زرد از نوع سیاه

پس از موفقیت‌های متعدد در عرصه رقابت‌های جوانان، این سؤال در اذهان عمومی مطرح می‌شد: سرانجام آن تیم طلائی که تا آستانه بازنشستگی پیش می‌رفت چه زمانی موفقیت در رده بزرگسالان را تجربه خواهد کرد؟ ستارگان سیاه سرانجام موفق شدند. بله صحبت از غنائی است که به دور دوم رقابت‌های جام جهانی راه یافت. این داستان چگونه آغاز شد؟
ژانویه ۱۹۹۲ سنگال. عابدی پله و یارانش برای هفتمین بار به فینال جام ملت‌های آفریقا راه یافتند. کاپیتان غنا با گلزنی مقابل نیجریه نام خود را بر سر زبان‌ها انداخت. او که سابقه کسب ۳ عنوان مرد سال فوتبال آفریقا را در پرونده افتخاراتش ثبت کرده بود، بازی فینال را به‌دلیل محرومیت از دست داد. او تنها می‌توانست عملکرد ”یبوه‌آ“و همبازیانش را تماشا کند.
در نتیجه غنا طی ضربات پنالتی ۱۱ بر ۱۰ مغلوب ساحل عاج شد. اینجا غم و اندوه و البته امید به آینده موج می‌زد.
به یک داستان دیگر توجه کنید: پنجشنبه ۲۲ ژوئن ۲۰۰۶. اندکی پس از آنکه عقربه‌های ساعت طی حرکتی منظم ساعت ۱۶ را نشان می‌داد، خیابان‌های ”آکرا“ مملو از جمعیت شد. ماشین‌ها می‌رقصیدند و پرچم‌های غنا همه جا به چشم می‌خورد. کودکان، کارگران کارخانه‌ها، کارمندان، همه و همه دست در دست هم به ابراز شادی در خیابان‌ها می‌پرداختند. در آن روز به‌خصوص، ساعت کاری زودتر از موعد به پایان رسید. به مناسبت پیروزی بزرگ مقابل آمریکا، مردم این کشور محروم تا پاسی از شب به جشن و پایکوبی پرداختند.
۱۴ سال از قصه اول گذشته بود و در این مدت به‌نظر می‌رسید زمان قصد ندارد رو به جلو برود؛ هر چند این زمان طولانی‌تر از انتظار انها برای کسب جام نبود. مدت‌ها قبل‌تر غنا آخرین فتح از سوی فتوحات ۴ گانه خود در جام ملت‌های آفریقا را جشن گرفته بود. از آن فینال که با غلبه بر لیبی در تریپولی به فتح جام انجامید تا فینال قصه اول، یک تفاوت وجود داشت: وجود شخصی به‌نام ”عابدی‌پله“. هم‌اکنونپله رفته و غنا پس از باختی که در فینال سال ۱۹۹۲ متحل شد، هرگز رنگ موفقیت قاره‌ای را ندید، اما به افتخار بزرگتری دست یافت و برای اولین بار راهی جام جهانی شد. این موضوع برای تیمی که برزیل آفریقا نامیده می‌شود، دربردارنده شوک بزرگی بود. غنائی‌ها را با لقب ستارگان سیاه (اشاره به ستاره‌ای که در مرکز پرچم ۳ رنگ این کشور وجود دارد) می‌شناسند.
از طرفی عنوان پرطمطراق برزیل آفریقا چندان بی‌مسمی نیست: ۲ موفقیت قاره‌ای این تیم در دهه ۶۰، مقارن با قهرمانی‌های پرشکوه برزیل در جام جهانی ۱۹۵۸، ۱۹۶۲ و ۱۹۷۰ بود. مربی تیم قهرمان غنا در سال‌های ۱۹۶۳ و ۱۹۶۵ شخصی به‌نام ”چارلز گیامفی“ بود. او تیمی با شاخصه‌هائی چون سرعت، قدرت بدنی و فوتبال تک‌ضرب را آماده حضور در رقابت‌ها کرد. سبک کار با توپ آنها یادآور آن جادوئی بود که پله، جرزینیو و گارینشا در میادین فوتبال ارائه می‌دادند؛ با این حال موفقیت آن تیم طلائی غنا تحت‌الشعاع محرومیت مطلق قاره آفریقا، کمتر در خاطره‌ها حفظ شد، چه اینکه تا اواخر دهه ۷۰ هیچ تیم آفریقائی سهمی در جام جهانی نداشت. پیش از این غنا در رده‌های پایه به سبب موفقیت‌های فراوان با برزیل مقایسه می‌شد، اما هم‌اکنون با پس زدن تمام ناکامی‌های رده بزرگسالان، به جمع ۱۶ تیم برتر جهان راه یافته و به‌عنوان تنها نماینده غرور فوتبال آفریقا، محسوب می‌شود.
