بازگشت پروفسور

ایتالیایی ها از او به عنوان «پروفسور» یاد می كنند و از تیپ فكورانه او خوششان می آید و طرفدارانش مجذوب تخصص و شایستگی های او هستند. رومانو پرودی روش برخورد و ارتباط با مردم را می داند و با وجود رتبه بالای آكادمیك اهل لاف زنی و خودستایی نیست. شاید به همین دلیل بود كه این استاد اقتصاد در سال ۱۹۹۶ با اتوبوس از این حوزه انتخاباتی به آن حوزه در رفت و آمد بود. این سیاستمدار ۶۶ ساله، چپ گرایی میانه رو به شمار می آید و خواهان بازگشت به ارزش های قانون اساسی ایتالیا همچون آزادی مذهب و توجه به رفاه عمومی است.
رومانو پرودی عضو خانواده و فامیلی پرجمعیت است. او كه زاده ۹ آگوست ۱۹۳۹ است، هشتمین فرزند از نه فرزند آن آقای مهندس و خانم معلمی است كه در «اسكاندیانو» زندگی می كردند یعنی همان منطقه به اصطلاح «سرخ» كه زمانی توسط كمونیستی به نام «اسیلیا روماگنا» اداره می شد. پرودی در سال ۱۹۶۹ با خانم «فلاویا پرودی فرانتزونی» (كه از جمله هم دانشگاهی هایش بود) ازدواج كرد و حاصل این ازدواج دو پسر است. به گفته پرودی: «دوست دارم در میان جمعیت باشم، تعداد افراد خانواده من در حال حاضر پنجاه و پنج نفر است.»
پرودی پس از پایان دبیرستان در رشته حقوق دانشگاه میلان نام نویسی كرد و در سال ۱۹۶۱ به عنوان دانشجوی نمونه فارغ التحصیل شد. پس از آن به انگلستان رفت و در مدرسه عالی معروف اقتصاد لندن به تحصیل در این رشته پرداخت. از سال ۱۹۶۳ به عنوان دستیار با بسیاری از دانشمندان بزرگ اقتصاد همكاری كرد و از سال ۱۹۶۶ به عنوان استادیار مشغول به كار شد. از سال ۱۹۷۱ تا ۱۹۹۹ نیز به عنوان استاد اقتصاد و سیاست های صنعتی در دانشگاه بولونیا تدریس می كرد. پرودی در اواخر دهه هفتاد و در دولت «آندرئوتی» اولین تجارب سیاسی خود به عنوان وزیر مستقل صنایع را به دست آورد. در سال ۱۹۹۶ و به همراه متحدین چپ گرای میانه رواش در كسوت «ائتلاف شاخه زیتون» به نخست وزیری ایتالیا رسید و اولین سیاستمدار پس از جنگ در ایتالیا بود كه دولت خود را با نیروهای چپ تشكیل داد. پرودی در دوران دو ساله و نیمه نخست وزیری اش با اعمال سیاست های صرفه جویی شدید، ایتالیا را آماده پذیرش پول واحد اروپایی كرد. اما در سال ۱۹۹۸ كمونیست های متحد وی و طرفدارانش از او روی برگرداندند و بدین ترتیب موجبات سقوط دولتش فراهم آمد. اما متحدین چپ پرودی پس از وی نتوانستند بر بحران های بی شمار ایتالیا فائق آیند و پس از چندبار ترمیم كابینه، سرانجام در انتخابات پارلمانی ،۲۰۰۱ زمام امور را به ائتلاف راست میانه به رهبری برلوسكونی سپردند.
پرودی در سال ۱۹۹۹ یكی از بزرگترین رخدادهای سیاسی زندگی اش را تجربه كرد و این مسئله پس از به بن بست رسیدن كمیسیون اروپایی اتفاق افتاد. ریشه و علت این بن بست، ناكامی و شكست سیاسی این كمیسیون در مبارزه با پارتی بازی و فساد بود. در این وضعیت پرودی درصدد برآمد تا در كسوت رئیس به شدت اصلاح طلب كمیسیون اروپایی وارد این عرصه شده و بین سال های ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۴ همه تلاش خود را در این پست برای احیای دوباره نهادهای اتحادیه اروپایی به كار گرفت. اما بعید به نظر می رسید كه این سیاستمدار ایتالیایی قادر به برآورده كردن انتظارات اروپا آن هم در مقابل افكار عمومی بین المللی در بروكسل باشد. پرودی قبل از عزیمت به بروكسل در میان مردم ایتالیا به «قدرتمند رئوف» مشهور شده بود. با این همه پیشاپیش مشخص بود كه وی توانایی نمایندگی و انتقال ایده اروپایی به مردم كشورهای مختلف این قاره را ندارد.
