گونه های بومی آسیا که مولدین آن از طبیعت صید می شوند ، از این امتیاز بی بهره اند.
شرایط تولید میگوهای عاری از عوامل بیماریزای خاص تضمین کننده آن است که میگو از قرنطینه دقیق و فرایند غربال کردن بیماریها عبور نموده و فاقد بیماریهای خاص مورد نظر پرورش دهنده میگو است. این امر به مفهوم آن است که کشورها و مناطقی که هنوز فاقد میگوهای عاری از عوامل بیماریزا هستند می توانند با اطمینان کافی نسبت به واردات میگوهای عاری از عوامل بیماریزای "خاص" اقدام نمایند. البته این امر تضمین کننده عدم آلودگی میگو به عوامل بیماریزای ناشناخته یا بیماریهای شناخته شده ای که حذف آنها در فرآیند غربال کردن مد نظر نبوده است، نمی باشد.در آسیا برداشتهای کاملا اشتباهی از مفهوم "عاری از بیماری های خاص" وجود دارد. برای مثال بسیاری عقیده دارند که میگوهای عاری از عوامل بیماریزای خاص در مقابل عوامل بیماریزای موجود در مزارع مقاوم هستند و به این بیماریها مبتلا نمی شوند. این برداشت کاملا اشتباه است. SPF به این معنی است که میگو فاقد عوامل بیماریزای معینی می باشد. مقاومت ذاتی یک جانور نسبت به عوامل بیماریزا از وضعیت فعلی آن جانور کاملا مستقل است. SPF تنها بیان کننده وضعیت کنونی جانور از نظر وجود عوامل بیماریزای خاصی است و به مقاومت در مقابل بیماری یا آلودگی جانور به عوامل بیماریزا در آینده ارتباطی ندارد ( لوتز ۱۹۹۷).میگوهای "عاری از عوامل بیماریزای خاص" واقعی آنهایی هستند که از پیش مولدین بدست آمده تحت شرایط خاص تولید "جمعیت پایه" و در تاسیسات ایمن تولید شده اند و به طور مستمر و بر اساس دستورالعملهای دقیق نظارتی مورد معاینه قرار گرفته و فاقد عوامل بیماریزای معینی هستند.جمعیت پایه نسل اول از مولدین وحشی است که تحت شرایط قرنطینه شدید نگهداری می شوند ( لوتز ۱۹۹۷). تنها تحت چنین شرایطی است که امکان تولید میگوهای عاری از عوامل بیماریزای خاص وجود دارد. تاکنون دستورالعمل بین المللی مشخصی برای تولید میگوهای SPF تهیه نشده است و از این رو تفاوتهایی در کیفیت محصول وجود دارد. به محض خروج جانور از تاسیسات تولید SPF و علیرغم دور ماندن از عومل بیماریزا، دیگر نمی توان آن را SPF نامید . در صورتی که میگو به محلی انتقال یابد که واجد امکانات مورد نیاز بوده و بر اساس دستورالعملهای ایمنی زیستی مدیریت شده و تاریخچه بروز بیماری در آن کاملا معلوم باشد تنها می توان میگو را کاملا" سلامت ( High Health) اطلاق نمود. چنانچه میگو به جای دیگری مانند تاسیسات مولد سازی یا مراکز تکثیر و مزارعی که فاقد کنترلهای لازم بوده و در معرض خطر ابتلا به بیماریها قرار دارد، انتقال یابد دیگر نمی توان آن را عاری از بیماریهای خاص یا کاملا سلامت نامید.هدف اصلی از ایجاد تاسیسات تولید میگوهای عاری از بیماریهای خاص تولید سویه ای از میگو بدون آلودگی به عوامل بیماریزا ، اهلی و اصلاح ژنتیکی شده برای آبزی پروری است. با توجه به وجود سویه های عاری از عوامل بیماریزا برای میگوی سفید غربی و میگوی آبی و علیرغم عدم مقاومت آنها به اکثر بیماریها ،استفاده از این ذخایر برای آغاز برنامه تولید در کشورهایی که قصد معرفی این گونه ها را دارند امکان پذیر است. بعلاوه این سویه ها اهلی شده اند و دارای خصوصیات رشد و رفتاری خاصی هستند که نسبت به رقبای وحشی به آنها اولویت می بخشد. ذکر این نکته حائز اهمیت است که سلامتی جانور تنها یکی از مخاطراتی است که ارزیابی آن قبل از معرفی گونه جدید ضروری است. سایر جنبه های مهم از قبیل اثرات منفی ناشی از فرار گونه وارداتی بر جمعیت وحشی و محیط زیست و یا invasive بودن آن باید مورد بررسی قرار گیرد.