آیا غنا از زیر سایه خارج شده است؟ برزیل آفریقا به مانند برزیل طلائی، یک ”پله“ داشت و حالا امروز وقتی ۲ تیم در فرانکفورت به مصاف هم بروند اوضاع جالب‌تر نیز خواهد شد. نام رقیب غنا، برزیل است که سابقه ۵ دوره قهرمانی جهان را دارد و محل تولد اسطوره‌ای چون ”ادسون آرانتس دوناسیمنتو“ ملقب به ”پله“ است. در زمان اوج اسطوره‌ای چون ”عابدی پله“ وضعیت فوتبال غنا اصلاً جالب توجه نبود، اما برای ستارگان نسل (فعلی افرادی چون اسین و آپیاه) اوضاع به مراتب بهتر است. اسین، هافبک چلسی در بازی مقابل آمریکا کارت زرد دوم خود را این تورنمنت دریافت کرد و بزرگترین بازی تاریخ این کشور را از دست داد. وی در این‌باره می‌گوید: ”برای تیم خوشحال و برای خودم ناراحتم“.
بنا بر عقیده این بازیکن ۲۳ ساله، غنا قادر است تا سال‌های سال سطح بالای بازی خود را حفظ کند. عابدی ‌پله در ۱۹ سالگی قهرمانی در جام ملت‌های آفریقا را جشن گرفت، اما اسین ۴ سال دیرتر از او، تورنمنت بزرگتری را تجربه می‌کند. جام جهانی بزرگترین عرصه حضور هر بازیکنی است. غنا در دهه ۹۰، ۴ بار به فینال رقابت‌های جام جهانی زیر ۱۷ سال راه یافت و ۲ بار در سال‌های ۱۹۹۱ و ۱۹۹۵ جام را بالای سر برد. آنها در سال ۱۹۹۱ طی مرحله یک‌چهارم نهائی و ۴ سال بعد در فینال، رقیب امروز را مغلوب ساختند. تیم فعلی دارای ستارگان جوانی است اما بازیکنان باتجربه‌ای نیز به وفور یافت می‌شوند.
افرادی چون سامی کوفور، محمد جورج و ”امانوئل دوها“ از جمله اشخاص باتجربه تیم هستند. آفریقائی‌های جوان در اروپا با رفتار خصمانه‌ای روبه‌رو می‌شوند اما ”سامی کوفور“، باتجربه فتح لیگ اروپا و ”جوجو“ و ”دوها“ با درخشش در لیگ پرتغال و سری A، نگاه‌ها را به سمت ستاره‌های سیاه و در صدر آنها غنا جلب کردند. اما ”فردی آدو“ ستاره ۱۷ ساله این کشور به نکته کلیدی اشاره کرد: ”در آمریکا فرصت پیشرفت بیشتری وجود دارد. او در سال ۱۹۹۷ غنا را به مقصد آمریکا ترک کرد و هم‌اکنون در نوجوانی یک میلیاردر محسوب می‌شود. ”آدو“ از فوتبالیست‌های ناپدید شده صحبت می‌کند: ”اینجا در غنا ستارگان جوان در جام جهانی زیر ۱۷ سال قهرمان می‌شوند و سپس به‌دلیل عدم وجود مسابقات منظم، ناپدید شده و چند سال بعد در آمریکا دیده می‌شوند! شخصاً ترجیح می‌دهم برای تیم ملی آمریکا بازی کنم تا اینکه عضوی از ستارگان سیاه باشم!“.

منبع : روزنامه ابرار ورزشی