پرودی در سال ۲۰۰۲ با احمقانه خواندن «پیمان ثبات اروپا» و درخواست تفسیری منعطف تر از این پیمان، موجبات نارضایتی عمومی اتحادیه اروپایی و همین طور فشار پنهان برای كناره گیری از پست خود شد. پرودی در واقع با این سخنان اعتبار و كارآمدی نهادی از اتحادیه اروپایی را زیر سئوال برد كه خود ریاست آن را بر عهده داشت. علاوه بر آن درهم ریختگی مالی كمیسیون اروپایی در سال ۲۰۰۳ نیز موجب افول ستاره بخت این سیاستمدار ایتالیایی گردید.اما از جمله مهمترین رخدادهای دوران ریاست پرودی بر كمیسیون اروپایی را می توان گسترش به شرق اتحادیه اروپایی و مسئله قانون اساسی اروپا عنوان كرد. پذیرش ۱۰ عضو جدید در اتحادیه اروپایی در اول ماه مه ۲۰۰۴پس از مدت ها بحث و جدل، شاید تنها موفقیت بزرگی است كه در كارنامه این سیاستمدار ثبت شده است. اما مسئله قانون اساسی اروپا كاملاً وضعیت دیگری دارد: در ۲۹ اكتبر ۲۰۰۴ سران كشورهای عضو اتحادیه اروپایی در شهر رم گرد آمدند و امضای خود را زیر متن این قانون ثبت كردند اما همه پرسی در دو كشور مهم این اتحادیه یعنی فرانسه و هلند نتیجه ای كاملاً متفاوت داشت و بدین صورت دو ملت بزرگ اروپایی به قانون اساسی واحد رای منفی دادند و به نوعی این پروژه با شكست مواجه شد.به هر صورت شورای اروپا رای به تمدید ریاست پرودی بر كمیسیون اروپایی نداد و این مسئله بیش از هر چیز به علت انتشار مانیفست «اروپا، رویا و داوری ها» توسط پرودی بود ، مانیفستی كه انتقادهای زیادی را متوجه وی كرد. به عقیده بسیاری از كارشناسان، این مانیفست بیش از آنكه به مسئله اروپا بپردازد، حاوی راه حل هایی برای بهبود سیاست های داخلی اروپا به شمار می آمد. پس از آن پرودی متهم شد كه از امكاناتش به عنوان رئیس كمیسیون اروپایی در جهت به قدرت رسیدن و منافعش در ایتالیا سوء استفاده كرده است. كوتاه زمانی پیش از وداع پرودی با كمیسیون اروپایی روزنامه آلمانی «فرانكفورتر آلگماینه» نوشت: «پرودی با وجود همه پایداری ها و استقامتی كه در برابر دشمنی ها و عداوت ها از خود نشان داد اما در عین حال تصویر مردی تك رو و كسی كه قوه درك بالایی ندارد، از خود بر جای گذاشت.»
اما این پایان كار پرودی نبود زیرا وی با عزمی جزم بار دیگر به عنوان رقیب اصلی برلوسكونی وارد عرصه انتخابات شد و به جای صحنه سازی ها و نمایش های رقیب، بر واقعیات موجود و ارائه تفسیرهای واقع بینانه تكیه كرد. پرودی ادعا می كند كه پیشرفت دوباره ایتالیا مسئله اصلی است و از همین رو سیاست های اقتصادی در راس كارهایش قرار دارد. پرودی در دوران انتخابات بیش از هر چیز سعی كرد تا توانایی های اقتصادی اش در دوران نخست وزیری را به مردم ایتالیا یادآوری كند و البته موفق هم شد. از نظر پرودی باید پیش از هر كار دیگر با معضل ركود اقتصادی و كسر بودجه مبارزه شود تا اعتبار ایتالیا بیش از این در میان كشورهای اتحادیه اروپایی خدشه دار نگردد. پرودی این اتهام را متوجه دولت برلوسكونی می داند كه در سال های گذشته فقرا فقیرتر و ثروتمندان ثروتمند تر شده اند. پرودی وعده داده است تا اقتصاد ضعیف جنوب ایتالیا را توسعه و رونق بخشیده و به وضعیت آن منطقه به صورتی اساسی رسیدگی كند. شاید علت اینكه مردم ایتالیا از پرودی به عنوان استادی مرموز یاد می كنند، بیش از هر چیز به خاطر آثار و مقالات منتشر شده اش در عرصه اقتصاد ملی و سیاست های صنعتی باشد. پرودی بر خلاف برلوسكونی هرگز ناتوانی هایش در رهبری كشور را تبدیل به یك جنجال نمی كند زیرا به اعتبار و فسادناپذیری خود بیش از هر چیز اهمیت می دهد.
منبع: دویچه وله
ترجمه:محمد علی فیروزآبادی

منبع : روزنامه شرق