فعالیتهای تحقیقاتی اخیر شرکتهای خصوصی و دولتی بر تولید سویه های عاری از عوامل بیماریزای خاص که در عین حال مقاوم به این بیماریها نیز هستند متمرکز شده است. این قبیل تحقیقات زمانبر بوده و معمولا در یک دوره بر یک عامل بیماریزا متمرکز است. اگرچه تولید سویه های مقاوم به بیماری هدف بلند مدت برنامه های تولید میگوی عاری از بیماریهای خاص است اما به نظر می رسد که تولید سویه های مقاوم به بیماری از میگوهایی که تحت تاثیر هیچیک از عوامل بیماریزا قرار نگرفته اند موفقیت آمیز نخواهد بود ( لوتز ۱۹۹۷).یکی دیگر از ضعفهای جانوران عاری از عوامل بیماریزای خاص این است که تنها عاری از عوامل بیماریزای معینی هستند که معمولا شامل ویروسهایی هستند که به عنوان عوامل اصلی بروز خسارات در صنعت پرورش میگو شناخته شده اند و عبارتند از : ویروس بیماری که سفید، سر زردی، IHHN, BPV, HPV و میکسوسپوریدی ها، هاپلوسپوریدی ها، گرگارین، نماتدها و سستودها. علیرغم حذف این عوامل ، جانور ممکن است حامل ویروسهای جدید، پنهان یا cryptic باشد و به دلیل عدم تشخیص امکان انتقال آن وجود دارد. برای مثال این باور وجود دارد که میگوهای عاری از عوامل بیماریزای خاص که از هاوائی به برزیل و کلمبیا منتقل شده - به دلیل عدم شناسایی ویروس در آن زمان- حامل ویروس تائورا بوده است ( بروک و همکاران ۱۹۹۷).علاوه بر این با موتاسیون در عواملی که قبلا بیماریزا نبوده اند ممکن است بیماریهای جدیدی بوجود آید. بنابراین این احتمال وجود دارد که میگوهای عاری از عوامل بیمایزای خاص در آینده منشا بروز عوامل بیماریزا باشند. از آنجا که مقاومت میگوهای عاری از عوامل بیماریزای خاص نسبت به عوامل بیماریزا از دیگر میگوها بیشتر نیست و در برخی موارد حتی کمتر است، در صورت قرار گرفتن این میگوها در تاسیسات حاوی بار ویروسی زیاد احتمال می رود مرگ و میر شدیدی در بین آنها رخ دهد از این رو استفاده از این میگوها در مزارع ایمن از نظر عوامل بیماریزا مناسب تر است. به همین دلیل در مزارع پرورش میگوی امریکای لاتین استفاده از میگوهای مقاوم به بیماریها نسبت به استفاده از میگوهای عاری از عوامل بیماریزا اولویت دارد.استفاده از میگوهای عاری از عوامل بیماریزای خاص تنها بخشی از یک طرح بزرگ برای کاهش مخاطرات بیماریها در پرورش میگو است. از آنجا که بچه میگوها یکی از منابع اصلی ورود عوامل بیماریزا به مزارع هستند، با تولید بچه میگو از سویه های عاری از عوامل بیماریزای خاص از احتمال انتقال عوامل بیماریزا کاسته می شود. علاوه بر این برای تضمین عاری بودن پیش مولدین، تخمها، ناپلی، لاروها و بچه میگو از عوامل بیماریزای خاص اقدامها و برنامه های خاصی از قبیل ایمنی زیستی مزرعه، مراقبتهای لازم برای اعلام به موقع و واکنش سریع در صورت بروز بیماری لازم است. توصیه های لازم برای ایجاد ایمنی زیستی مزارع و نظارت در ضمیمه ۲ و ۳ ارایه شده است.در واکنش به بروز بیماریها و در درجه اول بیماری IHHN ( عامل عارضه ناهنجاری ریختی در امریکا در اواخر دهه ۱۹۸۰) در سال ۱۹۸۹ برنامه تولید میگوهای سفید غربی عاری از عوامل بیماریزای خاص توسط انستیتو اقیانوسی در هاوایی و با بودجه وزارت کشاورزی راه اندازی شد ( ویبان و سوئینی ۱۹۹۱). این برنامه تا به امروز ادامه داشته و توسط شرکتهای خصوصی که اکثرا در هاوایی مستقر هستند گسترش یافته است.فعالیتهای انجام شده بر روی میگوی سفید غربی توسط بخش خصوصی گسترش یافته و امروزه میگوهای آبی، ببری سیاه، ژاپنی و چینی ( در هاوایی و تا حدودی در فلوریدا و مکزیک) و میگوی سفید غربی مقاوم به بیماری تائورا (در ایالات متحده ) تولید می شوند.
منبع : پایگاه اطلاع رسانی شیلات ایران


همچنین مشاهده کنید