چه شروع زیبایی

● رقابت های جام جهانی آلمان آغاز شد
جام جهانی هیجدهم آغازی رویایی داشت. به تصمیم برگزاركنندگان برخی از بازیكنان تیم هایی كه در ۱۷ دوره قبلی به عنوان قهرمانی رسیده بودند، در كنار هم و دست در دست یكدیگر پا به مراسم افتتاحیه گذاشتند و از مقابل تماشاگران گذشتند. آنها در كنار نوجوانانی كه در نقطه مقابل آنها نشانه و نماد شور و جوانی بودند، وارد استادیوم شدند اما چگونه می شد آنها را دید و غرق در شادی و خاطرات گذشته نشد.
مراسم افتتاحیه جام های جهانی هیچ گاه به وسعت و گستردگی المپیك ها نبوده و به طور مختصر و به شكل سمبلیك برگزار شده است، به خصوص امسال كه پیشنهاد ژرمن ها برای برپایی مراسمی مفصل تر از سوی فیفا رد شد. سران نهاد حاكم بر فوتبال جهان اعتقاد داشتند كه هر چقدر مراسم مفصل تر باشد، به چمن و كیفیت آن لطمات بیشتری خواهد خورد و جمع و جور كردن و ترمیم آن زمان زیادی خواهد برد. هرچه بود مقرر شد مراسم افتتاحیه به شكلی غیرگسترده در همان محل انجام دیدار نخست یعنی ورزشگاه آلیانز شهر مونیخ برپا شود و چنین نیز شد.
اما همه این مسائل نیز سبب نشد این مراسم به دل ننشیند و دلیل و سبب آن، در درجه اول اجتماع فاتحان دوره گذشته بود. فاتحان ادوار دور (ایتالیا در ۱۹۳۴ و ۳۸) بسیار كم شمار بودند زیرا اكثرشان دیگر در قید حیات نیستند. دوره اول (۱۹۳۰ اروگوئه) نیز همین طور، اما از ۱۹۵۰ به بعد هر چقدر كه جلوتر می آمدیم، حاضران بیشتر و بیشتر می شدند. فاتحان پنج دوره جام از برزیل همه با هم و در قالب یك هیات آمدند. از فاتحان جام های ۱۹۵۸ و ۶۲ گرفته تا جام های ۷۰ ، ۹۴ و ،۲۰۰۲ همه و همه خندان و خوش روحیه. چه پیر شده بود ریوه لینو هافبك چپ تكنیكی سال ۱۹۷۰ برزیل و یا جرزینهو گوش راست همان تیم. كارلوس آلبرتو مدافع راست و كاپیتان همان تیم نیز (كه بعداً مربی جمهوری آذربایجان شد و به تهران هم سفر كرد) در همین تعریف می گنجید. پائولو سزار گوش چپ سال های ۱۹۷۰ (و ۷۴) برزیل نیز آشكارا پیر شده بود. اما پله همان پله همیشگی بود و طبعاً فاتحان ۱۹۹۴ و ،۲۰۰۲ خوب و بالنسبه جوان مانده بودند. به به تو از آن دست بود. هنوز از یاد نبرده ایم موقعی كه در جام ۹۴ گلزنی كرد و برای تجلیل از بچه نوزادش دست هایش را به شكلی كه انگار گهواره او را تكان می دهد به حركت درآورد و یارانش نیز با وی در این حركت همراهی كردند. فاتحان آرژانتینی (۱۹۷۸ و ۸۶) نیز در كنار یكدیگر آمدند و فرانسه (۹۸) با چهره هایی جوان و قبراق ظاهر شد. آلمان هم فاتحان ۵۴ ، ۷۴ و ۹۰ را همراه با یكدیگر به صحنه آورد. لیت بارسكی و ماتیوس مثل گذشته جوان نشان می دادند و رویتر نیز همین طور.هرچه بود، صحنه های شیرینی خلق شد. سایر قسمت های مراسم افتتاحیه هم بد نبود. از حركات نمایشی هنرمندان گرفته تا دوچرخه سواری نوجوانان، اما وقتی فرانتس بكن باوئر رئیس كمیته سازماندهی جام جهانی در كنار رئیس جمهوری كشورش (آلمان) و سپ بلاتر رئیس سوئیسی فیفا به وسط زمین چمن آمد تا نطق های افتتاحیه را ایراد كنند، مشخص شد فوتبال به چه مدارج شگرفی رسیده و چگونه قیصر می تواند در كنار مقام اول سیاسی كشورش حركت كند و تعیین كننده باشد و بلاتر نیز همین حكم و حالت را داشته باشد. امروز تمام دنیا قبول دارد كه فوتبال و به ویژه جام جهانی از تمام حدود و ثغور یك ورزش و از چنان عرصه ای فراتر رفته و تبدیل به یكی از تاثیرگذارترین پدیده های اجتماعی شده است.
