بیماری رونالدو

آن عملكرد و نمایشی كه رونالدو در نخستین بازی برزیل در این تورنمنت در برابر كرواسی ارائه داد، بی تردید آن چیزی نبود كه ما از او انتظار داشتیم! شرایط و موقعیت بسیار نادر و شگفت انگیزی بود. بدون شك! به نظر می رسید كه او از لحاظ آمادگی جسمی در شرایط نامناسبی به سر می برد. گرچه همه ما به این نكته آگاه بودیم كه او احتمالاً آن بازیكنی نیست كه در تمامی ۹۰ دقیقه در زمین بازی كند. با این وجود، وقتی كه نمایش و بازی او را در مسابقات تداركاتی و آماده سازی برزیل در برابر نیوزلند مشاهده كردم، باید بگویم كه در آن بازی من «رونالدو»ای را دیدم كه بسیار متحرك تر و فعال تر در زمین مسابقه بازی می كرد.
بسیار سبكبال تر از شرایطی كه او در بازی در برابر كرواسی داشت! مسئله ای كه ما در آن مسابقه آماده سازی درخصوص او نمی دانستیم این بود كه آن مشكل و ركودی كه برای او ایجاد شده، از كجا نشات گرفته...؟! من شخصاً چندان از دلایل این افت فاحش و این بیماری مرموز كه او را تا این حد در هیبت یك فوتبالیست، انتقادآمیز نشان می دهد آگاهی ندارم، اما یقین دارم كه چنین مسئله ای از یك بیماری و ناراحتی مرموز نشات می گیرد! سنگینی و كندی در بازی او هویدا بود. نكته ای كه عجیب و حیرت انگیز جلوه می كرد، این بود كه او در برهه هایی كه قصد داشت پا به توپ بچرخد و مسیرش را تغییر دهد، بسیار مایوس كننده نشان می داد. قطعاً پدید آمدن چنین مشكلی برای او، یا بهتر بگویم برای نابغه ای بسان او، نمی تواند پیام امیدواركننده ای باشد، نه برای ملت برزیل و نیز نه برای اردوی سلسائو!
رونالدو را به خوبی می شناسیم. آنقدر درباره او شناخت دارم كه بگویم رونالدو انسان باشرافتی است و همواره به توانایی هایش باور داشته، و هر وقت مشكل و گرفتاری خاص برایش ایجاد شده، تصمیم گرفته كه آن را با سرمربی تیم در میان بگذارد. گمان نمی كنم كه مشكل امروزی رونالدو به سنگینی بدنش و اضافه وزنش باز گردد، چرا كه همواره او را نیرومند، قوی هیكل و درشت اندام دیده ام. بدون كوچكترین تردیدی آن بیماری كه در نقش یك بازدارنده، مانع از حركات انفجاری و برق آسایش می شود، بیشترین نقش را در این شرایط ركود رونالدو، بازی می كند! باور ندارم كه رونالدو در این برهه، گرفتار یك بیماری روحی و روانی شده است.
چرا كه او پس از آن دردسری كه برایش در سال ۱۹۹۸ در فینال آن مسابقات رخ داد، تا حد قابل توجهی خود را از این منظر ارتقا داد. پس از آن، یعنی ۴ سال بعد او توانست جام جهانی را برفراز دستانش بگیرد و در فوتبال اروپا نیز به شهرت و اعتباری دوچندان دست یابد. نكته ای كه اگر به تمامی فوتبالیست ها رجوع كنید و از آنان بپرسید این است كه وقتی شما از لحاظ روحی در شرایط نامساعدی قرار دارید و از حیث بدنی و جسمی نیز ۱۰۰ درصد آماده نباشید، آنگاه در زمین مسابقه با مشكل مواجه خواهید شد و این، آن مسئله ظریفی است كه در سیمای او در بازی برابر كرواسی عیان بود!
