سرنوشت ال گور در انتظار براون

صحنه سیاسی در انگلیس و كانون قدرت آن یعنی خیابان «داونینگ» روزهای كم سابقه ای را تجربه می كند. تونی بلر در قدرت است اما در همه جا حتی درون پارلمان همه در انتظار رفتن او هستند. گوردون براون وزیر دارایی بلر هم آشكارا خود را برای نخست وزیری آماده می كند. اما آنچه این روزها در انگلیس می گذرد شباهت زیادی با وقایع انتخابات ریاست جمهوری سال ۲۰۰۰ آمریكا دارد. نسبت براون و بلر كه اكنون رقابتشان به نوعی جنگ قدرت تبدیل شده شبیه نسبت ال گور به بیل كلینتون است.
ال گور معاون وقت رئیس جمهور در سال ۲۰۰۰ به سنت سیاست در آمریكا، بعد از دو دوره ریاست جمهوری بیل كلینتون، از سوی دمكرات ها به عنوان نامزد انتخابات ریاست جمهوری معرفی شد. اما مرتكب اشتباهی شد كه به قیمت از دست دادن كاخ سفید و به گفته بسیاری از روشنفكران آمریكایی، شروع دورانی تیره در تاریخ سیاست آمریكا با به قدرت رسیدن جورج بوش تمام شد.
كلینتون و بلر هر دو مبدع استراتژی «راه سوم» و چپ جدید در كشورهایشان و در سطح جهان بودند. اما گور این استراتژی را در تبلیغات انتخاباتی سال ۲۰۰۰ نادیده گرفت و با شعار «مردم علیه قدرتمندان»،وبا تكیه بر اصول قدیمی دمكرات ها وارد عرصه انتخابات شد.
مطبوعات انگلیس اخیراً نوشتند «باب شرام» مشاور تبلیغاتی دمكرات ها كه در انتخابات ریاست جمهوری سال ۲۰۰۰ به ال گور توصیه تبلیغاتی می كرد اكنون یكی از مشاوران گوردون براون است. بیشتر طرفداران براون در درون حزب كارگر هم مخالفان استراتژی راه سوم بلر و از سنت گرایان این حزب هستند.
بنابراین براون در انتخابات سال ۲۰۰۹ انگلیس بدون شك با فاصله گرفتن از استراتژی های بلر و با رویكرد سنتی وارد عرصه تبلیغات انتخاباتی می شود. با توجه به نتایج نظرسنجی های اخیر كه از كاهش شدید محبوبیت بلر حكایت دارد، این كه براون از سیاست های او فاصله بگیرد و حتی آن ها را نفی كند طبیعی است.
محبوبیت كلینتون حتی در اوج بحران رسوایی مونیكا لووینسكی دوبرابر محبوبیت كنونی بلر بود. اكنون حزب كارگر، بلر را مسئول قرار گرفتن این حزب در جایگاه سوم بعد از محافظه كاران و لیبرال دمكرات ها می داند. نظرسنجی كه اخیراً روزنامه دیلی تلگراف در لندن انجام داده نشان می دهد محافظه كاران حزب توری از حمایت ۴۷ درصدی لندنی ها برخوردارند و حزب كار فقط ۲۲ درصد حامی دارد. بنابراین در بهترین شرایط اگر براون بتواند رأی دهندگان انگلیسی را متقاعد كند كه بار دیگر به حزب كارگر اعتماد كنند، این حزب فقط می تواند به دولتی بدون اكثریت قابل توجه در انتخابات سه سال دیگر امیدوار باشد.

نیلوفر قدیری
[e-mail]

منبع : روزنامه همشهری