به پدیده ای كه طی یك ماه زمان برگزاری خود تمام حواس ها را به خود معطوف می كند و حتی امور سیاسی كشورها مختل می شود و در كار های بزرگ اجتماعی وقفه می افتد تا سیاستمداران و مردم وقت برای تماشا و تعقیب مسابقات پیدا كنند و از جام جهانی غافل نمانند. دیروز حتی گفته شد كه به وزرای آلمان توصیه اكید شده است كه حتماً در محل برگزاری رقابت ها حضور یابند و از نزدیك بر مسائل مختلف نظارت داشته باشند. بله، این جادوی جام جهانی است كه دوباره از راه رسیده و با این كه از ۲۰۷ كشور عضو فیفا (بیش از پنج عضو فزون تر از اعضای سازمان ملل) فقط ۳۲ تیم در مرحله نهایی حاضرند، اما به واقع تمامی دنیا پای این رویداد و تماشای آن نشسته است. وقتی برخی تیم های نامدار و مدعی به دلایل مختلف به دور پایانی جام جهانی ۲۰۰۶ نرسیدند، این فرضیه قوت گرفت كه جام اعتبارش را تا حدی از دست داده است، اما چنین نشد. چگونه می شد پذیرفت كه مثلاً غیبت امثال دانمارك، روسیه، مجارستان و بلغارستان می تواند چنین اثری داشته باشد. شیلی نیز همین طور. حذف نیجریه، كامرون، سنگال و آفریقای جنوبی نیز یك ضایعه بزرگ در سطح قاره آفریقا تلقی شد اما وقتی دیروز جام هجدهم با مراسمی كه گفتیم آغاز شد، همه غایبان از یاد رفتند.
همه قبول دارند كه توگو، آنگولا و حتی غنا برای بخشیدن اعتبار و نام و نشان لازم به جام جهانی هجدهم قدری كم دارند اما در غوغای مراسم افتتاحیه همه چیز گم شد. زیرا وقتی برزیلی ها صف بستند تا عكس یادگاری قهرمانی های گذشته را بگیرند و آرژانتینی ها نیز همین كار را كردند و هیات های مختلف كشور ها در وسط زمین آلیانز ایستادند و پرچم ۳۲ كشور حاضر در مسابقات دورادور آنها چیده شد، فقط زیبایی ها و شكوه حضور ها و زیبایی فوتبال در یادها نقش بست.
«آلیانز» جای سوزن انداختن هم نداشت و تماشاگران تمام حركات قهرمانان سابق را زیر نظر گرفته بودند. نمادهای جام جهانی اینجا و آنجا نصب بود و لبخند ها یك لحظه هم قطع نمی شد.
كسی به یاد این نیفتاد كه شگفتی سازان بزرگ جام ۲۰۰۲ در جام ۲۰۰۶ غایب اند. بله، نه خبری از تركیه است كه در جام جهانی ۲۰۰۲ سوم شد و نه اثری از سنگال كه در همان جام تا یك چهارم نهایی پیش تاخت و در این راه فرانسه «قهرمان ۹۸» را حذف كرد. نیجریه كه در جام های ۹۴ و ۹۸ گل كاشته بود، این بار به دور پایانی نرسیده و همه به ساحل عاج چشم دارند كه امشب در اولین بازی اش روبه روی آرژانتین یكی از مدعیان فتح جام می ایستد. این كه نتیجه چه می شود، فرقی ندارد، زیرا یاران دیدیه دروگبا هم می توانند قصه ای تازه را بسرایند كه چهار سال بعد در جام جهانی آفریقای جنوبی از آن یاد كنیم و یا مثل امروز بگوئیم كه جای یاران دروگبا خالی است زیرا احتمالاً حذف شده اند.
بچه های شایسته ایران هم در صحنه حاضرند. آنها برای سومین بار به دور پایانی مهم ترین جام فوتبال جهان رسیده اند و آمده اند تا بهتر از هر دو دوره قبل عمل كنند. خاطرات حضور آنها در جام های ۷۸ و ۹۸ اكنون در ذهن ما است و از حالا صحنه های خوش تری را انتظار می كشیم. این آرزوی ما در شروع جامی است كه یك ماه طول می كشد و به روایتی دنیا را تعطیل می كند!

گروه ورزشی، وصال روحانی

منبع : روزنامه شرق