در طرف مقابل من كرواسی را بسیار سازمان یافته، منظم، هماهنگ و... دیدم، تیمی كه به خوبی دفاع می كرد و از همین حربه بهره می برد تا موقعی كه قصد داشت ضدحملاتش را آغاز كند. به ندرت مشاهده شد كه آنان دفاع ۸نفره را در دستور برنامه های تدافعی شان اعمال می كنند، خب! چنین ترفندی سبب شد كه برای برزیل دردسر زیادی در طول مسابقه ایجاد كنند. جدا از تمامی دغدغه ها و تشویش هایی كه درباره عملكرد و آمادگی رونالدو وجود دارد، موضوعی كه كمی نگران كننده به نظر می رسد این است كه این تیم نتوانست در پاسخگویی به خواسته ها و انتظاراتی كه البته بسیار زیاد و سرگیجه آور است، موفق عمل كند. تقریباً چنین توقعی از كسانی چون رونالدینیو، كافو، كارلوس، آدریانو و زی روبرتو بسیار بیشتر است.
اكنون از آنان وقتی كه در قامت یك ملی پوش به زمین مسابقه می روند انتظار و توقع بسیاری برای یك نمایش باشكوه و درخشان می رود. شرایط بسیار سختی بود. در آن شب هوا به غایت گرم و مهلك بود. آن هم در شرایطی كه در مقابلت تیمی قرار دارد كه در كارها و برنامه های دفاعی فوق العاده منظم و سازمان یافته نشان می دهد. نكته ای كه به مدد برزیل شتافت این است كه آنها بسان بقیه تیم های بزرگ و مدعی جام، دیدار نخست را با پیروزی پشت سر نهادند. حال با چنین وضعی، آنها بسیار راحت تر و خونسردتر می توانند به مصاف استرالیا بروند. چون می دانند كه با یك پیروزی صعودشان به دور بعدی قطعی خواهد شد. گذشته از اینها، مجموعه ای كه بسیار مرا تحت تاثیر خود قرار داد، جمهوری چك بود. تیمی كه در برنامه های هجومی اش، فوق العاده و حیرت انگیز عمل می كند.
اما گمان می كنم آنها پایین تر از استانداردهای موجود برای فتح جام هستند. دو تیم دیگری كه مرا متاثر ساختند، ایتالیا و فرانسه بودند. گرچه این دو در برنامه هایشان فوق العاده نشان ندادند اما اثبات كردند كه فشرده بازی می كنند و نیز گروه بسیار جنگجو و ماجراجویی هستند. و برای فرانسه، اعتقاد دارم آنها بسان برزیل از بیماری مشابهی رنج می برند. و آن توقع بسیار زیاد و سرسام آور مردم نسبت به سبك بازی آنهاست.
به برزیل بازگردیم. گمان می كنم رونالدینیو همان فوتبالیستی باشد كه در این تورنمنت، ستاره و یك بازیكن برتر لقب بگیرد. او در برابر كرواسی نمایش خوبی داشت، اما دست یافتن به سطحی از بازی كه مارادونا و یا پله نشان می دادند، احتیاج به ارائه نمایش های بهتری دارد! تصور می كنم مردم نیز بی صبرانه در انتظار تماشای همان سطح از كلاس و كیفیتی هستند كه آن دو در جام های جهانی گذشته بروز می دادند. و آنها از رونالدینیو چنین توقعی دارند. اما آنچه كه مرا كمی نگران كرد، مصاحبه ای بود از رونالدینیو، راجع به اینكه شرایط اردوی برزیل كمی پرهرج و مرج و آزادانه است. اما من در این مقوله كاملاً با او مخالفم.
اگر او قرار بود در هنگام بازی با توپ مواظب این باشد كه مثلاً «در این لحظه باید چه كار كند» و یا «در لحظه بعد باید چه برنامه ای داشته باشد» آن تصویری كه امروزه ما از او در نظر داریم، برای ما ساخته نمی شد. رونی باید تنها با روح و ذاتش در میدان بازی كند. او باید آزادانه و سبك بال بدود و به این نیندیشد كه بعداً چه اتفاقی روی خواهد داد. او نیاز به فضا دارد، نیاز به آزادی، كه اگر اینگونه شود، او همانی است كه برزیلی ها را به پرواز درخواهد آورد!

لئوناردو
ستاره سابق برزیل و میلان
ترجمه: سهیل نوری پناه

منبع : روزنامه شرق